لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 34
مقدمه
پیامبر و اخلاق
براى خلق و خوى رسول خدا (ص) مىباید سهمى اساسى در کار نشر دعوت او در نظر گرفته شود. ویژگیهاى اخلاقى آن حضرت تا اندازهاى است که مىتوان او را یک اسوه تمام عیار اخلاق انسانى در حد بسیار بالا دانست. باید توجه داشت که خلق و خو به مقدار زیادى، خصیصهاى فردى و تا اندازهاى لطف الهى است. علاوه بر آن باید به این رسالت ویژه رسول خدا (ص) نیز اشاره کرد که «انما بعثت لاتمم مکارم الاخلاق». جذبه پیامبر (ص) در جذب دوستان فراوان او و نیز عامه مردم مکه و بعدها مدینه، بخوبى در روایات تاریخى منعکس شده است. اما قبل از آن، صراحت قرآن بهترین شاهد این امر است: «و تو راست خلقى عظیم انک لعلى خلق عظیم. به سبب رحمت خداست که تو با آنها این چنین خوشخوى و مهربان هستى، اگر تند خو و سخت دل مىبودى از گرد تو پراکنده مىشدند.» به همین دلیل است که خداوند از او مىخواهد با رویى گشاده پذیراى نومسلمانان باشد: «چون ایمانآوردگان به آیات ما، نزد تو آمدند، بگو: سلام بر شما، خدا بر خویش مقرر کرده که شما را رحمت کند» و فرمود: در برابر مؤمنان فروتن باش» بیشترین توصیفات موجود از رسول خدا (ص) از امام على علیه السلام یار دیرین آن حضرت است، آن که نگاهى نافذ داشت و دوست و برادر را بهتر از هر کس دیگرى مىشناخت: «رسول الله نه زیاده از معمول بلند بود و نه زیاده از معمول کوتاه، بلکه میانه بالا بود. مویش نه بسیار مجعد بود و نه بسیار صاف بىشکن، بل چین و شکنى اندک و دلپذیر داشت. چهرهاش نه لاغر بود و نه فربه بل چهرهاى مدور داشت با رنگى سفید مایل به سرخى. چشمانش سیاه و مژگانش برگشته بود. درشت استخوان بود و گشاده سینه، بدنش را موى اندک بود و تنها روى سینهاش مویى تنگ داشت. دستها و پاهایش زمخت مىنمودند با انگشتانى مایل به ستبرى. چون راه مىرفت محکم و استوار مىرفت و چنان پاى از زمین برمىکند که گویى از بلندى به پستى مىآمد. چون مىخواست به کسى روى کند سر بر نمىگردانید که با تمام بدن به سوى او برمىگشت. دلیرترین آنها و راستگوترینشان بود و به عهد خود سخت پایبند. از همه مردم زبانش نرمتر بود و در معاشرت از همه بهتر.
بیهقى و شامى و دیگران بسیارى از این قبیل گزارشات را که مربوط به قیافه و قامت رسول خداست گردآورى کرده‌اند که اینجا محل ذکر آنها نیست.
على (ع) در باره خلق اجتماعى او مىگوید: «کسى که براى نخستین بار او را مىدید، هیبتش او را مىگرفت; هر کسى با او معاشرت مىکرد دوستىاش را به دل مىگرفت. آنگاه که به اصحابش مىنگریست، لحظات نگاه را به تساوى میانشان تقسیم مىکرد; وقتى به کسى دست مىداد پیش از او دست خویش را باز نمىکشید همچنانچه صورتش را از او برنمىگرداند مگر آن که او برگرداند. او چهرهاى گشاده داشت. تندخو و ملامتگر و فحاش و مزاح نبود. سیره او میانهروى، سنت او هدایت و رشد، سخنش معیار حق و حکمش عدل بود. یکى دیگر از اصحاب رسول خدا (ص) مىگوید: هیچ کس را ندیده که بیش از رسول خدا (ص) بر لبانش تبسم باشد. و ابو سفیان که پس از مسلمان شدن رفتار اصحاب را با رسول خدا (ص) دید گفت: «ما رایت قوما قط اشد حبا اصحابهم من اصحاب محمد له»; «تاکنون ندیده بودم که کسانى صاحب خویش را آن اندازه که اصحاب محمد (ص) او را دوست مىدارند، دوست داشته باشند.». امام حسین (ع) نیز به نقل از پدرش رفتار رسول خدا (ص) را با مردمى که با او کارى داشتند به خوبى و زیبایى توصیف کرده است که چگونه به مردم نیازمند مىرسید و از آنان مىخواست تا نیاز کسى را نیز که نمىتواند خود را به او برساند، به او برسانند. رسول خدا (ص) جز وقتى را که براى خدا و خانواده گذاشته بود، هیچ چیزى را ذخیره نکرده و همیشه در اختیار مردم بود. آن حضرت دائما در پى تالیف قلوب مردم تلاش مىکرد (یؤلفهم و لا ینفرهم). بزرگ هر قومى را آرام مىکرد و او را بر آنان سرورى مىداد. از احوال اصحاب خویش تفقه مىکرد و از آنچه میان مردم مىگذشت مىپرسید ( یتفقد اصحابه و یسال الناس عما فى الناس). نیکوکارى را تحسین [مىکرد و کار زشت را سبک مىشمرد. آن حضرت میانهروى را حفظ مىکرد، از حق ]گویى کوتاهى نمىکرد و کوتاهى در حقگویى را روا نمىشمرد. همراهانش از بهترین مردم بودند و بهترین آنان نزد او، ناصحترینشان بود و برترین آنان نزد او، نیکوکارترین آنها. او جز بر ذکر خدا قیام و قعود نداشت; در مجلسى که مىنشست حق همه همنشینان را حفظ مىکرد; به گونهاى که همنشین او، دوستدارتر از او بر خود نمىشناخت (و بر آن بود که پیامبر (ص) نهایت علاقه را بدو داشته و حتى بر دیگران ترجیحش مىدهد). باهر کسى که بدو نیازى داشت آنقدر مىنشست تا او برخیزد; کسى که چیزى از او مىخواست جز با برآوردن نیاز او یا سخنى نیکو، او را باز نمىگرداند. او در حق، برابر مردم پدرى مىکرد و همه در برابرش در حق بودند; مجلس او مجلس حکمت و حیا و صبر و امانت بود; صدایى از آن بر نمىخواست. بر خورد او با مردم نرم و نیکو بود; از آنچه بدان علاقهاى نداشت خود را به تغافل مىزد; از هیچ کس عیبجویى نکرده و کسى را ملامت نمىنمود. رسول خدا نیکوترین مردم، بخشندهترین و شجاعترین آنان بود. یکى از اصحاب گوید: وقتى نزد او از دنیا سخن مىگفتیم با ما همراهى مىکرد وقتى سخن از آخرت بود در آن باره با ما سخن مىگفت و زمانى نیز که سخن از طعام بود چنین مىکرد. و عایشه مىگفت: «کان خلقه القرآن»، و این که هرگاه سخن مىگفت تبسم بر لبانش بود. اینها نمونههایى از برخورد رسول خدا (ص) با اطرافیان بود. اکنون مىتوان آن سخن خداوند را که فرمود: اگر تندخو بودى مردم از گردت پراکنده مىشدند، بهتر درک کرد.
تحقیق در مورد پیامبر و اخلاق
