تحقیق سنبل الطیب

اختصاصی از رزفایل تحقیق سنبل الطیب دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود "پایین مطلب:
فرمت فایل: word (قابل ویرایش)
تعداد صفحه: 17
فهرست مطالب:

تیره سنبل الطیب Velerianceae

Valeriana officinalis L

فرانسه : Herbcauz chats, Valeriane sauvage, Valeriane officinale

انگلیسی : Cat’s valerian , Valerian آلمانی : Gemerina Baldrian

ایتالیایی : Herba de’gatti, Amantilla, Valeriana عربی : شیشه القطه

فارسی : علف گربه، سنبل الطیب

ترکیبات شیمیایی

1- نسخه به عنوان ضدتشنج

2- نسخه برای رفع عوارض بمیاری قند

3- نسخه جهت درمان هیستری: (حب مگلن Meglin، کدکس 1949)

4- نسخه آرام بخش

قسمتی از متن:

گیاهی علفی و دارای ساقه قوی به ارتفاع 5/0 تا 5/1 و حتی 2 متر است. به حالت خودرو در جنگلهای کم درخت، مخصوصاً حاشیه جریانهای آب یا گودالهای غالب نواحی اروپا، آسیا و ایران می روید. پراکندگی آن در مناطق کوهستانی به نحوی است که معمولاً از ارتفاع 1000 متری دامنه ها بالاتر نمی رود به طوری که به ندرت ممکن است در ارتفاعات 2000 متری بدان برخورد شود. آنچه که تشخیص این گیاه را در همان نظر اول امکان پذیر می سازد، ارتفاع نسبتاً زیاد گیاه و شیارهای عمیق ساقه آن است که بر روی آن، برگهایی با ظاهر شبیه به رنگ بعضی Fraxinusها مشاهده میشود.

          ریزوم آن، پوشیده از ریشه های فراوانی است که از بعضی از آنها، انشعابات منتهی به جوانه، خارج می گردد و این خود در تکثیر پایه های گیاه در یک ناحیه، کمک فراوان می کند. در قاعده ساقه این گیاه مجاور سطح خاک، تعدادی فلس مشاهده می شود که تحتانی ترین قسمت سقم را می پوشانند. برگهای آن دارای وضع متقابل و منقسم به 7 تا 11 برگچه بیضوی، نوک تیز و دندانه دار است ولی گاهی برگهای منقسم به 11 تا 23 برگچه باریک نیز در گیاه مشاهده میگردد که ظاهری باریک تر از دیگران دارند. قسمتهای فوقانی ساقه، دارای برگهایی مرکب از برگچه های نسبتاً باریک، به تعداد کمتر است.

          بوی مطبوع ریزوم گیاه، چون گربه را به سمت خود جلب می کند به طوری که این جانور، در اطراف آن به جست و خیز می پردازد، از این جهت این گیاه را علف گربه می نامند.

          گلهای این گیاه، دارای رنگ سفید یا صورتی و بوئی مطبوع است و در اواخر خرداد یا اوایل مرداد نیز به صورت گل آذین دیهیم سه شاخه با ظاهر چتر مانند بر روی سابقه ظاهر می شود. جام گل آن لوله ای، متورم و منتهی به پهنکی منقسم به 5 لوب نامساوی است. در داخل آن 3 پرچم و یک مادگی مرکب از تخمدان 3 برچه ای دیده می‌شود که 2 تای آنها تدریجاً تحلیل می رود و منحصراً سومی باقی می ماند و خاتمتاً به میوه ای فندقه و منتهی به یک دسته تار در انتها، تبدیل می گردد. دانه آن دارای رویانی با لپه های بزرگ و مسطح است.

          قسمت مورد استفاده والرین، ریزوم و ریشه های افشان آن است که به صورت منتصل به ریزوم، در بازار تجارت عرضه می شود.

          نمونه های وحشی سنبل الطیب (والرین)، برای رفع نیازمندی های درمانی کافی به نظر می رسد زیرا کمتر اقدام به پرورش آن می شود. مخصوصاً که بر اثر پرورش نیز مقداری از اختصاصات درمانی گیاه کاهش می یابد. به نظر می رسد که مقدار درصد اسانس ریشه والرین، به جنس زمین محل رویش گیاه و واریته های آن نیز بستگی داشته باشد. ریشه گیاهانی که به حالت خودرو و در ماسه زارها یا درزمین های خشک می‌رویند، به طور محسوس دارای مقدار بیشتری اسانس، از گیاه اراضی مرطوب است.

          تکثیر والرین از طریق دانه یا ریشه های جوانه دار، در اراضی نسبتاً مرطوب و قابل نفوذ صورت میگیرد. برای تکثیر آن، معمولاً A.excelsa poir که به تفاوت یک گونه فرعی یا نوعی مجزا و حتی فرم دیگری از گیاه اصلی ذکر گردیده، پرورش داده می شود.

          در بازار تجارت، ریزوم والرین به صورت قطعاتی به طول 2 تا 5 و به قطر 1 تا 5/1 سانتیمتر، پوشیده از ریشه های افشان فراوان، در معرض استفاده قرار می گیرد. طول ریشه های اطراف ریزوم، 8 تا 10 سانتیمتر و ضخامت آنها 1 تا 2 میلیمتر است (در V.excelsa، قطر ریشه کمی زیادتر است).

          سطح خارجی ریشه والرین بر اثر خشک شدن، چین دار می گردد. رنگ آن نیز قهوه ای تیره می شود. طعم ریشه ابتدا ملایم، سپس تلخ و معطر و بوی آنها مشخص است زیرا بوی اسید والرینیک می دهد. ریشه های تازه منحصراً بوی ضعیف مخصوص، متمایز از ریشه های خشک می دهند ولی به مجرد خرد و یا خشک شدن، ریشه ها همان بوی قوی و مطبوع مذکور را پیدا می کنند.

          اختصاصات تشریحی : ریشه والرین در برش عرضی، مشخصات تشریحی زیر را نشان می دهد :

          1- لایه تار کشنده که شامل سلولهایی با جدار خارجی برآمده است و بعضی از آنها نیز به سمت خارج دراز شده اند.

          2- لایه سوبروز که تقریباً همه سلولهای آن محتوی اسانس است.

          3- پارانشیم پوستی که تمام سلولهای آن دارای آمیدون اند به استثنای معدودی از آنها که دارای اسانس می باشند.

          4- لایه آندودرم با ظاهر مشخص که در زیر آن پرسیکل، مرکب از سلولهای منظم دیده می شود.

          5- پنج دسته آوندی چوب و آبکش که به وضع یک در میان و با ظهر مشخص دیده می شوند. آخرین لایه های واقع بین عناصر آبکشی و چوب، لایه های مولد است که با دقت مختصر می توان را تشخیص داد.

          6- مغز، مرکب از سلولهای چندوجهی که قسمت داخلی ریشه را فرامی گیرد.

          در ریشه والرین هیچ گونه بلور اکسالات دیده نمی شود. ذرات آمیدون درون سلولهای آن نیز به ابعاد 15 تا 20 میکرون است که به وضع منفرد یا مجتمع در مجاور هم جای دارند.

          ترکیبات شیمیایی : ریشه وریزوم والرین دارای آمیدون، تانن، گلوکز، املاح مختلف، اسانس، اسید والرینیک ac.valerianique (اسید والریک نرمال)، اسید فرمیک، اسید استیک و اسید پروپیونیک ac.propionique است. مواد اخیر که در ریشه خشک گیاه یافت می شود، در ریشه های تازه به حالت اتری، مخصوصاً اتر والرینیک وجود دارد. در خاکستر ریشه و ریزوم، مقدار زیادی منگنز یافت می شود.

          مقدار کلی اسانس والرین در نوع مرغوب ریشه، به طور متوسط یک درصد است. ریشه والرین تازه دارای مقدار نسبتاً زیاد اسانس ولی با بوی کم است. تدریجاً که ریشه خشک می گردد، مقدار کلی اسانس آن کاهش حاصل میکند و در عوض بوی قوی کسب می نماید.

          اسانس مذکور اگر تازه باشد، رنگ سبز مایل به زرد یا مایل به قهوه ای، بوی نافذ و مشخص و حالت نسبتاً روان با واکنش اسیدی خفیف دارد ولی به تدریج که کهنه می‌شود، غلظت حاصل می کند و حالت اسیدی آن افزایش می یابد. وزن مخصوص اسانس در گرمای 15 درجه بین 930/0 و 960/0 است.

          اسانس والرین (Oil of Valerian) دارای کامفن چپ l-camphene، پینن چپ و لیمونن چپ l-limonene است که در گیاه تازه، به حالت اترهای پروپیونیک، استیک، فرمیک و والرینیک (Perrot, p.2202) می باشد. بررسی های Gerock نشان داد که مقدار والرینات بورئیل، معادل 5/9 درصد در گیاه تازه است در حالیکه بقیه اترها، مجموعاً به یک درصد می رسد. اگر اکسیداز موجود در ریشه تازه والرین را با قرار دادن آن در الکل 80درجه جوشان از بین ببریم، از تجزیه اترهای مذکور جلوگیری به عمل می‌آید (Bourquelot).

          اسانس والرین به مقدار بسیار کم در آب ولی به مقادیر خیلی زیاد در الکل، کلروفرم و اتر حل می شود. باید در ظروف کاملاً در بسته، در محل سرد و دور از نور نگهداری شود.

          اسانس والرین، اثر مسکن دارد.

          در ریشه والرین، توسط Worlizewski (در سال 1891)، وجود یک آلکالوئید و در شیره تازه ریشه، توسط Herissey وجود یک گلوکزید محقق گردید.

          Vischniac , Goris از شیوه تازه والرین، مخلوطی از دو الکالوئید به نامهای شاتی نین Chatinine (محلول در اتر) و والرین Valerine (غیرمحلول در اتر)، به مقدار 10/0 گرم در هر کیلوگرم ریشه به دست آوردند. مقدار درصد شالماتین نیز در مخلوط مذکور بیشتر از الکالوئید دیگر بوده است.