مقاله معماری خانه ها از اوایل ساخت تا به امروز

اختصاصی از رزفایل مقاله معماری خانه ها از اوایل ساخت تا به امروز دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 30

مقاله:

معماری خانه ها از اوایل ساخت تا به امروز

خانه های کلونیالی، سبک تازه ای از معماری

خانه های کلونیالی در بسیاری از موارد محوطه سازی را تحت تاثیر خود قرار داده است. این سبک گویای شیوه ساختمان سازی ساکنان اولیه آمریکاست. اولین خانه به این سبک توسط 13 مهاجر ساخته شد که از محل سکونت اولیه شان بیرون شده و در آمریکا سکنی گزیده بودند

اگر چه ساختمان های بسیاری پس از آن به تقلید از آنها ساخته شد و از ایده هایی که این 13 نفر در ساخت این خانه به کار برده بودند، استفاده کردند. این سبک نشانگر شاخص های جذاب و خلاق معماری در تاریخچه زندگی بشر است.

آنچه از این سبک در ذهن بشر نقش بسته است ساختمان هایی بسیار مجلل و با شکوه می باشد؛ ساختمانی با دربی در مرکز ضلع روبرویی و پنجره هایی که با ترتییب خاصی در اطراف درب چیده شده اند. هنوز هم در امریکا ساختمان هایی با اندازه و طرح های مختلف ساخته می شود. سبک های معماری کلونیالی که از فرهنگ ها و تمدن های متفاوتی استخراج شده است عبارتند از: انگلیسی، هلندی، اسپانیایی و فرانسوی.

برای بازنگری سبک مورد نظر می بایست به ریشه یابی این مساله در خانه های اولیه ای که در آمریکا ساخته شده، پرداخت.

کلونیال های تاریخی

کلونیال جاریسون: اولین خانه های مقاوم توسط اولین ساکنین انگلستان ساخته شد که از سبک انگلیسی های قرون وسطایی تقلید شده بود. این خانه ها دارای بام های شیروانی بودند؛ پنجره های لوزی شکل که درون آنها از شیشه بود و طبقه دوم آن از نمای روبرویی ساختمان برجسته تر بود. در ضلع این ساختمان ها از چوب های رنگ نشده استفاده می شد.

کلونیال انگلیسی نوین: در سال 1600 میلادی ساکنین انگلیس ساختمان هایی ساختند که هم اکنون ما آنهاارا با نام کلونیال اصیل می شناسیم. این خانه ها دو طبقه بودند و سقف آنها شیروانی بود و درب ورودی آن در وسط نمای بیرونی ساختمان قرار داشت. برای اینکه دمای خانه حفظ شود، یک دودکش بسیار بزرگ از بخش مرکزی خانه به سمت بالا عبور می کرد. دیوارهای این نوع خانه ها هم رنگ آمیزی نشده بود.

کلونیال جنوبی: ساختمان هایی با طرح های متقارن و متشابه، مسکن ساکنین جنوب هم بود. اگر چه از برخی لحاظ این ساختمان ها تفاوت هایی هم داشت مثلا نمای بیرونی آن به جای چوب از آجر ساخته شده بود و دودکش هم از بخش جانبی ساختمان می گذشت.

کلونیال کژبام(به شکل جعبه نمک): برای اینکه مهاجرین بتوانند مساحت خانه هایشان را بیشتر کنند، در پشت خانه یک طبقه با پشت بام یکسویه به ساختمان اولیه اضافه کرد. نتیجه ساخت این خانه ها این بود که پشت بام شیب دار، این ساختمان را از وزش باد مصون نگاه می داشت. چون شکل ظاهری این ساختمان به شکل جعبه نمک بود آن را به همین نام نامیدند.

کلونیال مستطیلی شکل: در این سبک ساختمان ها یک طبقه و نیمه هستند و طبقه دوم دارای پنجره شیروانی نمی باشد. نمای بیرونی ساختمان از جنس قطعات چوبی رنگ نشده می باشد.

کلونیال هلندی: در قرن هجدهم هلندی ها در نیویورک و نیوجرسی مسکن گزیدند و خانه هایی ساختند که از جنس سنگ و آجر بود و فرهنگ فلاندر را منعکس می کرد.

کلونیال فرانسوی: مهاجرین فرانسوی که در ایالات "لوئیز یانا" و "میسیسیپی" خانه هایی ساختند که نمای آن گچکاری است و دارای ایوان دو طبقه و ستون های باریک و چوبی که در زیر سقف قرار گرفته می باشد. خانه های سبک کلونیال فرانسوی راهروهای داخلی ندارند به همین دلیل مهمترین راه عبوری این خانه ها ایوان آنهاست.

کلونیال اسپانیایی: در جنوب غربی آمریکا یعنی در فلوریدا و کالیفرنیا به ساختن خانه هایی به سبک اسپانیایی و خانه های شمال آفریقا روی آوردند. نمای این خانه ها از خشت خام و یا گچکاری بود. پشت بام های این خانه ها مسطح بوده و از قیر پوشانده و در انتهای لبه های پشت بام از آجرهای سفال قرمز پوشانده شده بود. برخی از خانه های سبک کلونیال اسپانیایی مشخصه های سبک مونتری که همان داشتن ایوان در طبقه دوم است را در خود دارند.

کلونیال جرجی: هنگامی که در انگلیس پادشاه جرج به سلطنت رسید، مهاجرین آجرهای پخته و خانه هایی با نماهای چوبی می ساختند که بعدها این سبک به مد روز معماری در بریتانیا تبدیل شد. این خانه ها بسیار متقارن بودند و بطوریکه دارای چندین پنجره بودند که در نمای روبرویی ساختمان در اطراف درب ورودی که در مرکز آن قرار گرفته به شکلی متقارن و متوازن کار گذاشته شده بود. این نما به طرز بسیار ساده ای با برجسته کاری های کنگره دار و یا ستون نماهای

پوشاک بین النهرین دوره پیش نوشتاری و اوایل سلسله گذاری (3400-2000 ق. م)

اختصاصی از رزفایل پوشاک بین النهرین دوره پیش نوشتاری و اوایل سلسله گذاری (3400-2000 ق. م) دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

دراکثر تمدنهای پیش آریایی در خاور نزدیک‌ ( پیش عبید، عبید، اور)، لباس به عنوان یک پوشش حقیقی به وجود آمده بود، چنانکه نمونه های آن در سومر واکد مشاهده شده است. پوشیدن لباس پیش ازهزاره سوم بسیار فراگیر بود و بدون شک از خلیج فارس تا منطقه مدیترانه مرسوم بوده است. درطول دوره پیش نوشتاری درتاریخ بین النهرین که
از3400 ق .م اغاز شده و تا 2900 ق . م ادامه یافته است، وضعیت اقتصادی جامعه- که تا آن زمان کاملاً برکشاورزی متکی بود- سبب شد تا بسیاری از اقشار عادی مردم به کار کشاورزی اشتغال یابند. خصوصاً  در مناطق جنوبی تر بین النهرین که زمینهای حاصلخیز تر بود و طبیعتاً کشاورزی رونق بیشتری داشت، کار عمده مردم کشاورزی بود. شغل کشاورزی وسایر کارهای روزانه بدون پوشش و با ظاهری برهنه انجام می شد.

در طول دوره های اولیه سلسله گذاری(2900-2334ق.م) استفاده از پارچه تا اندازه ای، عمومی تر شد وزنان و مردان دارای پوششی تقریباً مشابه بودند. این پوشش شامل پارچه ای بود که دور تن می پیچید و قسمت کوتاه آن درناحیه چپ بدن، پشت لگن قرار میگرفت، جایی که دنباله های دو طرف پارچه به یکدیگر گره می خورد یا کمربندی روی آن بسته می‌شد. دور تا دور دامن را ردیفی از شرابه های بلند، متشکل از حلقه های پود، فرا می گرفت. در دوره های بعدی نوع مجلل تری از این تن پوش با ردیفهایی از حلقه ها یا پرزها، که همه جای لباس را پر می کرد. رواج یافت.

در دوره های اولیه تمدن سومری در هزاره چهارم قبل از میلاد- مردم از پوست گوسفند و بز برای پوشش خود استفاده می‌کردند، به نحوی که لایه پشم دار آن به طرف داخل قرار می گرفت. حتی زمانی که استفاده از پارچه را برای دوخت لباس آموختند باز به سراغ بزها و گوسفندان رفتند تا مواد خام پارچه های خود را از آنها تهیه کنند.

دستیابی سومریان به شیوه جدیدی از تهیه پوست، این امکان رابرای آنها فراهم آورد که به شکل دیگری از پوشش – که بیشتر شبیه یک لباس بود- دست پیدا کنند. به این لباس، اصطلاحاً لباس بلند (gown) می گویند

انواع پوست، که از حدود 2885ق. م تا آن زمان به شکل دامن و بالاپوش استفاده می شدند، به لباسهای بلند تغییر شکل دادند. یکی از عمده ترین تغییرات،‌پیدایش آستین در لباس است؛ اگر چه شاید قیقاً آستین  واقعی نبوده و احتمالاً قسمت ندوخته ای از پوست بوده که روی بازو می افتاده در حاشیه پایین دامن این لباس که قدمتش به هزاره سوم قبل از میلاد می رسد، ظاهراً شرابه های از جنس تسمه های چرمی آویزان بوده است.

با سیر اجمالی در نحوه تکامل شکل و شیوه تهیه این تن پوش می بینیم که نخست این لباس قط به منظور پوشاندن پایین تنه انسان و از پوستهای خواب دار یا بدون خواب طراحی و تدارک شده بود. بعدها همین پوشش از پارچه پشمی برش خورده تهیه می شد که با تعداد اندکی درز به هم دوخته می شد. این، همان «شکل ابتدایی» لباس سومری اس که پیش از سومریان نیز به کار می رفت و در هزاره های دوم و سوم قبل از میلاد به این شکل لباس «کنکس» (کناکه- Kaunakes) می گفته اند. البته این واژه به نوعی از پارچه یا موی حیوان(بزو گوسفند) نیز اطلاق شده است.

در قدیمی ترین آثار سومریان «کنکس» به ظاهر، دامنی بود به اندازه طول بدن شده بود؛ و پیکرکهای آهکی کشف شده، مردانی را می توان مشاهده نمود که همین دامن را به دور کمر بسته و با عبور یک گوشه آن، از دوران کمربند،‌آن را بر بدن محکم نگه داشته اند. بدون شک، گرهی که در پشت به نظر پرحجم می آید منگوله این کمربند بوده، و ظاهراً بقایای دم جانوری است که به شیوه گذشتگان،‌ پوست و موی آن برای پوشش به کار می رفت.

یکی از قدیمی ترین قطعات پوشش سومریان شال بلند پشمی است که از طرح لباس کلاسیک هند گرفته شده است. این احتمال وجود دارد که در ابتدای هزاره سوم مردمی که از قشر فرو دستان بوده اند شال ریشه داری، که جنس زبری داشت و باریکتر از شکل اصلی هندی آن بود، به دور باسن خود می پیچیدند، خواه از پهنای آن برای لندای دامن استفاده می کردند و یا چند بار از وسط تا می زدند و بعد استفاده می کردند. در این حالت، این شال ریشه دار ظاهری شبیه به شنتی(Shenti) مصریان پیدا می کرد، یا شاید شبیه به فاروس (farus) که امروزه کارگران عراقی آن را بر تن می بندند در هر حال،‌با دقت در آثار گوناگون می توان چنین نتیجه گرفت که این شال معمولاً از جنس پوست، پشم یا پرچه لطیف بوده است. همین شال را کاه ممکن بود محکم به دور بدن بپیچند و انتهای آن را روی شانه چپ بیندازند. به نظر می رسد زنان و مردان تقریباً از همین نوع پوشش بر تن می کردند. گاهی این شال را به شکل نوعی دامن می بستند و گاه دنباله آن را طوری می انداختند که شانه راست آزاد می ماند.

با این شیوه استفاده از پارچه و پیچیدن آن به دور بدن، شال سومریان نقش تن پوشی مستقل پیدا کرد. گاهی اوقات به عنوان یک دست لباس کامل پوشیده میشد، مانند لباسی که پیشتر توضیح داده شد و عبارت بود از لباسی بلند یا دنباله ای روی شانه چپ.

شکل لباس زنان مشابه مردان بود با این تفاوت که در لباس آنها از پارچه های عریض تری استفاده می شد تا به بلندی لباس افزوده گردد. به این ترتیب که بخش کوتاهی از پارچه را روی شانه چپ به سمت جلوی سینه و دنباله آن را به پشت رها می کردند، از زیر بغل راست عبور می دادند و از جلو دوباره روی شانه چپ می انداختند. این شیوه پیچیدن پارچه باعث می شد تا دست چپ تا مچ پوشیده شود. اما،‌برای ثابت نگاه داشتن دو لایه پارچه و ممانعت از افتادن یا لغزیدن آنها به روی هم، گمان می رود که از فیبولا (fibula) یا چیزی شبیه به سنجاق امروزی استفاده میکردند. یا آنها را با کوک مخفی محکم می ساختند. بلندی این لباس، تا قوزک پا بود.

بدین ترتیب، به نظر می رسد به احتمال قوی استفاده از این شال با استفاده سومریان از «لباسهای بلند» که بر پیکره زنان دیده شده، همزمان بوده است. نمونه هایی که در این تصاویر دیده می شود اولین نمونه های این لباس اند که تصاویری از آنها در میان سومریان واکدیها ارائه شده است و به این دلیل داشتن یقه گرد و آستینهای کوتاه که فقط تا بالای بازو را می پوشانند به راحتی قابل تشخیص اند. سراسر این لباس از درزهای افقی تشکیل شده که در میان آنها نوارهایی از مو، یا پشم حیوانات دوخته می شد. به طوری که با تمام شدن یک نوار نوار پایین تر شروع می شد و لباس رابه شکل مطبق در می آورد

لباسی که برای زنان معمول بود به نحوی طراحی شده بود که هر دو شانه آنها را می پوشاند، و البته این طرح تازگی نداشت، اما در این زمان بیشتر مورد استفاده قرار گرفت. طرح مورد نظر به این صورت بود: پارچه مستطیل شکلی را در نظر بگیرید که وسط ضلع بلند آن روی سینه قرار گرفته و کناره های آن را زیر بغل به پشت می رفت و در پشت به صورت ضربدری از روی یکدیگر عبور کرده و چنان از روی شانه ها به جلو آورده می شد که بازوها را می پوشاند.

در دوره های بعدی- اما نه چندان دور- این نوع لباس بلند به کار می رفت، با این تفاوت که شیوه برگشت شال به جلو وافتادن آن از روی شانه طوری طراحی شده بود که بدون آستین به نظر می آمد وبازوها را نمی پوشاند.علاوه بر آن، جنس مورد استفاده به جای پوستهای خواب دار، پارچه لطیف بود.

از نیمه هزاره دوم قبل از میلاد به بعد، به نظر میرسد هنوز تفکیکی بین لباس زنان و مردان صورت نگرفته باشد، مگر درباره جزئیات و ظرافتهایی که در لباس به کار گرفته میشد. نزد مردم شوش، شال بهعنوان یک پوشش بیرونی مورد توجه خاص بود و سعی می شد تا آن را زیباتر جلوه دهند، از ای رو احتمالاً این گونه پرداختن به جزئیات و ظرافتهای لباس نتیجه نگرش این منطقه به خوش پوشی بوده است.

در برخی آثار به جای مانده نقش پارچه بعضی از لباسها شامل طرحهای شبکه ای و دایره ای کوچک بود که در مرکز هر یک از آنها یک فرورفتگی وجود داشت. احتمالا این فرورفتگیها به سبب اشتفاده از پولک و مهره هایی از جنس طلا، لاجورد(lapis iazuli) عقیق (agate) یا عقیق ترتیب‌،هنرمندان خلاق بین النهرینی می توانستند ارزش و شکوه پارچه به کار رفته درلباس پیکره مورد نظرشان را به بینندگان اثر، منتقل کنند، هر چند، بیشتر اینگونه پارچه ها مورد استفاده فرادستان بوده است که از قدرت مالی بیشتری برخوردار بودند.

متن کامل را می توانید دانلود نمائید