تحقیق درباره کاهش بیان گیرنده نوع یک فاکتور رشد شبه انسولین (IGF IR) در سلول های دودمانی سرطان پروستات انسانی DU 145

اختصاصی از رزفایل تحقیق درباره کاهش بیان گیرنده نوع یک فاکتور رشد شبه انسولین (IGF IR) در سلول های دودمانی سرطان پروستات انسانی DU 145 دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 20

کاهش بیان گیرنده نوع یک فاکتور رشد شبه انسولین (IGF-IR) در سلول های دودمانی سرطان پروستات انسانی DU-145

خلاصه

سرطان پروستات به عنوان دومین سرطان کشنده در میان مردان شناخته شده است. روشهای متفاوتی در درمان سرطان پروستات بکار گرفته می شود، که جراحی (خارج کردن پروستات) ، پرتو درمانی ، هورمون درمانی و شیمی درمانی از آن جمله می باشد. هر یک از روش های مذکور برای مراحل کلینیکی مختلفی مورد استفاده قرار می گیرند، هیچ کدام از روشهای درمانی بکار رفته باعث افزایش بقاء در بیماران نمی گردند. ژن درمانی بعنوان یک روش با ارزش در درمان سرطانها از جمله سرطان پروستات پیشنهاد شده است. فاکتورهای رشد شبه انسولین (Insulin Like- Growth Factors, IGFs) بعنوان میتوژن های قوی در بسیاری از تومورها شناخته شده اند. مطالعات اخیر نشان داده اند که فاکتورهای رشد شبه انسولین به ویژه گیرنده ی نوع یک فاکتور رشد شبه انسولین ( IGF-IR) در تنظیم رشد خیلی از تومورها نقش مهمی ایفا می کنند. با مهار کردن انتقال پیام IGF-IR با استفاده از آنتی بادی یا آنتی سنس بر علیه آن توانسته اند رشد و قدرت کلنی زائی برخی از سلول های سرطانی را در داخل و خارج بدن موجود زنده مهار کنند. با توجه به بررسی های انجام شده بر روی دودمان های سلولی سرطان پروستات انسان ثابت شده است که برخی از دودمان های سلولی، به ویژه DU-145، IGF-IR را به میزان زیاد بیان می کنند. هدف ما از این تحقیق کاهش بیان IGF-IR با استفاده از تکنولوژی آنتی سنس در سلول های دودمانی DU-145 است. بدین منظور سلول های DU-145 توسط وکتور حامل آنتی سنس IGF-IR تراریخت شده و میزان بیانIGF-IR در سطح پروتئین و RNA مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از RT-PCR و ایمونوبلات کاهش قابل ملاحظه ای در میزان RNA و پروتئین IGF-IR در سلول های DU-145 تراریخت شده با وکتورحامل آنتی سنس را نسبت به سلول های DU-145 تراریخت شده با وکتور خالی (کنترل) و سلول های DU-145 شاهد نشان داد.

مقدمه

سرطان پروستات عمومی ترین شکل سرطان و دومین عامل مرگ ومیر در میان مردان مسن اغلب کشورهای پیشرفته ی جهان می باشد. سرطان پروستات انسانی غالباً وابسته به آندروژن می باشد که در چنین شرایطی حذف آندروژن ها از گردش خون به روش اخته سازی (Castration) و یا بلوکه کردن عمل آنها با استفاده از داروهای آنتی آندروژن باعث تحریک مسیر مرگ سلولی گشته و پاسخ به درمان را 15-5 % افزایش می دهد (2 ،1). علی رغم پاسخ درمانی سرطان پروستات وابسته به آندروژن به جراحی یا استفاده از آنتی آندروژن ها، در شرایط پیشرفته و غیر وابسته به آندروژن، بسته به مرحله ی کلینیکی بیماری روش های درمانی مختلفی بکار برده می شود. در مراحل اولیه و متاستاز نیافته ی سرطان پروستات، معمولاً درمان از طریق جراحی ، پرتو درمانی و هورمون درمانی صورت می گیرد؛ در حالیکه در شرایط پیشرفته ی بیماری، از روش های ترکیبی جراحی و پرتو درمانی و در مواردی شیمی درمانی برای درمان سرطان پروستات استفاده می گردد (3). هیچ یک از روش های درمانی متداول در درمان سرطان پروستات به ویژه در شرایط غیر وابسته به آندروژن، باعث افزایش بقاء در بیماران نمی گردند و معمولاً بیماری پس از مدت زمان کوتاهی برگشت می کند. بدلیل محدودیت در روش های درمانی موجود، اهداف درمانی مولکولی و دستکاری های ژنتیکی و یا به عبارتی ژن درمانی به عنوان روشی نوین در درمان سرطان پروستات مورد توجه محققین قرار گرفته اند (5 ، 4).

سیستم فاکتورهای رشد شبه انسولین متشکل از دو لیگاند IGF-I و IGF-II، دو گیرنده IGF-IR و IGF-IIR، شش پروتئین متصل شونده به (IGF-binding proteins, IGFBPs) IGF و چند پروتئاز می باشد (6). مشخص شده است که سیستم IGF ، به ویژه IGF-IR، به طور گسترده ای در ایجاد سرطان های مختلف انسانی دخالت دارد. گیرندۀ نوع یک فاکتور رشد شبه انسولین، نه تنها در رشد طبیعی سلول موثر است بلکه در موارد متعددی به عنوان فاکتور موثر در رشد بدخیم سلول نیز شناخته شده است. همچنین IGF-IR عامل موثر در تمــایز و ترانس فرماسیون سلـــول با اثرات ضــد مـرگ سلــولی (anti-apoptotic) می باشد (8 ، 7). مقایسه بین بافت های مشابه در دو وضعیت طبیعی و بدخیم، نشان داده است که IGF-IR در تومورهایی شامل سرطان رکتوم، ملانوما و سرطان پستان دارای بیانی بیش از حد طبیعی می باشد (9 ، 10). با توجه به مطالعات مشخص شده است که سیستم IGF-I به ویژه IGF-IR نقش مهمی در پاسخ سلولی به عوامل تحریک کنندۀ مرگ سلولی دارد. به منظور ایجاد یک روش درمانی جدید برای رفع مقاومت درمانی در سرطان های مختلف از جمله سرطان پروستات این گیرنده به عنوان یک هدف ارزنده شناخته شده است. تکنولوژی آنتی سنس یک استراتژی نوین در درمان سرطان می باشد. اساس این تکنولوژی، انتخاب و ساخت توالی نوکلئوتیدی است که مکمل توالی بخشی از ژن یا mRNA ی فاکتور مورد نظر باشد. این توالی در داخل سلول با توالی DNA یا mRNA هیبرید تشکیل می دهد، هیبریدهای آنتی سنس: DNA یا آنتی سنس: mRNA تشکیل شده مانع از بیان ژن می شوند. آزمایشات نشان داده است که کاهش بیان IGF-IR با استفاده از تکنولوژی آنتی سنس بر علیه این گیرنده در دودمان سلولی T24 سرطان مثانه ی انسان باعث افزایش میزان مرگ سلولی و حساسیت سلول های T24 به پاسخ به درمان شده است (12 ، 11) . همچنین با بکارگیری از تکنولوژی آنتی سنس بر علیه IGF-IR در دودمان سلولی C4HD سرطان پستان توانسته اند رشد تومور و متاستاز به بافت های مجاور را به طور معنی دار ی کاهش دهند (13). با مطالعه بر روی سرطان ریه نیز نشان داده شده است که کاهش بیان گیرنده ی نوع یک IGF با استفاده از آنتی سنس بر علیه IGF-IR منجر به کاهش انتقال پیام توسط این گیرنده و افزایش در سلول های سرطانی مذکور می شود (15 ، 14). Nakamura K. و همکارانش با استفاده از استراتژی آنتی سنس میزان بیان IGF-IR را بر روی یک دودمان سلولی از سرطان دهانه ی رحم کاهش داده و اثرات آنرا بر روی فنوتیپ بیمار مورد بررسی قرار دادند (16).

مکانیسم های مولکولی درگیر در شروع، پیشرفت و متاستاز سرطان پروستات بخوبی شناخته نشده اند اما با بررسی بر روی سلول های پروستات بدست آمده از BPH (Benign Prostatic Hyperplasia) نشان داده شده است که سلول های استرومای آن ژن های IGF-IR را بیان می کنند (19 – 17). مطالعات نشان داده است که سلول های اپی تلیال پروستات گیرنده ی نوع یک فاکتور رشد شبه انسولین را بیان می کنند و بیان بیش از حد آن در سلول های بدخیم اپی تلیال پروستات ثابت شده است (21- 19). Dhanasekaran و همکارانش با استفاده از روش ایمنوهیستوشیمی در یک بررسی آزمایشگاهی در مقایسه ای میان افراد مبتلا به سرطان پروستات در مراحل اولیه و بدخیم، مشخص نمودند که در