موسیقی رامشگران شمال خراسان در درجۀ نخست موسیقی آوازی است رامشگر آوازش را با دو تار همراه می کند. هنگامیکه نوازندهای شمال خراسان دوتارش را به صدا درمی آورد، رفته رفته سوز و گداز و آه درونی وجود دارد نیز بیشتر و بیشتر می شود. با انگشتانش دوتار را می نوازد و به یاد حادثه ها و اتفاقات تلخ و شیرین در گذشته و یا تاریخ سرزمین و قوم و طایفۀ خود می افتد. اینجاست که بناگاه همراه با ساز زدن شروع به خواندن و بیان این اندوهها و تهاجمات و غارتگریها و ظلم و ستمها می کند با نیازش می نوازد و با زبانش تاریخ را بیان می کند و با یاد تاریخ می خواهد حماسه ها و شجاعتهای مردان طایفۀ خود را بازگو سازد و بر همگان روشن کند. داستانهایی که اگر بازگو نشود چه بسا به فراموشی سپرده شود ، آنچنانکه صادق هدایت می نویسد :
« ایران رو به تجدد می رود، این تجدد در همه طبقات مردم بخوبی مشاهده می شود، رفته رفته افکارش عوض شده، رفتار و روش دیرین تغییر می کند و آنچه قدیمی است منسوخ و متروک می گردد. تنها چیزی که در این تغییرات ما تألیف است ، فراموش شدن و از بین رفتن دسته ای از اضافه ها، قصه ها، پندارها و ترانه های ملی است که از پیشینان با یادگار مانده و تنها در سینه ها محفوظ است زیرا تا کنون این گونه تراوشها کلی را کوچک شمرده و .... »[1]
داستان گویی یکی از ملحقات موسیقی شمال خراسان چه در میان کردها، چه ترکها و یا ترکمنها است و یکی از مهمترین شکلهای اجرایی موسیقی بخش های شمال خراسان نیز بشمار می رود. این داستانها توسط بخشی با آواز و همراهی دوتار اجرا می شود. بخش آوازی را می توان به دو گونۀ کاملاً مشخص تقسیم کرد، یکی بیان محاوره ای و نقلی که بسیار به شیوۀ نقالی شبیه است و دیگری بیان آوازی. قسمتهای مختلف داستان، با این دو شیوه اجرا می شوند.
شامل 13 صفحه فایل word قابل ویرایش
دانلود مقاله فلسفۀ آهنگهای شمال خراسان