تحقیق درباره معایب چشم

اختصاصی از رزفایل تحقیق درباره معایب چشم دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 17

معایب چشم

دید کلی:

وقتی سخن از ایرادات می شود برای حداکثر رویت مسئله را مطرح می کنیم. چون اگر نور از ناحیه نزدیکتر بیاید، عمل تطابق تصویر را بر روی شبکیه تشکیل می دهد و در این حالت چشم در حال استراحت نمی باشد. بنابراین تمام ایرادات را برای چشم در حال استراحت مطرح می کنیم، یعنی زمانی که عمل تطابق صورت نمی گیرد.

نزدیک بینی: چشم نزدیک بین ، چشمی است که توان همگرایی آن از حد معمول بیشتر شده است. بنابراین پرتوهای نور در صفحه ای جلوتر از شبکیه به هم می رسند. در واقع ، این حالت زمانی روی می دهد که شعاع انحنای دیوپترهای تشکیل دهنده چشم از حالت طبیعی خارج شده باشد. می توان گفت شعاع انحنای دیوپترها به نحوی تغییر یافته است که توان همگرایی کل دیوپترها افزایش یافته است. به همین دلیل تصویر در جلوی شبکیه چشم تشکیل می شود. وقتی پرتوها همدیگر را در جلوی شبکیه قطع می کنند، واگرا می شوند و شبکیه را به جای یک نقطه ، در یک سطح قطع می کنند. بنابراین چگالی نوری و یا به عبارت دیگر شدت نوری واحد سطح کاهش می یابد. پرتوها بجای اینکه بر روی یک سلول بیفتند، بر روی تعداد زیادی از سلولهای شبکیه می افتند و این به معنای عدم وضوح در تصویر می باشد.

اصلاح نزدیک بینی: برای اصلاح این ایراد باید افزایش توان همگرایی چشم را به حد معمول برسانیم. برای اینکه مقداری از توان همگرایی چشم را از بین ببریم، از یک عدسی واگرا کننده در مقابل چشم استفاده می کنیم که بسته به توان عدسی از توان همگرایی چشم کاهش می یابد. حداکثر رویت چشم سالم 15متر می باشد که در چشم نزدیک بین کاهش یافته است. بنابراین وقتی پرتوها از حداکثر رویت به چشم نزدیک بین می رسند، واگرایی عدسی به اضافه همگرایی چشم باعث ایجاد تصویر بر روی شبکیه می شود. پس باید عدسی واگراکننده ، تصویر پرتوهای رسیده از بینهایت را روی کانون حداکثر رویت چشم نزدیک بین بیندازد. بنابراین عینک تجویز شده با فاصله کانونی برابر با حداکثر رویت چشم نزدیک بین خواهد بود.

دوربینی: توان همگرایی چشم دوربین از توان همگرایی حالت طبیعی کمتر شده و تصویر پشت شبکیه و به صورت مجازی تشکیل می شود. در این حالت ، محل تلاقی پرتوها با شبکیه یک سطح است و تصویر واضح دیده نمی شود.

اصلاح دوربینی: برای تصحیح ایراد چشمهای دوربین باید از عدسی های همگرا کننده استفاده کنیم. در این حالت هم مقدار توان عدسی همگرا کننده از طریق تعیین حداکثر رویت چشم دور بین مشخص می شود.

پیرچشمی: پیرچشمی ناشی از عدم طبیعی بودن اجزای چشم است. در این حالت اجزای مختلف چشم حداکثر توانهای خود را از دست داده اند. در حالت طبیعی عضله ها با کشیدن یا فشار دادن ضخامت عدسی را تغییر می دهند ولی در این حالت عضله ها توانایی خود را از دست داده اند. و نمی توانند به طور کامل اعمال فشار یا کشش کنند. در واقع در این حالت دامنه تطابق کاهش یافته است. یعنی حداقل رویت از چشم دور شده و حداکثر رویت به چشم نزدیک شده است. پیر چشمی ، بسته به افراد مختلف از 45 سالگی شروع شده و هر 5 سال به اندازه 0.5 دیوپتری افزایش پیدا می کند.

اصلاح پیرچشمی: در پیرچشمی باید هم حداقل رویت و هم حداکثر رویت اصلاح شود. بنابراین یا از دو عینک استفاده می کنند و یا از عینک دو کانونی استفاده می کنند که امروزه برای ساخت عینکهای دوکانونی از گرادیان ضریب شکست استفاده می شود.

آستیگماتیزم: در این حالت یک یا چند تا از دیوپترهای چشم کرویت خود را از دست داده است. یک سیستم آستیگمات از نقطه نظر اپتیکی معادل یک دیوپتر کروی و یک عدسی استوانه ای می باشد. درعمل چشمهای آستیگمات به سه شکل خود را بروز می دهند:

آستیگماتیزم

بسیاری از افراد بهمراه نزدیک بینی درجاتی از آستیگماتیسم یا حالت بیضی بودن قرنیه را دارند. آستیگماتیسم وقتی ایجاد می‏شود که قرنیه شبیه مقطعی از توپ بیس‏بال است تا توپ بسکتبال. در نتیجه تصاویر بدلیل انکسار نامساوی در قسمت‏های مختلف قرنیه کاملا بر روی شبکیه متمرکز نمی‏شوند و تصاویر چه دور و چه نزدیک تار می‏شوند. بنابراین افرادیکه دچار درجات بالایی از آستیگماتیسم هستند نه تنها همانند افراد نزدیک‏بین اشیای دور را تار می‏بینند، بلکه اشیای نزدیک را هم تار می‏بینند. اندازه‏ گیری آستیگماتیسم نیز بر اساس دیوپتر است. آستیگماتیسم بصورت زیر طبقه بندی می شود: آستیگماتیسم خفیف:کمتر از یک دیوپتر آستیگماتیسم متوسط: یک تا دو دیوپتر آستیگماتیسم شدید: دو تا سه دیوپتر آستیگماتیسم بسیار شدید: بیش از سه دیوپتر آستیگماتیسم انواع مختلفی دارد و می‏تواند به تنهایی، همراه با نزدیک بینی یا دوربینی وجود داشته باشد.

پیرچشمی

کاهش قدرت تطابق که با افزایش سن برای تمامی افراد عارض می‌شود پیرچشمی یا پرسبیوپی (Presbyopia) نام دارد. که بصورت کاهش توانایی چشم در رؤیت اشیاء نزدیک است.

دید کلی :

همه ما در جامعه مشاهده می‌کنیم که افراد مسن برای دیدن اشیاء نزدیک از عینک استفاده می‌کنند. تحقیقات زیاد نشان می‌دهد که شروع پیرچشمی به عوامل مختلفی مثل نژاد ، شرایط آب و هوایی ، تغذیه و عوامل فیزیولوژیک فرد بستگی دارد. بطوری که پیرچشمی در کشورهای اروپایی در سنین 45 تا 50 سالگی اتفاق می‌افتد، در حالیکه در کشورهایی مثل هند ، عربستان ، کوبا در سنین 40 سالگی اتفاق می‌افتد و یا این که سیاه پوستان زودتر از سفید پوستان دچار پیرچشمی می‌شوند.