دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
اتیسم چیست؟
این کلمه از اصطلاح یونانی Autos و به معنی خود ریشه گرفته است . در سال 1943 دکتر Kanner این اختلال را شناسایی نمود و آن را”اتیسم زودرس دوران کودکی “ نامید.
در زبان فارسی ؛ اتیسم را ( در خود ماندگی ) ترجمه کرده اند.این اختلال ؛ یک عارضه رشدی پیچیده است و بر تمامی ویژگیهای رشدی کودک اثر میگذارد.
تعریف اتیسم
اُتیسم اختلال رشد ذهنی پیچیده ای می باشد که معمولا در 3 سال اول زندگی شخص ممکن است بروز کند . به نظر می رسد که یک اختلال در سیستم عصبی که باعث عدم عملکرد صحیح مغز می شود در ایجاد این بیماری مؤثر می باشد . این اختلال در بیماران اُتیستیک باعث می شود که مغز نتواند در زمینه رفتارهای اجتماعی و مهارتهای ارتباطی به درستی عمل کند . کودکان و بزرگسالان اُتیستیک در زمینه ارتباط کلامی و غیر کلامی ، رفتارهای اجتماعی ، فعالیتهای سرگرم کننده و بازی دارای مشکل می باشند . اُتیسم یکی از پنج بیماری می باشد که در مجموع به آنها “ اختلالات نافذ رشد“ یا به اختصار “PDD “ می گویند . این پنج بیماری عبارتند از : اُتیسم ، اختلال آسپرگر ، اختلال عدم تمرکز دوران کودکی ، اختلال رِت ، و اختلالات نافذ رشد که با معیارهای بیماری های ذکر شده مطابقت ندارند . هر کدام از این بیماریها دارای معیارهای شناخت خاص خود هستند که توسط انجمن روانشناسی آمریکا مشخص شده اند . در بیماری های طیف پی دی دی ، اُتیسم بیشترین تعداد را دارا می باشد که تقریببین 2 تا 6 کودک از هر 1000 کودک به آن دچار می شوند ( به نقل از مرکز کنترل و پیشگیری بیماریها در آمریکا سال 2001 ) . این بدین معنا است که در کشوری مانند ایران با جمعیت حدود 70 میلیون نفر احتمال می رود حدود 280 هزار بیمار اُتیستیک وجود داشته باشند و فراموش نکنید که این تعداد هر روز در حال رشد می باشد . طبق مطالعات انجام شده توسط وزارت آموزش و سایر سازمان های دولتی آمریکا ، اُتیسم در این کشور با نرخ رشدی برابر با 10 تا 17 درصد در حال ازدیاد است . در سایر کشورها نیز مانند کشور ما این بیماری در حال رشد نگران کننده ای است که متأسفانه حرکت جدی از طرف سازمانهای مسئول در جهت شناساندن این بیماری به جامعه و موارد لازم انجام نشده است .
اُتیسم در سراسر دنیا دیده میشود و فقط در پسران بیشتر از دخترها مشاهده شده است . به عبارت دیگر نژاد ، مکان زندگی ، میزان سواد ، وضعیت مالی ، نوع اعتقاد ، شیوه زندگی ، و ... هیچکدام تأ ثیری در شانس بروز اُتیسم ندارند.
ویژگیهای کودک در خودمانده
چهار ویژگی اصلی این کودکان عبارتند از :
1) درخود ماندگی یا عدم توانایی در برقراری ارتباط دوجانبه با دیگران از وایل زندگی.
کودک اتیستیک ظاهری طبیعی دارد.گاه بسیار شلوغ و فعاّل است و گاه ساکت. رفتارهایی چون عدم اشتیاق به بغل شدن و عدم توجه به وقایع اطراف ، از ویژگیهای این کودکان است.
2) سرگرم شدن با اشیاء به جای انسان.
این افراد با اشیاء ارتباط غیر طبیعی دارند. با اشیاء بازی نمیکنند بلکه به یک شیئ وابستگی غیرطبیعی پیدا میکنند.
اشیاء آشنا و ساده را بهتر قبول میکنند.وقتی مشغول دستکاری اشیاء هستند حس نمیکنند که آنها وجود خارجی دارند.در ارتباط با والدین رفتار بخصوصی دارند و به آنها نگاه نمیکنند.تماس چشمی برقرار نمیکنند یا میزان آن خیلی کم است. از کنار افراد بدون هیچ ارتباطی رد میشوند. از غیبت والدین نگران نمیشوند طوری که انگار آنها را نمیشناسند.با کودکان بازی نمیکنند . از تماس پوستی خوششان نمیآید و گاه عصبانی میشوند .
3) رفتار وسواسی در برابر تغییرات .
این کودکان مانع تغییرات میشوند و از تنوع خوششان نمیآید . ترجیح میدهند که در یک وضعیت ثابت قرار داشته باشند. به همین دلیل از تعویض لباس ، تنّوع غذایی و تغییر محیط اطراف به شدت ناراحت میشوند.
4) اختلال در ایجاد ارتباط کلامی .
مهمترین علامت این کودکان عدم توانایی در استفاده کردن از زبان و گفتار است. برای بیان نیازهای خود از جیغ زدن و اشاره کردن استفاده میکنند. البته این موارد همیشه هدف ارتباطی ندارد. گاهی گفتار خود بخودی دارند و حتّی ممکن است در سطح جمله نیز گفتار داشته باشند ولی این نوع گفتار هدف ارتباطی ندارد.مهمترین علامت گفتاری این کودکان ، استفاده از ضمایر معکوس است و جملات را بصورت طوطیوار تکرار میکنند. در زمینههای واجشناسی و واژگانی و صرف و نحو و معناشناسی مشکل دارند.
توانایی هوشی : 60% این افراد بهرة هوشی پایین 50 دارند.20% بهرة هوششان بین 70-50 است و بقیه هوش بالای 70 دارند .
تقریبا تمام کودکان اتیستیک در رشد زبان تاخیر دارند و بعضی از آنها تکلم را هرگز کسب نمی کنند. شاید نارسایی در کاربرد تکلم برای ارتباط اجتماعی مهمترین مشخصه ی کودکان اتیستیک باشد، ولی کمتر صحبت می کند، برخلاف کودک نوپای طبیعی بندرت در منزل به دنبال مادرش راه می افتد و تمایل کمتری به برقراری ارتباط نشان می دهد.
اگر چه در اواخر دوران کودکی و نوجوانی، بعضی از کودکان به ویژه آنها که هوش طبیعی دارند به سطح متوسطی از کفایت زبانی نائل می شوند ولی تکلم آنها به صورت تکراری و کلیشه ای باقی می ماند و بسیاری از آنها تمایل دارند با یک سری سئوالات وسواس گونه در ارتباط با اشتغال ذهنی شان گفتگو کنند.
تماس چشمی غیر عادی از یافته های شایع در این کودکان است برخی ازآنها از "تماس چشمی " با افراد بزرگسال عمدا اجتناب می کنند و برخی دیگر خیره خیره نگاه می کنند. با بزرگتر شدن این کودکان وابستگی شان نسبت به افراد بالغ آشنا توسعه و رشد می یابد و علاقه ی شدیدی را نسبت به والدین خود ابراز می کنند. آنها به ندرت مجذوب بازی گروهی و تعاونی می شوند و با کودکان دیگر دوستی برقرار نمی کنند. در واقع، اگرچه ممکن است در این زمان نسبت به افراد بالغ ابراز علاقه کنند، اما همچنان از تماس با همسالان خود اجتناب می کنند و ترجیح می دهند که وقتشان را به تنهایی بگذرانند.
الگوهای بازی انعطاف پذیر و محدود بوده و تنوع و خلاقیت در آنها اندک است و تعداد کمی از کودکان اتیستیک لذت عادی از بازی با عروسک، قطار یا ماشین می برند.
رشد خودبخودی بازی اجتماعی که نه تنها در انسانها بلکه در بیشتر گونه های دیگر نیز بسیار مشهود است در این کودکان اتفاق نمی افتد. مقاومت نسبت به تغییر و بی میلی نسبت به تغییرات در فعالیت های رایج روزمره امری شایع است. بنابراین کودک اتیستیک ممکن است برای خوردن غذا در وقت معین از روز، وضعیت مخصوص میز و نحوه ی چیدن ظروف و محل میز غذا اصرار بورزد. با بزرگتر شدن کودکان اتیستیک بسیاری از رفتار های تشریفاتی شان نافذتر می شود و ممکن است هر جنبه ای از زندگی روزانه ی آنها را تحت تاثیر قرار دهد. مثلا نمونه های بسیاری از کودکان هستند که فقط در جهت شمال قدم می زنند یا فقط به سمت راست می چرخند یا هرگز از جلوی در قرمز رنگ رد نمی شوند.
در مورد خصوصیات فیزیکی آنها: معمولا قد آنها بین 2 تا 7 سالگی کوتاهتر از افراد عادی است. چون کودکان اتیستیک غالبا گنگ بوده و یا در شیر خوارگی بی علاقگی انتخابی به زبان گفتاری نشان می دهند معمولا تصور می شود که کر هستند.
عده ای اظهار داشتند که : " علت اتیسم فقدان محرک، طرد کودکان از طرف والدین، فقدان گرمی پدر و مادر یا تعارض شخصیتی ناشی از تعاملهای خانوادگی انحرافی می باشد.رواندرمانی در مورد این کودکان شامل دو مرحله ی وابسته به یکدیگر، درمان خانواده و درمان کودک می باشد.
هیچ دارویی در درمان اختلال اتیستیک تاثیر اختصاصی نداشته است از درمان دارویی به عنوان کمکی در معالجه ی این کودکان استفاده می شود. مثلا تجویز هالوپریدول به کاهش علائم رفتاری و هم تسریع یادگیری کمک می کند.
این کودکان از نظر حسی دچار مشکلات و اختلالات خاصی هستند که به صورت یک رفتار یا عادات غیر طبیعی در آنان جلوه گر می شود. حدود 98% کودکان اتیستیک اشکال لامسه داشته اند.
جهت درمان این کودکان :
به منظور پرورش رشد طبیعی، ایجاد محیطی که پیشرفت کودک را در جهت صحیح تقویت و تشویق نماید، ضروری است. ممکن است تشویق عمومی رفتارهایی لازم باشد. بنابراین راههای استفاده ی کودک از اسباب بازیهای نمایشی، فراگیری فعالیتهای تخیلی را افزایش می دهد و فرمتهایی را برای شرکت در بازیهای تقلیدی و اجتماعی جهت بهبود سطوح اساسی عملکرد زبانی بکار می بریم. بعلاوه لازم است که بزرگسالان واکنشهای خود را نسبت به کودک تعدیل نمایند و ارتباطشان با وی روشن و بدور از ابهام باشد تا کودک بتواند اشارات اجتماعی را بطور صحیح تفسیر نماید. در مراحل اولیه ی درمانی، برای افزایش مهارتهای درکی ساده باید به کودک دستورات ساده و روشن مثل "بیا" یا " بنشین" داده شود و برای انجام این کار باید وی را راهنمایی فیزیکی نمود. بتدریج از راهنمایی های فیزیکی یا اشارات صرفنظر می شود یا کم کم اصلا بکار نمی رود تا کودک بتواند صرفا به دستور کلامی پاسخ دهد.
یکی از اصول درمان، اصلاح رفتار بوسیله ی پی آمد و نتایج رفتار است. این پی آمد ها را براساس اثراتشان تعریف می کنند و به آنها " تقویت کننده های مثبت " می گویند. تاکید می شود که تقویت مثبت ضرورتی ندارد که برای سایر افراد هم چیز خوشایندی باشد. گاهی تنبیه آشکار به ویژه برای آن دسته از کودکان اتیستیک که به توجه بزرگسالان یا سایر محرک ها اعتنا نمی کنند میتواند در حکم پاداش باشد.
اتیولوژی
تا کنون هیچ علت مشخصی برای اُتیسم کشف نشده است ولی مشخص شده است که عملکرد غیر عادی مغز باعث ایجاد حالات اُتیسم می شود . اسکن های مغزی در بعضی موارد نشان داده است که مغز کودکان اُتیسیک از نظر اندازه و ساختار با مغز کودکان سالم متفاوت است . در حال حاضر تحقیقات فراوانی در رابطه با احتمال دخالت عوامل ژنتیکی و عوارض داروئی در بروز اُتیسم در حال انجام است .در بعضی از خانواده ها مشاهده شده است که اُتیسم مانند بیماریهای ژنتیکی از نسلی به نسل دیگر منتقل می شود که این خود می تواند تئوری ژنتیکی بودن اُتیسم را در بعضی موارد ثابت کند .ولی در بسیاری از موارد هم مشاهده شده است که سابقه اُتیسم درخانواده و یا اقوام وجود نداشته است .همچنین در بعضی از کودکان مشخص شده است که در بدو تولد نشانه هائی از اُتیسم را دارا می باشند ولی این مورد هم عمومیّت ندارد . هنوز محققین نتوانسته اند علت خاصی را به تنهائی برای ایجاد بیماری اُتیسم کشف کنند و میتوان یک سری علل را در بروز آن مؤثر دانست .محققین دیگری نیز معتقدند که تحت شرایط خاصی تعدادی از ژنهای ناپایدار باعث اختلال در عملکرد مغز و در نهایت بروز اُتیسم می شوند .تعداد دیگری از محققین نیز بر روی احتمال بروز اُتیسم در دوران بارداری تحقیق می کنند . آنها معتقدند که یک عامل ویروسی ناشناخته ، اختلال متابولیسمی ، و یا آلودگی به مواد شیمیائی محیطی در دوران بارداری می تواند عامل ایجاد این بیماری باشد. احتمال بروز اُتیسم در کودکانی که بیماری هائی مانند سندرم ژن ایکس حساس ، توبروس سلروسیس ، سندرم روبلا ، و فنیل کتنوریای درمان نشده داشته باشند بیشتر است .بعضی از مواد خطرناک مانند جیوه نیز که در دوران بارداری وارد بدن مادر شوند می توانند احتمال بروز اُتیسم را افزایش دهند .
در سالهای اخیر سئوالی در مورد رابطه واکسیناسیون و بروز اُتیسم مطرح شده است که همچنان مورد بحث است . در سال 2001 در آمریکا تحقیقاتی در این مورد انجام شد که در آن رابطه واکسن “ ام ام ار “ و اُتیسم بررسی شد. در این تحقیقات معلوم شد که در برخی از کودکان این واکسن باعث بروز بیماری اُتیسم شده است .با این حال محققین دیگر این بررسی ها را کافی ندانسته و خواهان تحقیقات بیشتر هستند .
به هر حال علت اُتیسم هر چه که باشد ، باید بدانیم که این کودکان یا با اُتیسم بدنیا می آیند و یا اینکه آمادگی ابتلاء به آن را دارند.این بیماری برخلاف آنچه که تصور می شد به خاطر بدی تربیت و یا عدم توانائی والدین در بزرگ کردن کودک نمی باشد . اُتیسم یک بیماری روانی نیست. کودکان اُتیستیک قابل درمان هستند و نباید از آنها قطع امید شود و نیز بهتر است بدانید که هیچ عامل روانی شناخته نشده است که باعث بروز اُتیسم درکودکان شود .
تاکنون دانشمندان مورد خاصی را به عنوان عامل اصلی بوحود آمدن اتیسم ذکر نکردهاند اما عموماً عقیده بر اینست که این بیماری بواسطه اختلالاتی در ساختار یا عملکرد مغز بوجود بیاید . Scan مغزی کودکان اتیستیک نشان دهندة شواهدی از تفاوت ساختمان مغز در این کودکان با کودکان غیر اتیستیک بوده است .
برخی محققان نیز تئوریهایی را دنبال میکنندکه تاکید بر ژنتیکی بودن اتیسم دارد . البته تاکنون ژن خاصی به عنوان عامل بروز اتیسم شناسایی نشده است ولی وجود مواردی از اتیسم ودیگر ناتوانیهای وابسته بدان در برخی از خانوادههای کودک اتیستیک ، این تئوری ها را تقویت میکند .
دیگر محققان این احتمال را بررسی میکنند که تحت شرایطی خاص ، شاخه ای از ژنهای ناپایدار ممکن است در رشد مغز تداخل ایجاد کنند و منجر به بروز اتیسم شوند .
چیزی که واضح میباشد این است که کودک اتیستیک یا با اتیسم متولّد میشود و یا پتانسیل ایجاد آن را در بدو تولّد دارا میباشد؛ یعنی اتیسم بواسطه علل عاطفی مانند عدم توجه والدین و ... بوجود نمیآید .
نشانه های عمومی بیماری اُتیسم :
از زمانی که آگاهی عمومی در باره این اختلال شروع به افزایش کرد ( برای اولین بار دکتر لئو کانر در سال 1943 این بیماری را به صورت علمی توضیح داد ) ، بیشتر افراد حتی بعضی ازمتخصصین پزشکی و آموزشی هنوز درک درستی از نحوه تأ ثیر گذاری این اختلال بر افراد ندارند و از چگونگی برخورد و درمان این افراد دانش کافی ندارند . به عبارت ساده تری میتوان گفت در میان این بیماران می توان افرادی را مشاهده کرد که تماس چشمی ، رفتار خوب اجتماعی و بعضی از فاکتورهائی را که در کودکان اُتیستیک مشاهده نمی شود ، داشته باشند ولی در عین حال در سایر فاکتورها با کودکان سالم فرق داشته باشند . به همین دلیل تشخیص و تعیین روش درمان و نیز بررسی پیشرفت و مشخص کردن مراحل درمان نیازمند افراد متخصص با دانش کافی می باشد .
اُتیسم را می توان یک بیماری با طیف گسترده معرفی کرد . این بیماری میتواند نشانه های فراوانی داشته باشد که توسط این نشانه ها اُتیسم را می توان از درجات خفیف تا شدید درجه بندی کرد . اگرچه اُتیسم رامی توان توسط یک سری از رفتارها تشخیص داد ولی افراد اُتیستیک می توانند ترکیبی از این رفتارها را داشته باشند و الزاماً نباید رفتارهای اختلالی تعیین شده را به صورت یکجا از خود نشان بدهند . ممکن است دو کودک که یک تشخیص برای آنها داده شده است ، از نظر رفتاری با هم تفاوت نشان بدهند واز نظر مهارت ها نیز با هم تفاوت داشته باشند .ممکن است والدین کلمات متفاوتی را در رابطه با بیماری این کودکان بشنوند مانند شبه اُتیسم ، متمایل به اُتیسم ، طیف اُتیسم ،اُتیسم با عملکرد بالا و پائین ، با توانائی بالا و پائین . والدین باید توجه داشته باشند که مهمتر از عنوان بیماری ، پرداختن به درمان آن است . باید در نظر داشت که این کودکان با درمان مناسب و به موقع می توانند مطالب را بیاموزند ، رفتارهای درست را از خود نشان داده و در آینده مانند افراد عادی زندگی کنند . اما بدست آوردن این اهداف مستلزم درمان به موقع و درست ، تحمل مشکلات و سختی های مربوط به این درمان است .
هر شخص اُتیستیک مانند بقیه افراد جامعه دارای شخصیت مختص به خود است و مانند تمامی افراد خصوصیات خاصی را دارا می باشد .بعضی از این کودکان ممکن است که از نظر گفتاری تأخیر کمی داشته و بتوانند با کمی کمک، ارتباط کلامی مناسبی را با دیگران بر قرار کنند ولی همین کودکان ممکن است از نظر ارتباطات اجتماعی رفتار مناسبی را از خود نشان ندهند . گاهی این کودکان برای شروع صحبت و تبادل کلامی ممکن است مشکل داشته باشند . افراد اوتیستیک معمولا در مکالمات ، یکطرفه رفتار می کنند یعنی فقط در رابطه با چیزی که خود علاقه دارند صحبت می کنند و از صحبتهای طرف دوم چیزی نمی فهمند . در بعضی از این کودکان خشونت و خود آزاری نیز مشاهده می شود . در افراد اُتیستیک ممکن است رفتارهای زیر نیز بروز کند :
1- اصرار بر یکنواختی و مقاومت در برابر تغییرات.
2-در بیان نیاز های خود دچار مشکل هستندو به جای استفاده از کلمات از اَداها و اشاره استفاده می کنند .
3-تکرار کلمات ،خنده نابجا ، گریه بی مورد ، نشان دادن استرس و نگرانی بی علت .
4-ترجیح می دهند که تنها باشند.
5-پرخاشگری
6-به سختی با دیگران رابطه برقرار می کنند .
7-دوست ندارند که کسی را بغل کنند و یا اینکه کسی آنها را بغل کند .
8-تماس چشمی ندارند و یا اینکه بسیار کم است .
9-با روشهای معمول آموزشی نمی توانند چیزی بیاموزند.
10-بازی های غیر عادی انجام می دهند.
11- اشیاء در حال چرخش را دوست دارند و خود نیز سعی می کنند اشیاء را به حالت چرخش در بیاورند .
12-دلبستگی غیر عادی به بعضی از اشیاء پیدا می کنند .
13-از نظر احساس درد حساسیت بالاتر و یا پائین تری نسبت به افراد عادی دارند .
14-ظاهراً از چیزی نمی ترسند .
15-از نظر فعالیت های فیزیکی ، فعالیت زیادتر و یا کمتری نسبت به کودکان سالم دارند .
16-حرکات بدنی آنها به صورت نرم و عادی نیست .
17-اگرچه آزمایشات شنوائی بر روی آنها سالم بودن شنوائی آنها را ثابت می کند اما در برابر نام خود و دستورات
کلامی خود را بی تفاوت نشان می دهند .
برای بیشتر ما واضح است که مجموع حواس پنجگانه به ما کمک می کنند تا بدانیم که چه چیزهائی را تجربه می کنیم . برای مثال حواس لامسه ، بویائی و چشائی در تجربه خوردن یک هلو رسیده به ما کمک می کنند .برای کودکان اُتیستیک مشکلات حواس پنجگانه معمول است . ممکن است که این کودکان از نظر یک حس و یا چند حس در سطح غیر عادی قرار داشته باشند یعنی یا حساسیت بیشتری داشته باشند و یا اینکه در آن حس بسیار کُند باشند . ممکن است رایحه ای که همه آنرا دوست دارند باعث آزار کودک اُتیستیک بشود و یا اینکه یک مزه معمولی کودک را ناراحت کرده و کودک از غذاهائی که آن مزه را دارا می باشند بگریزد. بعضی از کودکان اُتیستیک به برخی از صداها نیز حساس هستند و ممکن است که برخی از صداهائی که ما روزانه به طور عادی می شنویم باعث رنجش آنها بشود . متخصصین معتقدند که این نابهنجاریها در کودکان اُتیستیک ناشی از اختلال در مجموعه حواس آنها می باشد .
یکی دیگر از مشخصات کودکان اُتیستیک عدم نشان دادن علاقه و عاطفه در رابطه با اطرافیان است . البته این مورد هم مانند سایر موارد می تواند استثناء نیز داشته باشد . ولی والدین نباید به این دلیل از نشان دادن علاقه خود به کودک کوتاهی کنند و بایستی عواطف خود را در برابر کودک به طور طبیعی بروز دهند تا کودک از آنها به تدریج نشان دادن احساسات خود را بیاموزد .
تشخیص اُتیسم :
برای تشخیص این بیماری هیچ تست پزشکی وجود ندارد.برای تشخیص اُتیسم در یک کودک باید رفتار ، ارتباط و سطح رشد ذهنی کودک به دقت بررسی شود . از آنجائی که بعضی از علائم این بیماری با بعضی از بیماری های دیگر مشترک است ممکن است متخصصین آزمایشها و تست های پزشکی متفاوتی را برای کودک تجویز کنند تا از وجود یا عدم وجود مشکلات دیگر در کودک مطمئن شوند.
با یک بررسی کوتاه در یک جلسه ممکن نیست که بتوان به طور قطع وجود اُتیسم را در کودکی ثابت کرد. مشاهدات والدین و بررسی کامل مراحل رشد کودک از لازمات تشخیص اُتیسم در یک کودک می باشد . در نگاه اول ممکن است کودک اُتیستیک به نظر عقب مانده ذهنی ، دارای اختلال رفتاری ، دارای مشکل شنوائی و یا دارای رفتارهای عجیب به نظر برسد .البته ممکن است تمام این علائم در یک کودک اُتیستیک وجود داشته باشند که این امر خود باعث مشکلتر شدن تشخیص می شوند .به هر حال در ابتدای امر بایستی معاینه دقیق و کاملی از کودک به عمل آید زیرا به این ترتیب می توان یک برنامه مناسب و دقیق برای کمک به کودک اُتیستیک و درمان او تهیه کرد .
تشخیص زودهنگام :
تحقیقات نشان داده است که تشخیص زودهنگام اُتیسم در درمان و بهبود وضعیّت کودکان مبتلا بسیار مؤثر است. هر چقدر زودتر بتوان اُتیسم را در یک کودک تشخیص داد ، زودتر هم می شود از برنامه های درمانی برای کمک به این کودکان بهره برد .
روشهای تشخیص :
علائم و نشانه های اُتیسم ممکن است در زمان نوزادی بروز کنند و شاید هم این اتفاق نیافتد ولی نشانه های این بیماری حتماً بین 24 ماهگی الی 6 سالگی خود را نشان خواهند داد . یک دکتر متخصص بایستی یک سری سئوالات مشخص و دقیقی در رابطه با چگونگی رشد جسمی و ذهنی کودک تهیه کرده و جواب آنها را از طریق والدین و مشاهدات دقیق بدست آورد .
انجمن ملی پرورش و سلامت کودکان در آمریکا این پنج سئوال اولیه را برای یک معاینه از کودک اُتیستیک تهیه کرده است :
1-آیا کودک شما تا قبل از 12 ماهگی صدا سازی و نجوا داشته است ؟
2-تا قبل از 12 ماهگی آیا کودک شما از اشاره ، اَداها و یا گرفتن دست دیگران و همینطور بای بای کردن استفاده
کرده است ؟
3-آیا کودک شما تا قبل از 16 ماهگی از کلمات تنها استفاده کرده است ؟
4-آیا کودک تا قبل از 24 ماهگی از ترکیب دو کلمه استفاده کرده است ؟
5-آیا کودک هیچ کدام از مهارتهای کلامی و اجتماعی خود را از دست داده است ؟
در صورت جواب منفی به چهار سئوال اول و جواب مثبت به سئوال آخر احتمال وجود اُتیسم در کودک داده می شود . البته باز هم یادآور می شویم که برای تشخیص قطعی نیاز به بررسی های بسیار دقیق و جامعی می باشد که باید توسط افراد متخصص و آگاه صورت بگیرد .برای یک بررسی دقیق و کامل یک کودک مظنون به اُتیسم بایستی توسط متخصص اطفال ، روانشناس ، مشاور آموزش و یاد گیری کودکان ، متخصص اعصاب ، متخصص گفتار درمانی و سایر متخصصین در زمینه اُتیسم معاینه شود .
شیوه ای جدیـد بـرای تشـخیـص بیماری اوتیسم
دانشمندان به شیوه ای جدیـد بـرای تشـخیـص بیماری اوتیسم دست یافته اند .
به گزارش شبکه تلویزیونی الجزیره نتایـج تحقیقات محققان دانشگاه کالیفرنیـا نشـان می دهد بین سلول هـای خـونـی افـرادی کـه مبتلا به اوتیسم هسـتنـد و افـراد سـالـم تفاوت های آشکاری وجود دارد .
محققان می گویند بر اساس نتایج این تحقیق می توان با آزمایش نمونه خـون , بـیمـاری اوتیسم را تشخیص داد و به این طریق امکان درمان این بیماری وجود دارد.
از هر صد و شصت کودک در امریکـا یکـی بـه بیماری اوتیسم مبتلا است و تا کنون تنهـا راه تشخیص این بیماری مطالعه رفتار کـودک بوده است اما با ایـن کشـف جـدیـد امکـان تشخیص آن با آزمایش خون کودک در بدو تولد فراهم می شود.
امکان تشخیص و درمان زودهنگام اوتیسم وجود دارد
تهران،خبرگزاری جمهوری اسلامی ۸۴/۰۲/۱۸
علمی.پزشکی.اوتیسم.کودکان.
نتایج یک تحقیق کوچک پژوهشگران کانادایی نشان میدهد امکان تشخیص زودتر اختلال خودایمنی اوتیسم وجود دارد.
نوزادانی که در برقراری ارتباط چشمی ، لبخند زدن مشکل دارند و فعالیت زیادی نمیکنند علایم اختلال خودایمنی اوتیسم را نشان میدهند.
به گزارش خبرگزاری آسوشیتدپرس از تورنتو، اگر امکان تشخیص اوتیسم در ۱۲ماهگی وجود داشته باشد پزشک و والدین میتوانند درمان موثر را زودتر شروع کنند.
والدین در حال حاضر باید منتظر بمانند تا کودک به سن دو تا سه سالگی برسد و بعد از آن اختلال رشد و نموی و اسرار آمیز اوتیسم تشیخص داده شود.
محققان به مدت دو سال ۱۵۰نوزاد را که با توجه به سابقه خانوادگی در معرض خطر بالای ابتلا به این اختلال قرار داشتند بررسی کردند.
خانوادههایی که یک کودک اوتیسمی دارند احتمال تولد کودک دیگری با این بیماری5 تا 10 در صد است که 50 برابر کل چمعیت است.
محققان فهرست ویژگیهای رفتاری مشترک در ۱۹نوزاد را که به اوتیسم مبتلا شدند شناسایی کردند.
آنها دریافتند این کودکان در برقراری تماس چشمی با والدین، دنبال کردن اشیاء با چشم، بیان احساسات خود با حالات چهره مانند لبخند زدن مشکل دارند. آنها همچنین نام خود را نمیشناسند و در مقایسه با همسالان سالم خود در ۶ماهگی کم تحرک ترند.
اختلال اوتیسم معمولا در ۳سالگی تشخیص داده میشود. با این حال تا انجام تحقیقات بیشتر بر روی تعداد بیشتری از کودکان این علایم باید خطرهای بالقوه اوتیسم تلقی شود نه تشخیص قطعی این بیماری.
میزان ابتلا به اوتیسم طی یک دهه گذشته ۱۰برابر افزایش یافته است.
ولی مشخص نیست چه تعداد ناشی از تشخیص بهتر این بیماری است.
درمان
برای ایتسم درمانی وجود ندارد اگر چه با درمان مناسب و آموزش خیلی از بچه ها همراه با انتقال می توانند یاد بگیرند و رشد کنند رسیدگی زود اغلب می تواند مجموعه ای از درگیری های همراه اختلال را کاهش دهد و رفتار مزاحم راکم کند و درجاتی از استقلال را به وجود آورد. درمان به نیازهای شخصی بیمار وابسته است. در بعضی افراد ترکیب روشهای درمانی بیشتر مؤثر است. اتیسم معمولا به درمان در طول زندگی نیاز دارد.
از کاردرمانی و فیزیوتراپی بعضی مواقع در درمان اتیسم استفاده می شود. کادرمانی به بهبود عملکرد مستقل و آموزش مهارتهای پایه (مثل بستن دگمه های لباس و حمام کردن) کمک می کند.فیزیوتراپی شامل استفاده از تمرین و اندازه گیری های فیزیکی دیگر (مثل ماساژ و گرما) برای کمک به کنترل حرکت های بدن بیماران است.
از آنجائی که هیچ کودک اُتیستیک مانند کودک اُتیستیک دیگر نیست ، برنامه درمانی مناسب برای یک کودک نیز ممکن است برای کودک دیگر مؤثر نباشد . همین امر باعث شده است که کار ارزیابی و ارائه برنامه های درمانی مشکل تر باشد . یکی از محققین و متخصصین اُتیسم بیان می کند که بهتر است هر کدام از مشکلات فرد اُتیستیک را به عنوان یک بیماری فرض کرده و در انتخاب برنامه سعی شود که راه حل های این مشکلات در برنامه گنجانده شوند . شما می توانید لیستی از کارهائی را که کودک شما می تواند و نمی تواند انجام دهد تهیه کرده و در انتخاب برنامه دقت کنید که آیا برنامه مورد نظر جوابگوی این موارد می باشد یا نه . دانستن این اختلالات یادگیری در کودکان می تواند به شما کمک کند تا بدانید که آیا روشی را که انتخاب می کنید مؤثر خواهد بود یا نه . دانستن نقاط قوّت کودک نیز بسیار مهم است زیرا به این ترتیب می توانید از انجام کارهای اضافه با کودک خودداری کرده و بیشتر به نقاط ضعف او بپردازید .
درمان شامل موارد زیر است::
اصلاح رفتار، ارتباط درمانی، اصلاح رژیم غذایی، دارویی
اصلاح رفتار: چندین روش اصلاح رفتار که برای درمان نامناسب و تکراری و پرخاشگرانه استفاده می شوند و بیماران اتیسم را با مهارتهای لازم برای عملکرد در محیطشان به وجود می آورند وجود دارد. بیشتر انواع روشهای اصلاح رفتار بر اساس تئوری ها هستند. رفتار پاداش داده شده با احتمال زیادتر نسبت به رفتار نادیده گرفته شده تکرار می شود. این تئوری آنالیز رفتار کاربردی نامیده می شود(ABA). اصلاح رفتار اغلب شامل دستورات سخت و مهارت های جهت دهی فعالیت که روی علائق و نیازهای بیمار بنیان شده اند. آن ها معمولا به آموزش یک به یک با تراپیست و درگیری گسترده ی مراقب نیاز شدید دارند.
روش اِی بی اِی Applied Behavior Analysis
بسیاری از روشهای درمانی کودکان اُتیستیک بر پایه اصول این روش تهیه شده اند. اصل مهم این روش این است که رفتارهائی که مورد تشویق قرار بگیرند احتمال تکرار و افزایش خواهند داشت و رفتارهائی که مورد توجه قرار نگیرند احتمال حذف شدن آنها وجود دارد .اگر چه اِی بی اِی یک تئوری می باشد ولی بسیاری از مردم از این اصطلاح برای روشهائی که با این اصل کار می کنند استفاده می کنند . دو روش مهمی که بر پایه این اصل وجود دارند روش آموزش جزء به جزء و لوواس می باشند .
در روش آموزش جزء به جزء و روش لوواس هر تمرینی که به کودک داده می شود شامل یک دستور به کودک ، یک عمل از طرف کودک و یک عکس العمل از طرف درمانگر می باشد .این روش علاوه بر تصحیح رفتارهای کودک شامل آموزش مهارتهای جدید نیز از قبیل مهارتهای اولیه مانند خوابیدن و لباس پوشیدن تا مهارتهای پیشرفته مانند برخوردهای صحیح اجتماعی می باشد . این روش ، روشی بسیار دقیق و کامل است .در این روش معمولاً کودک بین 30 تا 40 ساعت در هفته به صورت انفرادی با درمانگر دوره دیده کار می کند . هر کار و مهارت جدید به اجزاء کوچکتری تقسیم می شود . هرگاه کار خواسته شده ازکودک به درستی انجام شود ، کودک مورد تشویق قرار می گیرد تا در کودک انگیزه تکرار آن و فرمانبری بیشتر شود . این روش با مخالفت هائی نیز روبرو شده است . برخی از متخصصین معتقدند که این روش به احساسات کودک لطمه می زند و مدت زمان آموزش آن در طول هفته تأثیرات ناخوشایندی بر خانواده میگذارد. به هر حال آمار و ارقام و تجربه نشان داده است که تکنیکهای اِی بی اِی نتایج مثبت و با ثباتی بر روی کودکان اُتیستیک داشته است .
TEACCH
این روش اولین روشی بود که در آمریکا برای کودکان اُتیستیک به کار گرفته شد . نام این روش مخفف عبارت ”درمان و آموزش کودکان اُتیستیک و ناتوانی های ارتباطی مرتبط با این بیماری “ می باشد .در این روش اعتقاد بر این است که محیط زندگی کودک باید با او تطبیق داده شود نه اینکه کودک با محیط تطبیق داده شود .در این روش از تکنیک خاصی استفاده نمی شود بلکه برنامه درمانی بر اساس سطح عملکرد کودک پایه ریزی می شود .توانائی های کودک بر اساس معیارهای آموزشهای روانی بررسی می شود و تکنیکهای درمانی در جهت بهبود ارتباط ، مهارتهای اجتماعی و انطباقی طراحی می شوند .در این روش به جای اینکه به کودک یک مهارت و توانائی خاص آموزش داده شود ، سعی بر این است که به کودک مهارتهائی آموزش داده شود تا بتواندمحیط اطراف خود و رفتارهای اطرافیان خود را بهتر درک کند .به عنوان مثال ، برخی از کودکان اُتیستیک هنگام احساس درد شروع به فریاد زدن می کنند ، در این روش سعی برآن است که به کودک آموزش داده شود تا هنگام احساس درد چگونه با برقراری ارتباط آن را به اطرافیان خود بفهماند . این روش نیز مخالفانی دارد و این مخالفان معتقدند که این روش خیلی خشک و پر شاخ و برگ است . همچنین ممکن است کودک اُتیستیک دریابد که در برابر عمل خواسته شده چه انتظاری از او می رود و فرا بگیرد که بدون فکر ، خلاقیّت و دقت جواب خواسته شده را اجرا کند .
Floor Time
این روش توسط یک روانشناس کودک به نام ” استانلی گرین اسپن “ ارائه شده است .این روش بسیار شبیه بازی درمانی است . در این روش سعی بر این است که ارتباط کودک با یک فرد دیگر از طریق برنامه های دقیق بازی بیشتر و مؤثرتر شود. این روش شامل شش مرحله می باشد که کودک در مراحل طی آنها تقلید و چگونه یاد گرفتن را از یک بزرگتر فرا می گیرد و به عبارتی کودک باید نرده بام شش پله ای را طی کند .ممکن است کودکان در این روش با مشکلاتی نیز روبرو شوند مثلا به علت اختلالات حسّی در درک بعضی از تمرینات خواسته شده مشکل پیدا کنند و یا اینکه قادر به انجام برخی از تمرینات بدنی موجود در برنامه نشوند .در این برنامه والدین و درمانگران سعی می کنند تا پیشرفت کودک را از طریق مسیرهائی که کودک دوست دارد و با جهت دادن به این مسیرها ، فراهم کنند تا کودک بتواند شش مرحله پیشرفت موجود در این روش درمانی را طی کند.این روش به طور مجزا کودک را در بدست آوردن مهارتهای گفتاری و بدنی کمک نمی کند بلکه از نظر احساسی و روانی به کودک کمک می کند تا کودک بتواند درک بیشتری پیدا کرده و از طریق آگاهی و تجربه مهارتهای دیگر را نیز بدست آورد .معمولاً از این روش در کنار روشهای دقیق تر دیگر مانند اِی بی اِی در ساعات فراغت کودک استفاده می شود .
درمان یکپارچگی حسی:
یک نوع اصلاح رفتار است که روی کمک به بیماران اتیستیک که برای کنار آمدن با تحریک حسی تمرکز دارد. درمان ممکن است شامل این باشد که بیمار مواد با جنس های مختلف را دست کاری کند یا به صداهای مختلف گوش دهد. بر هم کنش اجتماعی اغلب بر روی رشد احساس محدود شده که در بیماران اتیستیک معمول است، مؤثر واقع شده است.
بازی درمانی یک نوع اصلاح رفتار است که برای بهبود رشد احساس استفاده می شود که در پی آن مهارتهای اجتماعی و یادگیری بهبود می یابد. بازی درمانی شامل برهم کنش نوجوان- کودک که به وسیله ی کودک کنترل می شود. داستان های اجتماعی هم چنین برای کمک به فهم احساسات ، عقاید و اشارات چهره دیگران یا پیشنهاد یک پاسخ متناوب به یک تحریک ویژه طراحی شده اند. آنها ممکن است برای کمک استفاده شوند، می توان به مراقبت کننده ها طرز ساختن داستان های اجتماعی را آموزش داد.
ارتباط درمانی:
ارتباط درمانی برای درمان بیماران اتیستیکی که در برقراری ارتباط کلامی ناتوان هستند یا برای شروع توسعه زبان در کودکان دچار اختلال استفاده می شود. گفتار درمانی ممکن است برای کمک به بیماران برای بدست آوردن توانایی صحبت کردن استفاده شود.
سیستم ارتباطی تبادل عکس:
در قادر کردن بیماران اتیستیک برای برقراری ارتباط می توان از عکس هایی که عقاید، فعالیت ها یا موارد دیگر را نشان می دهد استفاده کرد.
بیمار اتیستیک قادر است خواسته ها، نیازها، آرزوها را فقط با نشان دادن یک عکس به دیگران بیان کند.
اصلاح رژیم غذایی:
علت اتیسم رژیم غذایی نیست و در استفاده اصلاح رژیم غذایی و مکمل ها برای درمان اختلال اختلاف نظر وجود دارد. تغییر رژیم غذایی و اضافه کردن ویتامین های مکمل ممکن است گوارش را بهبود بخشد و حساسیت غذایی را که ممکن است منجر به مشکلات رفتاری در بیماران اتیستیک شود، بر طرف کند.
محققان سطوح بالایی از پروتئین های موجود در گندم، جو دو سر و چاودار و محصولات فرعی کازئین دار ( پروتئین موجود در شیر ) را در افراد اتیستیک یافتند و اظهار کردند تفکیک ناقص یا جذب بیش از حد این مواد می تواند روی عملکرد مغز اثر بگذارد. حذف غذاهایی که حاوی gluten و کازئین هستند از رژیم غذایی عوارض جانبی دارد و نباید بدون توصیه ی پزشک انجام شود. مطالعات نشان داده اند که ویتامین B و منیزیم (اثر ویتامین B را افزایش می دهد.) و مکمل های روغن ماهی (شامل ویتامین های AوD ) ممکن است رفتار، ارتباط چشمی و توجه و یادگیری را در بیماران اتیستیک بهبود بخشد. نشان داده شده که ویتامین C افسردگی را بهبود می بخشد و شدت علائم بیماران اتیسم را کاهش می دهد.
کاربرد صوت درمانی در درمان اتیسم
گفته می شود که برخی از علائم بیماری اتیسم نظیر اختلال توجه و نیز حساسیت بیش از حد و یا کمتر از حد در افراد اتیستیک بدلیل وجود اختلال در سیستم شنوایی آنها و وجود اختلالات پردازش مرکزی شنوایی است.
از اینرو روش های مختلفی از صوت درمانی طراحی گشته اند تا موجب بهبود عملکرد شنوایی در افراد اتیستیک شوند.
یکی از اختلالاتی که در پردازش شنیداری افراد اتیستیک وجود دارد زمانی است که شخص ، اصوات گفتاری را میشنود ولی قادر به درک معانی اصوات نمیباشد. برای مثال ، وقتی فردی کلمة ‹ کفش › را بیان میکند ، فرد اتیستیک احتمالاً قادر به شنیدن اصوات گفته شده میباشد ولی نمیتواند معنای آنها را دریابد.
ممکن است که فقدان درک معانی گفتار در فرد اتیستیک از سوی دیگران به گونهای تعبیر شود که او نمیخواهد به حرف دیگران گوش داده و از آنها اطاعت نماید درحالیکه او اصلاً قادر به فهم مطالب گفته شده نبوده است.
Eric Courchesne ( 1978 ) در دانشگاه کالیفرنیا با استفاده از تکنولوژی امواج مغزی P300 ، متوجه ضایعات بارزی در پردازش شنیداری افراد اتیستیک گردید.
امواج مغزی P 300 ، حدود 300 msec بعد از ارائه محرک صوتی ، نمود مییابند. علامت * P * نیز به بار مثبت امواج مغزی اشاره دارد. ( Positive Polarity )
امواج P 300 مرتبط با پردازشهای شناختی و درکی بوده و از آنها بعنوان شاهدی بر بازیابی حافظة بلند مدت ، یاد میشود.
هنوز دلیل اصلی وجود اختلال پردازش شنیداری در افراد اتیستیک شناخته شده نیست ولی تحقیقات نمونه برداری از مغز که توسط Kemper & Bauman ( 1994 ) انجام شده، نشانگر این مطلب است که منطقة هیپوکامپ در سیستم لیمبیک افراد اتیستیک ، از لحاظ نورولوژیک ناکامل و نارس میباشد.
منطقة هیپوکامپ مسئول ورودیهای حسی و نیز یادگیری و حافظه میباشد. اساساً اطلاعات ورودی از حواس مختلف ، وارد هیپوکامپ شده و پس از پردازش در هیپوکامپ به مناطق مختلف کورتکس مغز میروند تا در حافظة بلند مدت ذخیره شوند.
در افراد اتیستیک ، ممکن است که پس از پردازش اطلاعات شنیداری در هیپوکامپ ، این اطلاعات ، بدرستی وارد حافظة بلند مدت نشوند.
اختلال در پردازش شنیداری افراد اتیستیک با چند ویژگی مختلف این افراد در ارتباط است.
در اغلب اوقات از اتیسم بعنوان یک مشکل ارتباطیِ اجتماعی یاد میشود و همانطور که میدانیم ، پردازش اطلاعات شنیداری، نقشی محوری و مهم در ارتباطات اجتماعی دارا میباشد. دیگر ویژگیهای فرد اتیستیک که میتواند در رابطه با اختلالات پردازش شنوایی او باشد ، عبارتند از : اضطراب و سردرگمی در موقعیتها و مکانهای اجتماعی ؛ بی توجهی و مهارتهای ضعیف گفتاری.
هرچه کودک اتیستیک بتواند اطلاعات شنیداری را بهتر پردازش نماید ، خیلی بهتر میتواند محیط اطراف خود را از لحاظ اجتماعی و علمی ، درک نماید و هرچه ما بهتر بتوانیم کودک اتیستیک را بشناسیم، بهتر می توانیم راههایی را گسترش دهیم تا به ایجاد رفتارهای مناسب در این کودکان بیانجامد.
از جمله تکنیک های مختلف صوت درمانی که در درمان اتیسم به کار میروند می توان به تکنیک های زیر اشاره نمود :
• تکنیک آموزش یکپارچگی ( تلفیق ) شنوایی ( Auditory Integration Training / AIT ) که توسط پزشکی فرانسوی به نام Guy Berard طراحی گردید.
• روش توماتیس ( Tomatis Method ) که توسط آلفرد توماتیس روانشناس و متخصص ENT فرانسوی مطرح شد.
• روش ساموناس (Samonas) یا Spectral Activated Music of Optimal Natural Structure که توسط Ingo Steinbach در آلمان طراحی گردید.
البته نکته قابل ذکر اینست که روش های فوق الذکر تنها منحصر به درمان اتیسم نیستند بلکه در طیف وسیعی از اختلالات از جمله اختلال پردازش مرکزی شنوایی ( CAPD ) ، اختلال یادگیری ( LD ) ، اختلالات رفتاری ، اختلالات گفتار و زبان ، اختلالات رشدی فراگیر ( PDD ) از جمله اتیسم ، و حساسیت های غیر طبیعی به صوت نظیر ترس از صدا ( Phonophobia ) ونیز عدم تمایل به در معرض اصوات بودن ( Misophonia ) و همینطور درک غیر طبیعی از میزان بلندی صوت ( Hyperacusis ) نیز به کار میروند.
ضمناً تکنیک هایی از صوت درمانی هم وجود دارد که به درمان وزوز گوش ( Tinnitus ) می پردازد . البته در این تکنیک ها از صوت بعنوان یک عامل پوشاننده ( Masker ) برای توانبخشی وزوز گوش استفاده می شود که خود بحثی تخصصی و جداگانه می طلبد .
درمان داروئی:
دارو ممکن است برای درمان علائم متنوع اتیسم (مثل مشکلات توجه و اضطراب ) و همچنین برای درمان شرایط همراه اختلال ( مثل تشنج ) استفاده شود.
افسردگی، وسواس، اضطراب ممکن است با استفاده از ضد افسردگی ها درمان شود. این داروها اغلب کثرت وقوع و شدت رفتارهای تکراری را کاهش می دهند و پرخاشگری و عصبانیت را نیز کاهش می دهند و تماس چشمی و پاسخ دهی را بهبود می بخشند. عوارض جانبی این دارو شامل سر درد، بی خوابی، گیجی و خواب آلودگی است.
داروها شامل:
Amitriptyline , Bupropion , Clomipramine , Fluvoxamine , Fluoxetine
• Benzodiazepines: به عنوان مثال Diazepam,lorazepamو alprazolam ممکن است همچنین برای درمان مسائل رفتاری استفاده شوند. عوارض جانبی این داروها شامل: خواب آلودگی ، کاهش هماهنگی عضلانی (آتاکسی) ، خستگی و گیجی است. قطع این داروها پس از مدت طولانی ممکن است باعث علائم ترک شود که شامل درد شکم و عضلات، تشنج و لرزش، بی خوابی، عرق کردن و استفراغ است.
• داروهایAntipsychotic به عنوان مثال Clozapine, Risperidone , olanzapine, quetiapine ممکن است بیش فعالی، مسائل رفتاری و پرخاشگری را در بیماران اتیستیک کاهش دهد. عوارض جانبی این داروها شامل تحریک پذیری، اضطراب ، خواب آلودگی، گیجی، سردرد و بی خوابی و تسکین است.
• Stimulants به عنوان مثال Amphetamine , Methylphenidate , Dextroamphetamine ممکن است برای کودکان اتیسم تجویز شود. این داروها تمرکز را افزایش می دهند و حرکات تکانه ای و بیش فعالی را در بیماران بیش فعال کاهش می دهند. استفاده ی طولانی مدت از این داروها ممکن است منجر به وابستگی داروئی شود. عوارض جانبی این داروها به دوز آنها بستگی دارد و شامل شکم درد، فشار خون بالا ، بی خوابی، کاهش اشتها ، عصبی شدن و افزایش ضربان قلب است.
پیش آگهی:
بیماران اتیستیک امید به زندگی نرمال دارند. با رسیدگی و درمان مناسب بعضی از بیماران اتیسم می توانند عملکرد مفید داشته باشند و به درجاتی از استقلال برسند. بیشتر بیماران به کمک در تمام طول عمر نیاز دارند.
مقایسه ی اتیسم با عقب ماندگی ذهنی
گفته شده که بین 75% تا 90% بچه های اتیستیک عقب مانده ی ذهنی هستند. برای تشخیص آن به همراه MR ابتدا فرد باید به طور کلی ضعف در تطابق مهارتهای زندگی ضعف معنی داری نشان دهد و در ارزیابی بهره ی هوشی با تست های استاندارد IQ زیر 70 داشته باشد. در هر زمینه اگر با تست های استاندارد نتوان به نتیجه ی مورد نظر رسید و این تست ها کامل نباشد می توان برای تشخیص MR از راههای دیگری استفاده کرد. یعنی تشخیص می تواند بر پایه ی تست های دیگر یا از طریق مشاهده باشد.
من تردید ندارم که بسیاری از افراد مبتلا به اتیسم و انواع مختلف آن، ضعف عمومی در تطابق فعالیت های روزمره دارند، حتی شک ندارم که بعضی از این افراد معیارهای MR را هم در مشاهدات و هم در آزمون ها نشان دهند، اما احساس می کنم که طبقه بندی فرد مبتلا به اتیسم به عنوان MR تا زمانی که اطلاعات بیشتری از اتیسم به دست نیاورده ایم اشتباه بزرگی است. این را به چند دلیل می گویم.یکی اینکه اتیسم با تاخیر معنادار یا فقدان عمومی رشد گفتار معنی دار مشخص می شود. گفتار برای رشد خیلی مهم است زیرا اجازه ی سازماندهی افکار درونی و ارتباط برقرار کردن و فهمیدن مفهوم را به ما می دهد. ما ممکن است بدون کلمات بتوانیم فکر کنیم اما بیشتر پروسه ی پیچیده ی فکر ما وابسته به داشتن یک فرمان مناسب از زبان است.علاوه بر این، توانایی ارتباط برقرار کردن در هر شکلی نیازمند تاثیر گذاری و رابطه داشتن با دیگران است.
به نظر می رسد ناتوانی در بیان احساسات خود یا آگاه شدن از احساسات دیگران منجر به یک حالت گیجی و احساس پوچی در فرد می شود. و این به همراه فاکتورهای دیگر ( مثل تحریک پذیری بیش از حد نسبت به محرکات بیرونی ) ممکن است به شدت توانایی فرد یا حتی تمایلش را به برقراری روابط اجتماعی نهی کند.
سئوال این است که چگونه می توان با یک فرد اتیستیک شدید ارتباط برقرار کرد؟ چه ان
