لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 24
انعطافپذیرى
موقعى که توپى را به روى سطح ثابت بزنیم جزئى فشرده مى‌شود و چون اکثر اجسام تمایل دارند شکل اصلى خود را حفظ کنند بعد از فشردگى مجدداً به شکل اولیهٔ خود بر مى‌گردد. توپ پس از اصابت به زمین از آن جدا شده، و از زمین بلند مى‌شود. وقتى دو جسم در حال حرکت هستند و یکى بر دیگرى ضربه وارد مى‌کند همین حالت اتفاق مى‌افتد مانند دست آبشارزن و توپ در والیبال و یا زدن توپ تنیس با راکت. خاصیتى را که موجب مى‌شود تا اجسام پس از برخورد کردن و تغییر شکل جزئى دادن دوباره به شکل و هیئت اولیهٔ خود برگردند خاصیت انعطافپذیرى اجسام گویند. این خاصیت در اکثر اجسام و یا اشیائى که در ورزش به‌کار مى‌روند وجود دارد.
رشد انعطافپذیرى
انعطاف‌پذیری، یعنى توانایى حرکت مفاصل در دامنهٔ کامل حرکت، که براى اجراء بیشینه مفید است، در حالى که انعطافپذیرى محدود شده، یکى از عوامل آسیب دیدن در ورزش است. با وجود این ورزشکاران جوان در پاره‌اى از اوقات این جنبهٔ مهم را نادیده مى‌گیرند. بنابراین به قیمت آسیب‌پذیری، تأکید خود را در قدرت و استقامت قرار مى‌دهند. افرادى مانند ژیمناست‌ها یا بالرین‌ها که مدت زیادى است اهمیت انعطافپذیرى را در فعالیت‌هاى خود درک کرده‌اند، از این قاعدهٔ کلى مستثناء هستند. یکى از دلایل بى‌توجهى ورزشکاران جوان نسبت به انعطاف‌پذیری، فرضیه آنها است؛ یعنى آنها تصور مى‌کنند بدن ورزشکاران جوان به‌طور طبیعى نرم است و نیازى به تمرینى‌هاى نرمشى و انعطافپذیرى ندارد افزون بر این، مردم معمولاً عدم انعطافپذیرى را مربوط به سالخوردگان مى‌دانند؛ یعنى آنهایى که محدودیت‌هاى حرکتى آنها به وضوح آشکار است.
رشد انعطافپذیرى(۲)
تغییرات رشدى در زمینهٔ انعطافپذیرى
بعضى از پژوهشگران به افزایش انعطافپذیرى در کودکان اشاره داشته‌اند. اما متأسفانه اکثر تحقیقات به نوعى کاهش در میزان انعطافپذیرى را نشان مى‌دهند. کلارک در سال ۱۹۷۵ اطلاعات موجود در این زمینه را مرور و چنین نتیجه‌گیرى کرد که پسران بعد از سن ۱۰ سالگى و دختران پس از سن ۱۲ سالگى انعطافپذیرى خود را از دست مى‌دهند، براى مثال هوپریچ و سیگرست (۱۹۵۰) ۱۲ شاخص از انعطافپذیرى را روى ۳۰۰ نفر از دختران سنین ۶، ۹، ۱۲، ۱۵ و ۱۸ سال اجراء کردند. اکثر این شاخص‌ها در بین سنین ۶، ۹ و ۱۲ سال پیشرفت داشت، لیکن در بین گروه‌هاى سنى بزرگتر به نوعى کاهش نشان داد (جدول زیر). کرانبول و مارتین (۱۹۷۷) چنین نتیجهٔ گرفتند که انعطافپذیرى در دختران و پسران در فاصلهٔ سنین ۱۰ و ۱۴ سالگى کاهش مى‌یابد، در صورتى که میلن و سیفلد (۱۹۷۶) اظهار داشتند که کودکان کلاس دوم دبستان در مقایسه با کودکان دورهٔ آمادگى و کودکستانى انعطافپذیرى کمترى داشتند.
میانگین دامنه و انحراف معیار اندازه‌گیرى انعطافپذیرى دختران
گروه سنى
(برحسب سال)
تعداد
مفصل لگن خم
شدن - باز شدن
یک سمت تنه خم
شدن - باز شدن
مفصل آرنج خم
شدن - باز شدن
شانه
۶
۵۰
۱۲۱/۳±۱۶/۷
۹۲±۱۴
۱۵۶±۶
۲۲۸/۴±۱۲/۹
۹
۵۰
۱۲۶/۵±۱۹/۹
۱۰۷/۲±۱۸/۱
۱۵۷/۳±۶/۹
۲۱۹/۷±۱۱
۱۲
۵۰
۱۳۹/۱±۱۸/۲
۱۱۸/۳±۲۰/۴
۱۵۷/۴±۸/۱
۲۱۵/۵±۱۲
۱۵
۵۰
۱۲۶/۹±۱۷/۸
۱۱۰/۴±۱۸/۸
۱۵۵/۷±۷/۵
۲۱۳±۱۱/۹
۸
۱۰۰
۱۲۸/۶±۱۱/۱
۱۰۴/۴±۱۸
۱۵۱/۳±۷/۸
۲۱۲/۸±۱۲
از آزمون انعطافپذیرى نشستن و به جلو خم شدن در چندین تحقیق وسیع مربوط به کودکان و نوجوانان استفاده شده است. در پروژهٔ اخیرِ بررسى آمادگى جسمى کودکان و جوانان براى کودکان ۶ تا ۹ ساله که در دورهٔ کودکى در مهارت نشستن و به جلو خم شدن اجراء ثابتى داشته‌اند ضوابطى تهیه شده است. در یک تحقیق مقطعى در مورد دختران ۶ تا ۱۸ سالهٔ فنلاندی، درصد نمرات استقامت انها تا سن ۱۲ سالگى ثابت بین سنین ۶ تا ۱۲ سالگى کاهش یافت و در اوسط دورهٔ نوجوانى تا اندازه‌اى پیشرفت کرد و سپس در سنین ۱۷ و ۱۸ سالگى کاهش یافت (تصویر زیر). دامنهٔ تغییرات انعطافپذیرى در آزمون انجام شده در بین گروه‌هاى سنى بالاتر افزایش یافت .(سیمونز و همکاران، ۱۹۹۰ )
تغییرات آزمون نشستن و به جلو خم شدن در طى سنین مختلف. دختران فنلاندى در رتبه‌هاى درصدى بالا در دوران کودکى انعطافپذیرى خود را حفظ کردند و سپس در دورهٔ نوجوانى پیشرفت داشتند. دختران در رتبهٔ درصدهاى پائین از نظر انعطافپذیرى افت داشتند و تنها در اواسط دورهٔ نوجوانى کمى پیشرفت کردند. نمرات متوسط دختران آمریکائى و هلندى با خطوط شکسته و مشخص روى نمودار منعکس شده است .
پسران بلژیکى که در تحقیقات بلند مدت آزمایش شدند انعطافپذیرى خود را از سن ۱۲ تا ۱۸ سالگى ارتقاء بخشیدند. این مقدار در حدود یک سانتى‌متر در هر سال بود. شاید دلیل آن تقویت عضلات دیوارهٔ شکم آنها بوده است (بونن و همکاران، ۱۹۸۸). به‌طور کلى کودکان انعطافپذیرى (نشستن و به جلو خم شدن) خود را حفظ مى‌کنند، در حالى که نوجوانان مى‌توانند در حین رشد به نتایج بهترى دست یابند. در برخى از کودکان و نوجوانان انعطافپذیرى کاهش مى‌یابد، یا آنان بسیار کم در این مورد پیشرفت مى‌کنند، شاید دلیل آن عدم تمرین و فعالیت ورزشى باشد.
برخى از پژوهشگران به آزمون انعطافپذیرى به‌عنوان بازتابى از اندازه‌هاى بدن نگاه مى‌کنند تا یک آزمون خالص انعطاف‌پذیری؛ زیرا انعطافپذیرى را به نسبت محل قرار گرفتن پا اندازه‌گیرى مى‌کنند. تعداد کمى از افراد با پاهاى بلند و غیرمعمولى و با دست و بازوى کوتاه در وضعیت منفى قرار دارند. شکل تغییر یافتهٔ این آزمون این است که انعطافپذیرى به نسبت محل قرار گرفتن سرپنجه‌هاى شخص وقتى‌که به‌طور مستقیم نشسته است اندازه‌گیرى شود (هوگر و همکاران، ۱۹۹۰).
دختران در مجموع نسبت به پسران در مفصل‌هاى خود انعطافپذیرى بیشترى دارند (بونن و همکاران، ۱۹۸۸؛ دینوکسی، ۱۹۷۶؛ فیلیپس و همکاران، ۱۹۵۵؛ سیمونز و همکاران، ۱۹۹۰). این مطلب شاید ناشى از آن باشد که تمرین‌هاى کششى به‌طور اجتماعى بیشتر براى دختران قابل قبول و پذیرفته مى‌شود تا تمرین‌هاى شدید قدرتى و به‌نظر مى‌رسد تعداد بیشترى از دختران در مقایسه با پسران در ورزش‌هائى مثل
تحقیق درباره انعطاف پذیری
