فرمت : ورد (قابل ویرایش)
تعداد صفحات : 28
ادیان از دیدگاه کلی به دو مجموعه تقسیم می شوند توحیدی و غیر توحیدی.
مجموعه ی ادیان توحیدی شامل یهودیت،مسیحیت،اسلام و زرتشت به سه اصل توحید،نبوت،و معاد قائلند.ولی ادیان غیر توحیدی هیچکدام از این سه اصل را قبول ندارند.آن ادیان بجای توحید از شرک،و بجای نبوت از حکمت و بجای معاد از تناسخ سخن می گویند.
لینک پرداخت و دانلود در "پایین مطلب"
فرمت فایل: word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحات: 5
عجبت لمن اءنکر النشاه الاخرى و هویرى النشاه الاولى
در شگفتم ، از کسیکه زندگى این دنیا را مى بیند، و باز زندگى دنیاى دیگر(آخرت) را قبول ندارد.
شرح:
کسیکه با درک و دانائى ، در زندگى این دنیا نظر کند، سراسر دنیا را، پر از نشانه هایى خواهد دید که از قدرت آفرینش خداوند حکایت مى کنند. و کسیکه قدرت آفرینش خداوند را، با عقل و بینش برسى کند، هرگز مسئله آخرت و زندگى پس از مرگ را انکار نخواهد کرد.
اگر ما، با دقت و شعور و انصاف ، به دنیاى خود نگاه کنیم ، به روشنى مى بینیم که انسان و حیوان و گیاه ، و بالاخره تمام موجودات زنده این دنیا، از نیستى به وجود آمده اند. پس خداوند که قادر بوده است این زندگى و این همه موجودات زنده را، ازنیستى به هستى بیاورد، باز هم قدرت آن را خواهد داشت که پس از مرگ و نابودى این موجودات ، یکبار دیگر آنها را زنده کند.
لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه: 14
آخِرَتْ (آخره)، مؤنث «آخِر» بر وزن فاعله از مادة «ا خ ر» به معنی «پایان، پسین یا دیگر»، عبارت از جهانی است که مردم پس از مردن، به آن در می‌آیند و برای همیشه در آنجا می‌زیند. این واژه در قرآن مجید و سنت و فرهنگ مسلمانان به صورت یک اصطلاح به کار برده شده و منظور از آن «جهان دیگر» است که در برابر دنیا قرار دارد و در آن همة انسانها پاداش و کیفر کارهای خود را دریافت خواهند کرد و در همة ادیانِ مبتنی بر وحی از آن به گونه‌ای سخن رفته است. واژة آخرت در 104 مورد از قرآن بدون هرگونه قید یا اضافه به کار رفته است و در 9 مورد، صفت الدّار و یا مضاف‌الیه آن است (الدّارُ الآخِرَهُ، دارُالآخِرَه). در یک مورد از قرآن و آخرت به صورت صفت برای «النَّشأّه» استعمال شده: النَّشأهُ الآخِرَهُ. در 5 مورد در برابر واژة «الأُولی» آمده و در 80 آیه در برابر «الدُّنْیا» به کار رفته است. در یک مورد از قرآن، آخرت در برابر «هذِهِ» (این جهان) و در موارد متعدد دیگری در برابر «الحَیوهُ الدُّنْیا» به کار برده شده است. در موارد بسیاری از قرآن از آخرت به «الیَومُ الآخِرُ» نیز تعبیر شده است. در این تعبیر «دنیا» «روز اول» به شمار آمده است و آخرت «روز دیگر». همچنین «دارُالقَرار» یکی دیگر از تعبیراتی است که قرآن دربارة آخرت به کار برده است.
در قرآن از «اجر آخرت»، «عذاب آخرت»، «ثواب آخرت»، «آتش آخرت»، «لعن در آخرت»، «خسران در آخرت» و «حرث (کشت) آخرت» سخن رفته است. همچنین، در احادیث منقول از پیامبر اسلام و ائمة دین واژه‌های «آخره» و «الیوم الآخر» در برابر «الدنیا» به کار برده شده و منظور از آن، عالم آخرت است. پیامبر اسلام گفته است: شیرینی دنیا تلخی آخرت و تلخی دنیا شیرینی آخرت است (ابن حنبل، 5/342). علی (ع) گفته است: آنچه موجب کم شدن بهره‌های دنیا و افزایش بهره‌های آخرت شود بهتر است از آنچه بهرة آخرت را بکاهد و بهرة دنیا را بیفزاید (نهج‌البلاغه، 224). در قرآن مجید «ایمان به آخرت» همراه با «ایمان به خدا» و «ایمان به نبوت»، یکی از 3 رکن اساسی دین اسلام به شمار آمده است. در متجاوز از 30 آیه ایمان به آخرت با ایمان به خدا یکجا یاد شده است. همة فرقه‌ةای اسلامی ایمان به آخرت را یکی از ضروریات عقاید اسلامی می‌دانند و منکر آن را خارج از اسلام به شمار می‌آورند. در قرآن و حدیث و مؤلفات دانشمندان اسلام اعتقاد به عالم آخرت محور اساسی همة اعتقاداتی است که به ورای زندگی دنیا و پس از مرگ مربوط می‌شود. برزخ، قیامت، حشر و نشر، صراط، حساب، شفاعت، بهشت و دوزخ واقعیات عالم آخرتند و ایمان به آخرت که در قرآن از مسلمانان خواسته شده، ایمان به همة این موضوعات را در بر می‌گیرد.
کلیات مربوط به اوصاف عالم آخرت که در قرآن مجید ذکر شده بدین شرح است: در عالم آخرت نظام اجتماعی و تعاون و مدنیت انسانی در کار نیست. در آن جهان، هر انسانی به گونة انفرادی در پیشگاه خدا حاضر می‌شود و هستی خود را ادامه می‌دهد: همة آنان که در آسمانها و زمینند... تنها به پیشگاه خدا می‌آیند (مریم 19/93ـ 95).
در آن جهان، هر انسانی تنها با نتیجة افکار و اعمال خود که در زندگی دنیوی داشته است، سر و کار دارد: انسان را جز کوشش وی، چیزی نیست (نجم /53/39). از تردیدها و حیرتهایی که برای تشخیص حقایق جهان هستی در دنیا گریبانگیر آدمی می‌شود، در آن جهان خبری نیست. در آنجا حقیقت ناب بر همة انسانها مکشوف است. نه «نظر» در آنجا معنا دارد و نه اختلاف نظر: تو از این رستاخیز در غفلت بودی، ما پرده را از برابر تو برگرفتیم و چشم تو امروز تیز است (ق /50/22). چون انسان وارد عالم آخرت می‌شود، بر او آشکار می‌گردد که در این جهان هیچ‌یک از علل و اسباب، در تأثیر استقلال نداشته‌اند و همیشه مؤثر واقعی فقط خداوند بوده است: در روز رستاخیز خدا پاداش ایشان را بی‌کاستی خواهد داد و ایشان خواهند دانست که تنها حق آشکار خدا است (نور /24/25). آنچه در عالم آخرت به انسان می‌رسد، یا «نعمت» است یا «عذاب». نعمتها و عذابهای اخروی از نظر ایجاد لذت و درد برای آدمی با نعمتها و عذابهای دنیا قابل مقایسه نیست و کمیت و کیفیت آنها به حدود شناخته شده در این جهان محدود نیست: در آنجا (در بهشت) است آنچه جانها آرزو کند و چشمها را خوش آید و شما در آن جاودانان خواهید بود (زخرف /43/71)؛ کسی که روی بگرداند و کافر شود، خدا او را به بزرگترین عذابها معذب خواهد ساخت (غاشیه /88/23ـ24). در قرآن مجید «بهشتها» که به پهنای آسمانها و زمین است و «خشنودی خدا» که از بهشتها بسی بزرگتر است، دو مظهر اساسی نعمتهای اخروی معرفی شده است: خدا وعده داده است به مردان و زنان مؤمن، بهشتهایی را که از زیر درختان آنها جویها روان است و اینان در آن جاودانند و جایگاههای نیکو در بهشتهای پاینده، و خشنودی خدا بزرگتر است و این، رستگاری بزرگ است (توبه /9/72). آتش جهنم و «محجوبیت از خداوند» دو مظهر اساسی عذاب اخروی به شمار آمده است: چنین نیست (که کافران می‌پندارند)، ایشان در آن روز از ]رحمت[ خداوند خویش باز محجوبند. آنگاه ایشان به دوزخ افکنده خواهند شد (مطّففین /83/15ـ16). در عین حال همة انسانهایی که در عالم آخرت به نعمت یا عذاب می‌رسند، در درجات نعمت و یا درکات عذاب مساوی نیستند. این درجات و درکات متناسب با افکار و اعمال انسانها در این جهان، مراتب بسیار متفاوت دارد: درجات و مراتب آخرت برتر و بزرگتر است (اسراء /17/21).
این فقط قسمتی از متن مقاله است . جهت دریافت کل متن مقاله ، لطفا آن را خریداری نمایید