روا نشناسی مثبت نگر به عنوان رویکردی تازه در روا نشناسی، بر فهم و تشریح شادمانی و احساس ذهنی بهزیستی و همچنین پیشبینی دقیق عواملی که بر آ نها مؤثرند، تمرکز دارد. این رویکرد از منظری مثبتگرایانه با ارتقای احساس ذهنی بهزیستی و شادمانی، در عوض درمان نواقص و اختلالات سروکار دارد. بنابراین، روا نشناسی مثبتنگر تکمیل کنندة روا نشناسی بالینی سنتی است. فهم، درک و شفافسازی شادمانی و احساس ذهنی بهزیستی، موضوع محوری روا نشناسی مثبت نگراست (سلیگمن: 2005، به نقل از حسینی قمی، 1390).
روانشناسی مثبتنگر رشتة تازهای در روانشناسی است. روانشناسی مثبتنگر در اواخر دهة ۱۹۹۰ برپا شده و تمرکز آن بیشتر بر قدرتها و تواناییهای فرد است تا جست وجو در ضعفها و نقصهای او (سلیگمن 2003، به نقل از حسینی قمی،1390: 60) این رشته به دنبال آن است که تصویری از زندگی خوب را به روشنی بیان کند (البته از لحاظ روانشناسی) و برای اینکه مشخص کند چه چیزی زندگی را برای زیستن باارزش میکند، از روشهای تجربی روانشناسی بهره میبرد. موضوع اصلی روانشناسی مثبت نگر، تحقیق کردن دربارة تجربیات ذهنی مثبت مانند: بهروزی، خشنودی، رضایت خاطر، لذت، امید، خوشبینی روانی، شایستگی، عشق، عشق به کار، جرئت، پشتکار، خودمختاری ، مهارت میان فردی ، استعداد، خلاقیت، ابتکار، دوراندیشی، خرد، مسئولیت میان فردی، نوعدوستی، وجدا نکاری و پرورش دیگران است. روا نشناسی مثبتنگر رشتة فرعی روا نشناسی انسانگرا نیست.
بررسی مفهوم خرد در روانشناسی و روانشناسی مثبت نگر
