مورفین

اختصاصی از رزفایل مورفین دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 152

با وجودی که معمولاً مورفین اولین دارویی است که برای دردهای شدید سرطانی تجویز می‌شود، بدون در نظر گرفتن سن بیمار، این ترجیح در اثر برتری و یا مزیت دارویی خاصی نمی‌باشد. مانند بسیاری مخدرها، مورفین نیمه عمر نسبتاً کوتاهی دارد (2 تا 4 ساعت). البته این خصوصیت می‌تواند در افراد سالخورده مفید باشد. مدت زمان چهار تا پنج نیمه عمری که طول می‌کشد تا مورفین به غلظت ثابت خونی برسد زمانی است که در طی آن غلظت پلاسمایی دارو در حال افزایش است. در چنین زمانی نتیجة بالینی نهایی ناشی از دارو را نمی‌توان با قطعیت مشخص نمود و باید بیمار را بطور دقیق تحت نظر گرفت تا غلظت دارو به دامنه‌ای که همراه با عوارض جانبی است افزایش پیدا نکند. در جوامعی مانند سالخوردگان که مستعد مسمومیت با مخدرها هستند، استفاده از دارویی با نیمه عمر کوتاه باعث کاهش مدت زمان بی‌اطمینانی شده و تنظیم دُز سریع را امکان‌پذیر می‌سازد.

یافته‌های جدید در رابطه با متابولیت‌های مورفین ممکن است در بعضی شرایط سیر و نحوه درمان را تحت تأثیر قرار دهند.

متابولیت‌های گلوکورونیدی، یعنی مورفین –3- گلوکورونید (M3G) و مورفین –6- گلوکورونید (M6G) توسط کلیه‌ها دفع شده و در بیماران دچار نارسایی کلیوی تجمع می‌یابند. M6G به گزیده‌های مخدر متصل می‌شود و ممکن است در بی‌دردی و یا مسمومیت با مورفین نقش داشته باشد، در حالی که M3G احتمالاً آثار آنتاگونیتی مخدر داشته و در رابطه با دردهایی که بسیار سخت به مورفین جواب می‌دهند دخیل شناخته شده است. احتمالاً با وجودی که مطالعه‌ای که اخیراً بر روی بیماران مبتلا به دردهای سرطانی انجام شده ارتباطی بین انواع منحنی از مسمومیت با مخدرها و غلظت‌های خونی M6G پیدا نکرده است، گاهاً بیمارانی یافت شده‌اند که در آنها افزایش غلظت M6G به عنوان یک فاکتور مؤثر در ایجاد عوارض ناخواسته عمل کرده است.

بیماران سالخورده به علت وجود درجات مختلفی از نارسایی کلیه بسیار مستعد به تجمع متابولیت‌های مورفین هستند. با توجه به شواهد موجود، این توانایی تجمع بالقوه خطر قابل توجهی که باعث تغییر در نحوه تجویز شود ایجاد نمی‌نماید. با این وجود در صورتی که بیماران دچار مسمومیت با مخدرها شوند، تجمع متابولیت‌ها نیز می‌تواند یکی از علل آن باشد و بهمین دلیل تغییر به مخدری دیگر قابل توجیه است.

در بعضی شرایط، تغییر از یک مخدر به مخدری دیگر حتی بدون توجه به درمان در جریان بیمار نیز می‌تواند استراتژی مفید و مؤثری باشد. تفاوت‌های بسیار متنوعی در پاسخ به اگونیست‌های مختلف مخدرها در یک فرد وجود دارد و اکثراً مشاهده می‌شود که بیماران، از جمله بیماران سالخورده، تعادل بین تسکین درد و عوارض جانبی بهتری با بعضی مخدرها در مقایسه با بعضی دیگر پیدا می‌نمایند.

متأسفانه هیچ گونه مطالعه تجربی مقایسه‌ای در سالخوردگان انجام نشده و انتخاب مخدرهای جایگزین همچنان بر اساس آزمایش و خطا صورت می‌پذیرد. هیدرومورفون نیمه عمر نسبتاً کوتاهی داشته و احتمال تجمع متابولیت‌ها نیز با آن بسیار کم است. این دارو معمولاً به عنوان مخدر خط اول و یا دوم برای درمان دردهای شدید در سالخوردگان استفاده می‌شود. اکسی کدون نیز انتخاب دیگری است که شواهد و مدارک قدیمی و اخیر در رابطه با آن نشان دهنده حداقل تغییر در فارماکوکنیتیک آن در اثر افزایش سن می‌باشند.

جدول I: اگونیست‌های خالص مخدرها که برای درمان درد شدید مصرف می‌شوند.

دارو

مقدار خوراکی (P.O.)

مقدار عضلانی (I.M.)

نیمه عمر

(ساعت)

مدت زمان

(ساعت)

توضیح

مورفین

30-20

10

3-2

4-2

استاندارد مقایسه

مورفین با ترشح کنترل شده

30-20

-

3-2

12-8

فرمولاسیون‌های مختلف برابری بیولوژیکی یکسانی ندارند.

اکسی کدون

20

-

3-2

4-3

همراه با استامینوفن یا آسپرین برای دردهای متوسط، به تنهایی برای دردهای شدید

اکسی کدون با ترشح کنترل شده

20

-

3-2

12-8

هیدرومورفون

5/7

5/1

3-2

4-2

در فرمولاسیون تزریقی با پتانسیل بالا قابل استفاده برای انفوزیون زیر جلدی

متادون

20

10

190-12

12-4

نیمه عمر طولانی می‌تواند منجر به مسمومیت تأخیری پس از شروع درمان و یا تنظیم دُز شود. اطلاعات مربوط به دُزهای برابر معمولاً پتانسیل دارو را نادیده می‌گیرند. دُزهای کوچکی که بصورت (prn) مصرف شوند برای سالخوردگان بهترین روش می‌باشد.

هپویدین (پتدین)

300

75

3-2

4-2

برای درد مزمن و یا حاد در سالخوردگان مناسب نمی‌باشد چون احتمال بروز مسمومیت در اثر متابولیت فعال دارو یعنی نورمپریدین وجود دارد.

اکسی مورفون

10 (رکتال)

1

3-2

4-2

در فرمولاسیون‌های رکتال و تزریقی

تحقیق و بررسی در مورد درمان دردهای ناشی از آسیبهای نخاعی

اختصاصی از رزفایل تحقیق و بررسی در مورد درمان دردهای ناشی از آسیبهای نخاعی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 20

درمان دردهای ناشی از آسیبهای نخاعی

درد ناشی از آسیبهای نخاعی (SCI) یکی از مشکلاتی است که هیچ درمان مشخصی و واحدی در طولانی مدت روی آن کارساز نمی باشد. این درد بطور گسترده ای به انواع دردهای حسی (عضلانی اسکلتی و احشایی) و لرزوپاتیک (بالای سطح، هم سطح و زیرسطح) تقسیم یم شود. مکانیزم های مختلفی برای هر یک از این انواع مطرح می باشد. احتمال اینکه بتوان با بررسی های موشکافانه این مکانیزم ها به راه حل های درمانی بهتری دست یافت وجود دارد. درمان های متعدد دارویی و غیردارویی در این رابطه اعمال شده اند لیکن فقط تعداد اندکی از آنها در بررسی های کنترلة اتفاقی قرار داشته اند. در این مقاله به بررسی درمان درد ناشی از اکلپ های نخاع می پردازیم.

درمان های دارویی

مطالعات کنترلة تلفاتی (RCT) امروزه به عنوان استاندارد طلایی مطالعات بالینی و روش های کنترل درد شناخته می شوند. از 8 مطالعة کنترله اتفاقی لوسوکور در رابطه با درمان درد پس از آسیب های نخاعی، چهار مورد منفی بوده اند. تعداد کم نمونه های هر مطالعه (7 تا 21) احتمال بروز اشتباه نوع II (آزمایش به اندازه ای نیست که یک تاثیر مثبت واقعی را کشف کند) در آنها را قوت می بخشد. بهمین دلیل در حال حاضر بهترین منابع موجود گزارشهای مروری و مطالعات غیرکنترله می باشند.

ضدافسردگی ها

مطالعات بیشماری تاثیر مثبت داروهای ضدافسردگی را در شرایط درد مزمن لوزوپاتیک محیطی نشان داده اند. در تنها مطالعة کنترله اثر دارویی ضدافسردگی بر درد ناشی از آسیب های نخاعی Daridoff و همکارانش کشف کردند ترازودون، یک مهارکنندة برداشت دوبارة ئروتونین در غشاء پیش سیناپسی، هیچ ترجیحی بر دارونما در درمان لرزش قشر و احساس سوزن سوزن شدن نداشته است. عوارض ترازومون عبارت بوده اند از گیجی، دهان خشک، سرگیجه، افزایش اسپاتیسیتی، و احتباس ادرار. Heilporn در مطالعه ای غیر کنترله به این یاخته دست پیدا کرد که 8 نفر از 11 نفر مبتلا به درد ناشی از آسیب های نخاعی که دردهای بیشتر داشتند به خوبی به درمان روزانة ملیتراسن (150 میلی گرم خوراکی) و فلوپنتیکسول (3 میلی گرم خوراکی) پاسخ دادند. و همکارانش نیز نشان دادند که 25 نفر از 33 نفر بیمار مبتلا به درد آسیب های نخاعی که انواع مختلفی از درد را تجربه می کرده اند به تسکین رضایت دهنده ای با رژیم دارویی آمی تریپتلین و کلونازپام بهمراه یکی از روش های استفاده از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی هیدروکسی تریپتوفان بهمراه TENS و یا تحریک نخاع دست یافته اند. دو گزارش موردی نیر تاثیر مخلوط داروهای ضدافسردگی و ضد تشنج را روی دردهای نوروپاتیک ناشی از آسیب های نخاعی نشان داده اند.

ضدتشنج ها

داروهای ضد تشنج از سال 1960 در درمان درد استافده شده و در مواردی مثل نوراثری تری ژمینال، نوروپاتی دیابتی، و پروفیلاکسی میگرن کاربرد دارند. در تنها مطالعة کنترله ای که روی موضوع درد ناشی از صدمات نخاعی انجام گرفته است، Drewes و همکارانش به تاثیر مثبت غیر ارزش مندی در رابطه با کنترل درد و امرویت دست پیدا کرده اند. این تاثیر باعث ارتقاء امتیازبندی بیمار در پرسش نامة درد مک گیل شده است. GibsonWhite نیز کاهش درد توسط کاربامازین را در دو بیمار با پاراپلژی کامل در اثر تروما گزارش کرده اند.

Zachariah و همکارانش نیز آثار بهبود دهندة والروات در دو بیمار از سه بیمار خود را در رابطه با اسپاسم عضلانی و درد گزارش کرده اند. در یک مورد درد ناشی از صدمات نخاعی آثار مفید گابانپتین روی درد یکطرفة اپیزوریک نشان داده شده است.

مسدود کننده های کانال های سدیم

به نظر می رسد داروهای بی حس کنندة موضعی و داروهای ضد تشنج با بلوک کردن کانالهای سدیمی وابسته به ولتاژ، تخلیه های نابجای فیبرهای آوران محیطی آسیب دیده را کاهش می دهند. با این حال مکانیزم دقیق که لیدوکائین توسط آن درد مرکزی را کاهش می دهد شناخته شده است. لیدوکائین از راه خوراکی تاثیری نداشته و آنالوگ خوراکی آن یعنی مگزیلتین معمولاً به خوبی تحمل نمی شود چون آثار غیرانتخابی آن در بلوک کانال سدیم باعث بروز عوارضی مانند اسهال خواهد شد. برای این منظور مسدود کننده های اختصاصی تر کانال سدیم در حال ساخت هستند.

سه مطالعة کنترله اتفاقی در رابطه با لیدوکائین و یا مگزیلیتین منتشر شده اند. در یک مطالعة ضربدری دوسویه کور Attal و همکارانش روی تاثیر لیدوکائین داخل وریدی بر اجزاء مختلف درد لوزوپاتیک در 16 بیمار مبتلا به درد مزمن پس از سکته (6=n) یا درد ناشی از صدمات

تحقیق و بررسی در مورد اهمیت دردهای ناگهانی در سرطان

اختصاصی از رزفایل تحقیق و بررسی در مورد اهمیت دردهای ناگهانی در سرطان دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 13

اهمیت دردهای ناگهانی در سرطان

تشخیص زودرس دردهای متعدد و مختلف در سرطان

در یک بیمار مبتلا به سرطان این احتمال وجود دارد که دردهای مزمن ثابت و یکنواخت بهمراه دردهای حاد و بطور گذرا افزاینده بطور همزمان وجود داشته باشند. در یک مقاله در رابطه با درمان دردهای غیرقابل کنترل در سرطانهای پیشرفته آمده است: «درد در این مراحل معمولاً همیشه ثابت و یکنواخت است. حتی در صورتی که چنین دردی تشدید اغلب یکنواخت و زمینه ای همراه آن وجود دارد.»

اکثر پزشکان و بیماران در رابطه با وجود دردهای ثابت و دوره های تشدید درد در سرطان متفق القولند. چالش موجود در برابر پزشکان و پرستاران کسب مهارتهای لازم جهت استفتاده از داروهای ضد درد مخدر در دسترس برای کنترل مناسب درد ثابت برای اکثر طول روز می باشد. از نظر تاریخی بنظر کنترل درد مزمن ثابت ناشی از سرطان به کنترل دردهای حاد و گذرا ترجیح داده می شود.

جلب توجه پزشکان به مقوله دردهای ناگهانی

در سال 1990، Portenoy، Hagen پیشنهاد کرده اند که افزایش گذرای شدت درد در مبتلایان به سرطان که دارای درد ثابت زمینه ای (تحت درمان بات مخدرها) هستند به عنوان دردهای ناگهانی نام گذاری شود. کلمة «ناگهان» مبتلا نیز توسط کمیتة مشاوره تخصصی در گزارشی در رابطه با کنترل دردهای مزمن شدید سرطانی که در سال 1984 توسط وزارت بهداشت کانادا منتشر شده است بکار رفته بود. از نظر دکتر John Scott که نقش مهمی در تهیة گزارش فوق ایفاء کرده است مهم ترین دغدغة کمیتة تخصصی در سال های اولیه 1980 اطمینان از استفاده از داروهای مخدر توسط پزشکان برای کنترل دردهای سرطانی بوده است. تشخیص و کنترل دردهای ناگهانی در آن دوره از درجه دوم اهمیت برخوردار بوده است.

در سال 2000 منابع موجود دررابطه با دردهای ناگهانی به حدی قابل توجه رسیده اند. بعضی از این اطلاعات با استفاده از داروهای مخدر جدید و یا روش های جدید تجویز دارو بدست آمده اند. دردهای ناگهانی خصوصاَ در ایالات متحوه، همچنان به عنوان یک پدیدة چالش طلب در مقوله درد مورد توجه رقار دارند.

معانی مختلف درد «ناگهانی» در کشورهای مختلف

در مطالعه ای بین المللی که اخیراً توسط گروه ضربت انجمن بین المللی درد برای درهای سرطانی انجام گرفته است، تفاوت های بسیاری در تشخیص و درمان دردهای ناگهانی مشاهده شده است. این مطالعه نشان می دهد که دردهای ناگهانی در کشورهای مختلف به روش های متفاوتی تعریف و یا تشخیص داده می شود. این مساله توسط مطالعات مختلفی که متخصصان دردهای سرطانی از نقاط مختلفذ جهان انجام داده اند تایید شده است.

عبارت «درد ناگهانی» از ریشة انگلیسی – آمریکایی بوده و معادل روشنی در سایر زبان های اروپایی خصوصاً زبان های با ریشه روسی ندارد. لغات و عباراتی مانند درد «ایزوریک» و یا «گدزا» در زبان هایی مانند فرانسه، آلمانی، ایتالیایی و اسپانیایی متعرف تر هستند.

از نظر بعضی پزشکان تغییرات درد زمینه ای بیمار به سادگی به خاطر درمان دارویی ناکافی می باشند. در بریتانیا عبارت «ناگهانی» جهت اشاره به دردی استفاده می شود که بیمار پس از اتمام اثر یک مخدر تجربه می کند، پدیده ای که به عنوان «نارسایی انتهای دز» معروف است. بعلاوه پزشکان انگلیسی از عباراتی مانند «ناگهانی» و یا «اتفاقی» برای دردهایی که در اثر حرکت و یا فعالیت بیمار ایجاد می شوند نیز استفاده می کنند.

مطالعة گروه ضربت انجمن جهانی مطالعه درد نشان می دهد که در بسیاری از کشورها پدیدة دردهای متغیر به عنوان یک سندروم جداگانه درنظر گرفته نمی شوند.

در پاسخ به سؤال در رابطه با تشدید گذرای درد در بیماران، گروهی از پزشکان تونسی اظهار داتشه اند که معمولاً انتظار شدید درد بیمار را در اواخر روز و یا در اثر حرکت دارند. دکتر M.Haddad معتقد است که «تشدید درد جزو سیر طبیعی در سرطان بوده و باید توسط افزایش دُز معمول و منظم داروهای مسکن درمان شود.

در ایالات متحده، اهمیت و توجه به طبقه بندی منظم خصوصیات و سندرم های دردهای سرطانی منجر به تعریف مشخص تری از درد ناگهانی به عنوان یک پدیده بارز و مشخص بالینی که احتیاج به تشخیص و درمان دقیق داده شده است.

قواعد مربوط به درد سرطان و دردهای ناگهانی

قواعد و دستورالعمل های ارایه شده توسط سازمان بهداشت جهانی در سال های 1990 و 1996 توصیه می نماید که قدرت و پتانسیل داروهای مسکن با شدت درد متناسب بودهخ و انتخاب داروی مسکن باید بر اساس مکانیزم احتمالی درد انجام پذیرد (داروهای غیر استروئیدی ضد التهابی برای دردهای nociceptive و داروهای کمکی و هنمراه برای دردهای لزروپاتیک). با این وجود در این دستورالعمل ها اشاره ای به دردهای ناگهانی نشده است.