چکیده : این تحقیق درباره‌ی نگارگری، ارزنده‌ترین نمونه‌ی هنر تصویری ایران است. هنری که دوره‌ی شکوفایی و بالندگی‌اش محصول اقتباس‌های سنجیده و ابداعاتی در قالب خاص خود بوده که می‌توان نوعی پیوستگی درونی را در تحولات رخ داده در این هنر تشخیص داد. هدف این تحقیق که تحت عنوان «بررسی بیان مضامین نگارگری (هندسه مبنائی، فرم، رنگ و فضا)» است، بررسی بیان، راز و معنا از طریق دیداری دوبعدی (که همواره مدِّ نظر نگارگران ایرانی بوده است) می‌باشد. همچنین بررسی این موضوع که نگارگران ایرانی که از دیرباز قصدشان نمونه‌آفرینی آرمانی بوده از چه فضایی و چه رنگ‌ها و فرم‌هایی برای بیان مقاصد خود بهره می‌گرفته‌اند. نحوه‌ی جمع‌آوری مطالب این تحقیق کتابخانه‌ای است و نتیجه اینکه: نگارگران عارف صورت‌های خیالی را واسطه‌ای برای جهش روحی به عالم معنا بکار می‌گرفته‌اند و از زبان رمز و تمثیل در این مقام بهره جسته و عناصر برگرفته شده در آثارشان نمادین و فضای آن غیرمادی است آنان اکثراً نگاره‌های خود را متناسب با متون عرفانی موجود در ادبیات فارسی تصویر می‌کرده‌اند
پایان نامه : بررسی بیان مضامین نگارگری ایرانی(هندسه‌ی مبنایی، فرم، فضا، رنگ)