دانلود مقاله درباره آشنایى با اندیشه‏هاى سیاسى پیامبر اسلام

اختصاصی از رزفایل دانلود مقاله درباره آشنایى با اندیشه‏هاى سیاسى پیامبر اسلام دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 71

موضوع :

آشنایى با اندیشه‏هاى سیاسى پیامبر اسلام (ص)

تشریح رهبرى سیاسى پیامبر اعظم(ص(

باسمه تعالى

»السلام علیکم یا اهل بین النبوه«

مقدمه:

حمد و ستایش مخصوص خداوندى است که اهل بیت )ع( را وسیله نجات انسان از گرداب حیوانیت به جایگاه والاى خویش قرار داده و محبت اهل بیت )ع( را شرط قبولى طاعات و عبادات قرار داده است.

در وضعیت اسف بار کنونى که انسانیت انسان، مورد تجاور و تهاجم آفت‏هاى گوناگون قرار گرفته است، یگانه کشتى نجات انسان ، همانا این چهارده نور مقدس اند که با خوشه چینى در مکتب این بزرگواران مى‏توان به نجات از این ورطه امیدار بود.

مکتب اسلام از انقلابى‏ترین مکاتب اجتماعى و سیاسى تاریخ بشریت است که امر هدایت انسان را براساس آموزش و ارائه الگو بر عهده دارد. هدف این مکتب مقدس خوشبختى و سعادت بشر به معنى عام و سازندگى در همه ابعاد وجودى اوست.

بررسى تاریخ حیات اسلام و مشى و سیره اولیاى آن به خصوص اشرف مخلوقات و سرور کائنات حضرت محمد مصطفى )ص) نشان دهنده این امر است که خداوند فیض و عنایت خود را از طریق این مذهب بر مردم تمام کرده و نعمت خود را بر بشریت اتمام نموده است، این که خداوند راضى شده است اسلام دین همه مردم و همه عصرها باشد و بشریت در همه امور تابعیت آن را بپذیرند، خود حاکى از جامعیت این مکتب و وجود و عمق و دامنه لایتناهى آن است. تحلیل و بررسى آنچه را که در این مکتب الهى وجود دارد، کارى است بس عظیم و امرى است فوق العاده مهم. نیروى عظیم و اجتماعى خبره لازم است، تا بتوانند همه جوانب و ابعاد آن را مورد بررسى قرار دهند. صاحبنظرانى آگاه و تحلیل گر لازم است تا بتوانند همه جوانب و ابعاد آن را مورد بررسى قرار دهند. صاحبنظرانى آگاه و تحلیل گر لازم است تا بتوانند همه مشى‏ها، رفتارها، تعلیمات، القاآت، روابط و برخوردها، تصمیم‏گیرى‏ها و عملکردهاى اسلام و رهبران را مورد تجزیه و تحلیل قرار دهند و بر اساس آن راه و رسم اسلام و نوع موضعگیرى‏ها را در برابر مسائل و حوادث اعلام دارند. بدیهى است بحث و سیره نبوى بحثى بسیار گسترده است و اگر کسى بخواهد کتابى در این باب بنگارد چند مجلّد قطور خواهد شد، چنانکه فیلسوف و اندیشمند معاصر استاد شهید مرتضى مطهرى در کتاب سیرى در سیره نبوى مى‏فرمایند: چند سال پیش به این فکر افتادم که در زمینه سیره حضرت رسول اللَّه(ص) کتابى بنویسم، کار خود را با فراهم نمودن مقدار زیادى یادداشت آغاز کردم، هر چه جلوتر رفتم، دیدم مثل این است که دارم وارد دریایی مى‏شوم که به تدریج عمیق‏تر و وسیع‏تر مى‏شود، البته صرف نظر نکردم و مى‏دانم که من نمى‏توانم ادعا کنم که مى‏توانم سیره پیغمبر الهى را بنویسم ولى (( ما لا یدرک طه لا یترک کله )) بالاخره تصمیم گرفتم به حول و قوه الهى روزى چیزى در این زمینه بنویسم تا بعد آیندگان بیایند بهتر و کاملترش را بنویسند، به همین جهت بهتر آن دیدم که نام این کتاب را سیرى در سیره نبوى بگذارم. یکى از منابع ارزشمند شناخت از نظر اسلام مشى و سیره اولیاء و پیشوایان اسلام از شخص نبى اکرم (ص) تا ائمه اطهار (ع) و به عبادت دیگر سیره معصومین است. گفته‏ها، خطبه‏ها و کلامشان به جاى خود، شخصیت وجودى شان، یعنى سیره و روش شان و متد عملکرد آنان منبع اى است براى شناخت آنها، سیره پیغمبر براى ما یک منبع الهام است. با سیره ائمه معصومین هیچ فرق نمى‏کند. اینکه سیره پیغمبر یعنى چه و به چه شکل براى ما یک منبع شناخت است. توضیح خواهیم داد. گفتیم یکى از منابع غنى شناخت که یک نفر مسلمان باید دید و بینش خود را از ان راه اصلاح و تکمیل بکند، سیره وجود مقدس پیامبر اکرم (ص) است. اما قبل از هر چیز لازم و ضرورى است که معنى ((سیره)) و ((سنت)) را بدانیم. سنت کلام و نقلى است با اسناد شامل قول یا فعل یا تقریر معصوم، یا حقیقت وجودى و زندگانى پر ثمر و ((سیره)) ، در زبان عربى از ماده ((سِیْر)) است. ((سیر)) یعنى حرکت و راه رفتن. ((سیره)) یعنى نوع راه رفتن. سیره بر وزن فِعْلَهَ است و فعلة در زبان عربى دلالت بر نوع مى‏کند. مثلاً جَلْسَه یعنى نشستن، جِلْسَه یعنى سبک و نوع نشستن و این نکته دقیقى است. سیر یعنى رفتن، رفتار ولى سیره یعنى نوع و سبک رفتار. آنچه مسلم است شناخت سبک رفتار پیغمبر است. آنها که سیره نوشته‏اند، رفتار پیغمبر را نوشته‏اند. در حالى که سبک پیغمبر در رفتار، اسلوب رفتار پیغمبر و متد و روش عملکرد پیغمبر مد نظر ماست.

سیره پیغمبر یعنى سبک پیغمبرى، متدى که پیغمبر در عمل و در روش براى مقاصد خودش به کار مى‏برد. مى‏دانیم در فقه شیعى مبناى فقهى یعنى ادله‏اى که از آنها احکام دین را استنباط مى‏کنیم که این چهار دلیل عبارتند از: قرآن، سنت، اجماع، عقل . بحث ما در مقاصد پیغمبر نیست. بحث ما در سبک پیغمبر است، در روشى که پیغمبر براى هدف و مقصد خودش به کار مى‏برد است. مثلاً پیغمبر تبلیغ مى‏کرد، روش تبلیعى و شگرد آن چه روشى بوده است؟ سبک تبلیغى پیغمبر چه سبکى بود، پیغمبر در همان حال که مبلغ بود و اسلام را تبلیغ مى‏کرد، یک رهبر سیاسى براى جامعه خودش بود. از وقتى که آمد به مدینه، جامعه تشکیل داد، حکومت تشکیل داد و خودش رهبر جامعه بود. سبک و متد رهبرى و مدیریت پیغمبر در جامعه چه متدى بود؟ پیغمبر در همان حال قاضى بود و میان مردم قضاوت مى‏کرد. سبک قضاوتش چه سبکى بود؟ پیغمبر مثل همه مردم دیگر زندگى خانوادگى و اجتماعى داشت، زنان و فرزندان متعدد داشت. سبک پیامبر در زن دارى، زندگى زناشویى، برخورد با کودکان چگونه بوده است؟ سبک پیغمبر در معاشرت با اصحاب چگونه بوده است؟ سبک پیغمبر و روش آن حضرت در رفتار با دشمنان چه بوده؟ سبک رفتار پیامبر در نماز، اخلاق، سیاست و ده‏ها سبک دیگر که هر کدام از این سبک‏ها مى‏تواند روشنگر راه و هدایت جامعه بشرى باشند چه بوده است؟

امسال از سوى رهبر فرزانه انقلاب، سال پیامبر اعظم (ص) نام گرفت. پیامبرى که پیام آور مهربانى، رحمت، وحدت، عزت، کرامت اخلاقى و پیشرفت براى آدمیان بود. پیامبرى که به علم و دانش اهتمام مى‏ورزید.

پیامبرى که از حق زیستن برابر براى دختران و برد گان سخن گفت. به قانون و وفاى به عهد پایبند بود، حق بشر را براى همه ادیان محترم مى‏شمرد. هیچ جنگى را آغاز نکرد و همواره بر زیستن مسالمت‏آمیز تأکید مى‏کرد. پیامبرى که نخستین منشور الهى و قانون اساسى مبتنى بر احکام الهى را در حکومت خویش تدوین نمود.

پیامبرى که بزرگترین نگرانى اش بخشش و عفو الهى براى امتش بود. او آخرین حلقه و کامل کننده همه مبشران یکتا پرستى در جهان هستى است.

دانلود مقاله کامل درباره آشنایى با سوره الحطب

اختصاصی از رزفایل دانلود مقاله کامل درباره آشنایى با سوره الحطب دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 9

آشنایى با سوره الحطب

در برابر سوره دیگرى هستیم و پیش از ترجمه آن به شناسنامه‏اش مى‏نگریم:

نام این سوره‏

ابولهب و همسر حق‏ناپذیر و آتش‏افروزش از سردمداران شرک و استبداد و از دشمنان کینه‏توز پیامبر آزادى و تحول بودند.

آن دو، در این راه آن حضرت را بسیار آزار دادند. به همین دلیل در این سوره نفرین شده‏اند: تَبَّتْ یَدا أَبِی لَهَبٍ...

و نام این سوره از آغازین و آخرین آیه‏هاى آن اقتباس شده است و «تبت» و «مسد» نام دارد.

2 - فرودگاه آن‏

این سوره پس از سوره «مدّثر» در آغازین ماه‏هاى بعثت، در مکّه و در کنار کهن‏ترین معبد توحید و تقوا بر قلب نورانى پیامبر فرود آمده است.

3 - شمار آیه‏ها و واژه‏ها و حروف آن‏

این سوره داراى 5 آیه است، و از 23 واژه و 81 حرف پدید آمده است.

4 - پاداش تلاوت آن‏

از پیامبر آورده‏اند که:

من قرأها رجوت ان لایجمع الله بینه و بین ابى لهب فى دار واحدة.(338)

کسى که این سوره را تلاوت کند امید است که خدا او و ابولهب را در یک خانه گرد نیاورد، چرا که ابولهب بى‏تردید به کیفر اصلاح ستیزى و کینه‏توزى‏اش در آتش است.

و از امام صادق آورده‏اند که :

اذا قرأتم «تبت» فادعوا على ابى‏لهب فانه کان من المکذین بالنبى(ص) و بما جاء من عند الله.(339)

هرگاه سوره «تبت» را تلاوت کردید بر «ابولهب» نفرین کنید، چرا که او از دورغ شمرندگان رسالت پیامبر و آیات و کتابى است که از سوى خدا آورده است.

گفتنى است که این پاداش‏ها در این سوره و دیگر سوره‏ها، نه براى تلاوتگر و حافظ و مفسر و ناشر تنها، بلکه در گرو تدبر در قرآن و عمل به مقررات خدا و رعایت حقوق انسان‏هاست.

1 - زیانکار باد دو دست ابولهب، و زیان کرده است.

2 - دارایى‏اش و آنچه به دست آورد به کارش نیامد.

3 - به زودى در آتشى شعله‏ور خواهد سوخت.

4 - و زنش [نیز] که هیزم کش است،

5 - و در گردنش ریسمانى بافته شده از لیف [خرما] است [به آن آتش مى‏سوزد].

نگرشى بر واژه‏ها

تب و تباب: به معنى زیانى است که انسان را به نابودى و هلاکت سوق مى‏دهد.

جید: به معنى گردن مى‏باشد و «اجیاد» جمع آن است. واژه‏هاى «عنق» و «رقبه» نیز به همین معنى آمده‏اند.

مسد: به معنى طناب و ریسمانى است از لیف خرما. این واژه مفرد است و «امساد» جمع آن است.

شأن نزول‏

در داستان فرود این آیه «سعید بن جبیر» از «ابن عباس» آورده است که: پس از دستور خدا به پیامبرش بر دعوت و هشدار نزدیکانش با فرود آیه «وانذر عشیرتک الأقربین»(340) آن حضرت بر بلنداى کوه صفا آمد و ندا داد که: یا «صباحاه»!

طنین افکن ساختن این واژه از سوى پیامبر سخن و حکمت، بدان دلیل بود که در فرهنگ آن روز عرب هرگاه دشمن به یورش غافلگیرکننده‏اى دست مى‏زد، بزرگ و دلسوز قوم براى آگاه ساختن مردم خویش فریاد بر مى‏آورد که یا «صباحاه»! و بدین وسیله آنان را آماده دفاع مى‏ساخت. و بدان دلیل که یورش‏هاى غافلگیرکننده در ساعت‏هاى پایانى شب و سپیده‏دمان صورت مى‏گرفت، این واژه به کار رفته است.

به هر حال مردم مکّه با شنیدن این ندا به سوى کوه صفا رفتند و آن حضرت رو به آنان کرد و پرسید: هان اى مردم! اگر به شما خبر دهم که سواران یورشگر دشمن آماده هجوم بر شما هستند و سحرگاهان و یا شامگاهان بر شما خواهند تاخت گفتارم را باور مى‏دارید؟

همگى در پاسخ آن حضرت - که به امین و راستگوى جامعه عرب شهرت داشت - گفتند آرى،

فرمود: فانى نذیر لکم بین یدى عذاب شدید اینک به هوش باشید که من شما را از عذابى سخت که پیشاروى شماست هشدار مى‏دهم.

«ابولهب» با شنیدن این دعوت و هشدار حکیمانه ضمن واکنش تند و کینه توزانه‏اى گفت: «تباً لک! لهذا دعوتنا جمیعاً، فانزل الله هذه السورة!(341) مرگ و نابودى بر تو باد! آیا به خاطر این سخن ما را در این کوه گرد آوردى؟

درست در این هنگام بود که فرشته وحى فرود آمد و این سوره را آورد که: بریده باد دو دست ابولهب...

«بخارى» نیز در «صحیح» خود این شأن نزول را آورده است.

تفسیر

مرگ بر آن اصلاح ستیز روزگار

در آیات روح‏پرور و نویدبخش سوره پیش خداى فرزانه به پیامبرش نوید پیروزى داد، اینک در این سوره روشنگرى و قوت قلب مى‏بخشد که خود براى سرکوبى دشمنان حق‏ستیز و خشونت‏کیش و کینه‏توز او بسنده است و موانع را از سر راه دعوت او کنار خواهد زد.

نخست مى‏فرماید:

تَبَّتْ یَدا أَبِی لَهَبٍ وَ تَبَّ

بریده باد دو دست ابولهب و مرگ بر او باد.

از دیدگاه پاره‏اى منظور این است که: زیانکار باد دو دست ابولهب و زیانکار هم هست و زیان کرده است.

این نفرین بدان جهت است که بیشتر کارها پس از اندیشه و طرح به وسیله دو دست آغاز مى‏گردد، و به انجام مى‏رسد؛ و منظور از زیانکارى بى‏ثمر بودن تلاش‏هاى کینه‏توزانه او و به آتش دوزخ افکنده شدنش مى‏باشد.

به باور پاره‏اى واژه «ید» در آیه «صله» است، بسان این مثال که گفته مى‏شود «ید الدهر» دست روزگار. یا مى‏گویند: « و ایدى الرزایا بالذخائر مولع» و دست‏هاى رویدادهاى ناگوار شیفته اندوخته‏ها و ذخیره‏هاست.

و به باور پاره‏اى دیگر منظور این است که: دست او از هر خیر و پاداشى تهى است.

از دیدگاه «فراء» آغاز آیه نفرین است و پایانش خبر؛ بسان این سخن که گفته شود: خدا او را نابود کند، و راستى که نابود شده است.

در برخى قرائت‏ها «وقد تب» خوانده شده است.

امّا از دیدگاه پاره‏اى دیگر آغاز آیه نیز خبر و گزارش مى‏باشد و منظور این است که: دو دست ابولهب هرگز کار شایسته و خیرى انجام نداد و با این وصف او به هر حال زیانکار است و در خسرانى جبران ناپذیر.

این عنصر خشن و اصلاح‏ستیز که نام و نشانش در قرآن با نفرین و نکوهش آمده، فرزند «عبدالمطلب» بود، و عموى پیامبر گرامى؛ امّا نسبت به آن حضرت و دعوت توحیدى و اصلاحى‏اش سخت دشمنى مى ورزید و در تلاش براى حفظ وضعیت جاهلى و ظالمانه موجود بود و مخالف سرسخت تحول و اصلاح جامعه.

مردى به نام «طارق» آورده است که: من در بازار «ذى المجاز» - که میان مکّه و عرفات قرار داشت - بودم که به ناگاه جوانى پرشکوه و پرمعنویت را دیدم که با صدایى دلنشین مى‏گفت: «ایها الناس قولوا لا اله الا الله تفلحوا» هان اى مردم! بیایید نیک بیندیشید و آگاهانه و خالصانه بگویید! خدایى جز خداى یکتا نیست تا رستگار و سعادتمند شوید؛ و در همان حال مردى را دیدم که از پشت سرش بى رحمانه با سنگ بر پاى او مى‏زند و خون از پاهاى او جارى مى‏سازد و نعره مى‏کشد که: هان اى مردم، این جوان دروغ پرداز است، او را در دعوتش گواهى نکنید!ایها الناس! انّه کذّاب فلاتصدّقوه.

از آن منظره بسیار تعجب کردم! پرسیدم: این جوان کیست؟

گفتند: محمد است که فکر مى‏کند پیام آور خداست، و از سوى حق به او وحى مى‏گردد و در اندیشه اصلاح جامعه و نجات مردم خویش است. آن هم عمویش «ابولهب» مى‏باشد که او را دورغ‏پرداز مى‏شمارد و آماج سنگ قرارش داده است.

در این آیه خداى فرزانه او را به کنیه خوانده است، چرا که در فرهنگ عرب افراد را بیشتر با کنیه مى‏خواندند؛ افزون بر این نام او «عبد العزى» بود و خدا نپسندید که او را بنده بت بخواند؛ چرا که او را خدا آفریده و بنده گناه‏کار و حق ستیز خداست.

پاره‏اى بر آنند که «ابولهب» نه کنیه، بلکه نام او بود و بدان دلیل او را به این نام مى‏خواندند که چهره‏اى زیبا و دل‏فریب داشت و دو گونه‏اش بسان شعله آتش مى‏نمود.