مقدمه
مشخصات گیاه‌شناسی
خشخاش گیاهی است علفی و یک ساله به ارتفاع 5/0 تا2 متر و دارای ساقه‌ای قائم، منشعب، بی‌کرک (در بعضی نمونه‌ها خشن) سبز رنگ که از ماده‌ای مومی شکل مستور گشته است. برگها منفرد، متنوب با رنگ سبر غبار آلود و دارای تقسیمات عمیق دندانه‌دار که در برگهای فوقانی این بریدگیها عمیق‌تر و نامنظم تر می‌شوند. قاعده پهنگ دارای وضعی است که قسمتی از ساقه را فرار می‌گیرد، برگها فاقد دمبرگ می‌باشند.
گلهای درشت و زیبای آن در واریته‌های مختلف به رنگهای سفید یا قرمز مایل به بنفش دیده می‌شوند. این گلها در روی دملگهای نسبتاً طویل که شبیه سر عصا کج شده و بعد از باز شدن گل راست می‌شوند قرار گرفته‌اند. قطر گلهایی از باز شدن کامل تا 10 سانتی متر هم می‌رسد. تعداد کل در هر بوته 1-17 الی 15 متغیر است.
دارای گلیهای منفرد و دو جنس به هر شکل شعاعی، خوشی نما می‌باشند. و پوشش گل دور ردیفه یا سر ردیفه می‌باشد گلهای خشخاش فاقد نوش یا نکتار می‌باشند، اما بخاطر 0وجود دانه‌های گرده طرف توجه حشرات قرار می‌گیرند. (تغذیه زنبوران عسل از شهد گلهای خشخاش باعث مسمومیت و از بین رفتن آن می‌گردد.
اجزای تشکیل دهنده گل عبارتند از:
کاسه گل از 3-2 کاسبرگ جدا تشکیل شده. جام گل از 6-4 یا 12-8 گلبرگ تشکیل شده است. گلبرگها در 2-1 ردیف ( به ندرت 3 ردیف)
گلبرگها وقتی که به حالت غنچه است وضع چنین خورده دارند ولی پس از شکفتین کامل صاف می‌شوند.
دوام گلبرگها نیز بسیار کم است (پس از باز شدن فقط 1-2 روز باقی می مانند) در گل شکفته تنها گلبرگ به چشم می‌خورد و اثری از کاسبرگ نیست.
گل خشخاش دارای پرچم‌های بیشمار در چندین ردیف می‌باشد مادگی از به هم چسبیدن برچه‌های بسیار تشکیل می‌شود .
تخمدان فوقانی، چند برچه ولی یک خانه، تمکن جانبی
میوه عبارتست از کپسول متورم تخم مرغی شکل و ناشکوفا هر کپسول ممولا واجد 10 خانه بدون کرک است. در برش عرضی کپسول خشخاش به ترتیب از خارج به داخل قسمتهای بشره، هیپودرم، میان ر میوه، دستجات چوب آبکش و درون بر مشاهده می‌شود.
کپسول بالا یک کوتاه و به طول 7-5 سانتی متر و عرض 5-4 سانتی متر می‌باشد.
دانه در میوه خشخاش پرورش یافته و کرز نامیده می‌شود بذور در اوایل تشکیل در دیواره‌های حجره مانند میوه جای دارند که با رسیدن و کامل شدن، به تدریج از دیواره‌ها جدا می‌شوند و در گرز فرو می‌‌ریزند. بذور در گونه‌های مختلف به رنگ و اندازة متفاوت و معمولاً کروی یا لوبیایی شکل می‌باشند رنگ آنها همچنین از سفید تا سیاه متغیر بوده و از اختصاصات گونه‌ای به شمار می‌رود. بذر خشخاش معمولاً فاقد آلکالوئید وحوی 40 تا 55 درصد روغن می‌باشد که این روغن بسیار خوشمزه بوده و عمدتاً برای پخت مواد غذایی و مخصوصاً انواع شیرینی مورد استفاده قرار می‌گیرد. بذور همچنین 20 تا 25 درصد پروتئین می‌باشند. وزن هزار دانه 3/0 تا 6/0 گرم است. دانه خشخاش آلبومین دار، دارای مجاری شیرابه‌ای و فاقد سلولهای میروزین داراست.
دانه بسیار کوچک به قطر 1/0 تا 2/0 میلیمتر می‌باشد. تمام گیاه خشخاش به جز دانه‌های رسیده آن سمی است.
خشخاش دارای ریشه‌ای است مخروطی و کم و پیش چوبی که به طور مستقیم در زمین فرو می‌رود.
طول ریشه اصلی این گیاه متفاوت است و بستگی به گونه گیاه و شرایط اقلیمی محل رویش دارد. طول ریشه به طور متوسط بین 18 تا 20 سانتی‌متر و قطر آن 1 تا 2 سانتی‌متر است. ریشه خشخاش دارای انشعابهای کمی است و ریشه‌های جانبی شبکه بسیار وسیعی از ریشه‌های ظریف را تا عمق 50 تا 100 سانتی‌متری خاک به وجود می‌آورند. قسمت فوقانی ریشه قطورتر می‌باشد و سبب استحکام ساقه می‌گیرد.
وادیته‌هالی خشخاش
از این گیاه، وادیته‌های متعددی وجود دارد که از بین آنها ، دو واریته و بیشتر مورد توجه است.
این واریته که مهمتر از سایر نمونه‌هاست، گلهائی درشت، زیبا و به رنگ سفید دارد. در سطح گلبرگهای آن تزئینات ظریفی به صورت خطوط مشبک و به رنگهای بنفش دیده می‌شود. میوه آن مور، ناشکوفا و محتوی دانه‌های بسیاری در حدود 25000 تا 30000 است. پس از رسیدن میوه‌ها، دانه‌های داخل از راه سوراختهای راس کپسول به خارج ریخته می‌شوند.
تریاک در واقع شیر را به سفت شده نارس این واریته است. از واریته آلبوم نه تنها برای
استخراج تریاک استفاده به عمل می‌آید بلکه کپسول نارس یا رسیده آن در مداوای بعضی از بیماریها مصرف دارد.
گلهای این واریته به رنگ بنفش و کپسول آن کوچکتر است. دانه‌های در کپسول سیاهرنگ و یا متمایل به قرمز و در تهیه روغن خشخاش مصرف دارد. واریته را معمولاً با نام گونمار می‌خوانند
با آنکه واریته اول برای تهیه تریاک و واریته دوم، برای تهیه روغن خشخاش، مورد استفاده ذکر گردیده معهذا از هر دوی آنها و بعضی واریته‌های دیگر، برای تهیه تریاک و روغن خشخاش استفاده به عمل می‌آید از بین واریته‌های دیگر این گیاه که پیوسته درمعرض استفاده دو گیاه زیر ذکر می‌گردد.
الف) که در غالب نواحی پرورش می‌یابد و می‌توان آنرا یکی از فرمهای خشخاش به حساب آورد.
ب) که بیشتر در آسیای صغیر پرورش می‌یابد. در یک نوع دیگر طبقه‌بندی ، خشخاش را از روی باز یا بسته بودن کپسول به دو نوع ریزش و پرتابی تقسیم می‌گشت. کپسول خشخاش نوع ریزش در قسمت تحتانی با ایجاد سوراخهای متعددی باز می‌گردد و دانه ها به خارج راه می‌یابند ولی در نوع خشخاش پرتابی کپسول بسته باقی می‌ماند. خشخاش‌های خودرو در شمار نوع اول وخشخاش‌های مزروعی در گروه دوم قرار دارند.
لازم به ذکر است که برای اصلاح نژاد و تکثیر خشخاش معمولاً از نوع پرتابی استفاده به عمل می‌آید
خشخاش دارای نژادهای مختلفی نیز می‌باشد که از لحاظ رنگ - فصل گل دادن زمان برداشت و مقاومت به خوابیدگی یا رنگ دانه‌ها اختلاف دارند.
اکولوژی خشخاش:
این گیاه را تقریباً در هر اقلیمی می‌توان کشت نمود. رویش بذر خشخاش در درجه حرارتهای پایین نیز امکان پذیر است به طوری که بذور در درجه حرارت بین 3 تا 4 درجه سانتی‌گراد جوانه می‌زنند. ولی چنانچه خاک از درجه حرارتهای بالاتری (7 تا 8 درجه سانتی‌گراد) برخوردار باشد رویش آنها سریع‌تر انجام می‌پذیرد. به هر حال بدور
15 تا 20 رور پس از کشت سبز می‌شوند.
درجه حرارتهای بالا (20 تا 25 درجه سانتی‌گراد) برای جوانه زنی مناسب نیست. و موجب اختلاف در سبز شدن بذر می‌شود.
گیاهان کوچک پس از رویش، بدون هیچ گونه آسیبی قادر به تحمل درجه حرارت بین 4 تا 5 درجه سانتی گراد می‌باشند. این گیاهان درمرحله 4 تا 6 برگی دمای بین 15- تا 30- درجه سانتی گراد را به خوبی تحمل می‌کنند.
به طور کلی درجه حرارتهای پایین وهوای خنک بر ای رشد و نمو خشخاش مناسب می‌باشد.
هر چه اختلاف درجه حرارت از شب به روز کمتر باشد زراعت خشخاش موفق‌تر است.
شامل 175 صفحه word
دانلود تحقیق مواد مخدر گیاهی
