غـلامحسین درویش
)نابغه تار(
تـحـولات و جریانات سیاسی، اجـتماعـی و فـرهـنگی جـنبش مشروطه خواهـی بی گـمان پـیامـدهـایی در عـرصه هـای گـوناگـون هـنر ایران زمین به دنـبال داشت. در این میان هـنر موسیقـی نیز، از این موج دور نماند. ظهـور موسیقـی دانان نوآور و مـبدع پـیرایش فـرمهـای جـدید در موسیقی ایرانی، رواج تصنیف هایی با مضامین سیاسی، اجـتماعـی که مردم را در راه مبارزه برای اهـداف مشروطه برانگـیخـته و تـشویق می کـرد و بالاخره تـشکـیل نخـستـین کـنسرت های عـمومی که گـهـگـاه به نـیت جمع آوری اعـانه و یاری رسانی به نیازمندان، برگـزار می گـشت، از جـمله مهـمـترین پـیامدهـای جـنـبش مشروطه خواهـی در عـرصه هـنر موسیقی ایران بود. غـلامحسین درویش ( 1251 - 1305 ) معـروف به درویش خان در زمره موسیقی دانان برجسته ایرانی است. که تـقـریـبا در تمامی تحـولات اشاره شده، نقـش مهـمی ایفا کرده است، چـرا که او را از سویی نوآورنده فرم هـای جدید در موسیقی ایران می دانـند، و از دیگـر سو به عـنوان " رئیس اولین ارکـستر " های عـمومی معـرفی شده است.
افـزون بر اینهـا، بـیـشتر تصانـیـف سیاسی و اجـتماعی ملک الشعـرای بهـار و عـارف قـزوینی به دست او در آن ایام آهـنگـسازی و اجـرا شده است. بی شک درویش خان دست پـروردهً جریانات و تحـولات مشروطه خواهـی در عـرصه هـنر موسیقی ایران زمین می باشد. این ویژگی هـا به هـمراه فـهـم و درک عـمـیـق او از موسیقی و سنـتهای اجرایی قـدما، او را در فهـرست موسیقی دانان صاحب سبک قـرار داده است. خصیصه اصلی هـنری درویش پاسخگـویی به نیازهـای زمانه، در عـین توجه به اصالت های موسیقی ایرانی و شیوه های اجرایی گـذ شتگـان بود؛ به هـمین خاطر استاد غلامحسین درویش در تاریخ معـاصر موسیقی ایران مقام و جایگـاه ویژه ای دارد. غـلامحسین درویش در سال 1251 خورشیدی در تهـران مـتولد شد. پـدرش حاجی بـشیر اهـل طالقان و مادرش از ترکـمانان تـکه بود. دوران کودکـی را در خانوادهً دولتـشاهـی گـذراند و در هـمین خانه مادر خود را از دست داد. پـدرش که کـمی با موسیقی آشنا بود و سه تار می نواخـت، غـلامحسین را در ده سالگـی به شعـبه موسیقی مدرسه نظام وابسته به دارالفـنون که بـتازگـی به سرپـرستی موسیو لومر فرانسوی ایجاد شده بود، سپـرد.
غـلامحسین در آنجا خط موسیقی و نواختـن شیـپـور و طبل کوچک را فـرا گـرفت. حاجی بـشـیر هـنگـام صـدا زدن فـرزندش هـمیشه از لـفـظ " درویش " استـفاده می کرد وهـمین نام بعـدهـا به عـنوان نام خانوادگی غـلامحسین برگـزیده شد، و او به درویش خان یا غـلامحسین خان درویش معـروف شد. پس از مدرسه، ابـتـدا نـزد " داود کلیمی تارزن " رفت تا مشق تار کـند. پس از مدت کـمی از استاد خود گـوی سـبقـت را ربود و به مرتـبه عـالی نوازندگـی دست یافـت؛ اما حضور در جلسات درس استاد بی بدیل تار آن زمان، یعـنی " آقا میرزا حسیـنـقـلی " او را به دنیای دیگـری کشاند. هـمچـنین آشنایی با برادر بزرگـتر آقا میرزا حسینقلی، ر" میرزا عـبدالله " نوازنده تار و سه تار، به کار او غـنای بـیـشتری بخـشـید. بی گـمان پس از این دو استاد نامی موسیقی ایرانی باید از درویش خان بعـنوان بزرگـترین نوازنده تار و سه تار و موسیقی ایرانی یاد کرد. درویش چـندی در دسته موسیقی عـزیزالسلطان و سپس در دسته موسیقی کامران میرزا نایب السلطنه، نوازندگی طبل را بر عـهـده داشت. کار درویش در آن سن و سال نوجوانی چـنان مورد استـقـبال ناصرالدین شاه قـرار گرفـته بود که او را " تارچـی " خطاب می کرد. مهـارت درویش در نوازندگی موجب شد تا او پس از مرگ ناصرالدین شاه ( 1313 قـمری ) به دستگـاه شعـاع السلطنه پسر مظفرالدین شاه والی فارس دعـوت شد، و در تمامی سفرهـای شاهـزاده هـمراه او بود.
شامل 9 صفحه word
دانلود تحقیق غلامحسین درویش