زندگی زیباست؛ همراه با تقارن ها، تناسب ها و هندسه شگفت و چشم نوازی که تأمل و تفکر در آن روح و جان را به شکوفایی و بالندگی می برد. جوان نیز زیباست؛ عواطف جوشان، آرمان جویی، شور، نشاط و زیبا خواهی فضای زندگی جوان را پر کرده است. نماز هم زیباست؛ فرصت زیبا شدن روح، پیوند با همه زیبایی، همه خوبی برای رسیدن به کرانه های کمال و جمال. سخن بر سر این است که چگونه می توان میان جوان و معنویات و باورهای دینی و به دیگر زبان، میان دو زیبایی، پیوند و یگانگی آفرید؟ پرسش جدی این است که چرا در نسلی که به دلیل ‹‹زیبایی جویی›› نمی تواند از کنار روح معنویات و باورهای دینی ساده بگذرد، اقبال و استقبال و نشاط باورهای دینی رامی بینیم؟
درست تر و راست تر آن است که روح عریان باورهای دینی و معنویات که تماشاگه همه رمز و رازها و زیبایی هاست، هنوز در معرض دید جوان قرار نگرفته است. روش های جذاب و زیبا در ایجاد گرایش و کسس به کار گرفته نشده و انان که منادیان و ناشران فرهنگ دین اسلامند، عمدتاً شیوه انتقال و ارتباط با جوان را نمی دانند. آیا یک هدیه زیبا می توان عرضه کرد و به تأثیر و تحولی عمیق دل بست؟ اگر آموخته ایم که ''من له صبی فلیتصاب›› ، این نه بدان معناست که تنها زبان کودکانه باید داشت که روش، منش و دانش ارتباط کودکانه را نیز باید به دست آورد و علاوه بر توانایی در ارتباط درست با کودکان و نوجوانان خود به مانند الگوی مجسم آنچه که می آموزیم باشیم چرا که در هر دوره از زندگی، اشخاص یا منابعی در نقش مربی، الگو و رهنما پیوسته مطالبی را به دیگران می آموزند. به این ترتیب یکی از دلایل نیازمندی انسان ها به الگو، آموختن قواعد زندگی از طریق پیروی از رفتار، گفتار و پندار افراد مقبول و محبوب است تا خود را به صورت بازتاب وجودی او درآورند، مطرح شوند و در جامعه جایگاهی بیابند . این واقعه جدی در زندگی ، با الگوخواهی و الگویابی نمود می یابد و از سوی دیگر، خصیصه کمال گرایی انسان سبب می شود تا خود را به کسانی که مظهر کمالات اخلاقی اند نزدیک کند، صفات آنان را کسب و در شخصیت خویش جذب نموده، آن ها را الگو قرار دهد.
آموزه های آسمانی نیز که بر محور فطرت، خرد و عاطفه و احساس استوارند، نیاز به الگو و الگو پذیری را امری حیاتی می شمرند تا استعدادها و توان های نهفته در نهاد آدمی در مسیری مطلوب جهت یابد. قرآن کریم تأثیرپذیری از الگوها را با معرفی الگوهای خود و ویژگی برتر آنان نشان می ده : اسماعیل، نماد تسلیم در برابر فرمان خدا ؛ ابراهیم، فطرت جو و بت شکن؛ ایوب، قهرمان صبر در شداید روزگار و ... قرآن در همه این موارد می فرماید : اینان کسانی اند که خداوند هدایتشان کرده است، پس به هدایت انان اقتدا کن.
زبان تنها کلام نیست که هر آن چه ابزار و زمینه ساز ارتباط است، '' زبان" است. در‹‹ارتباط››، هماره چند عامل مهم و تعیین کننده وجود دارد که حذف یا نادیده گرفتن هر کدام به اختلال در ارتباط می انجامد.
ارکان ارتباط عبارت اند از :
1- ارتباط گیرنده
2- مخاطب گیرنده
3- پیام ارتباط
4- شیوه ارتباط
5- ابزار ارتباط
ما عادت کرده ایم که در ناکامی های خود، بلافاصله مخاطب را متهم کنیم و به تبرئه خویش بپردازیم. اگر مخاطب از سخن و رفتار ما تأثیر نپذیرفت، در دادگاهی که به سادگی و سرعت تشکیل می دهیم، به داوری می پردازیم که حرف شنو نیست، حقیقت پذیر نیست، زیر بار نمی رود و در بیانی شکننده تر؛ نرود میخ آهنین در سنگ اما کم شنیده ایم که شخص بگوید: نکند نقص در من باشد، نکند نحوه بیان من، محتوای بیان من و ابزاری که به کار گرفته ایم و حتی الگوی رفتاری من نامناسب باشد؟ نکند ناساختگی من از تأثیر سخن کاسته است، که در اسلام همه چیز به شرط من است. تو کیستی که سخن می گویی. اگر جریان تهذیب و تقوا از قلمرو و روح و قلبت عبور نکرده باشد. منتظر تأثیر مباش که ‹‹ مَن لَم یَعمَل بِعِلمِه زَلَت موعظتُهُ عَنِ القُلوب کما یَزِلُ المَطَر عَنِ الصَفا.›› هر کس به علم خویش عمل نکن، موعظه و نصیحتش همچون لغزش قطرات باران از سطح سنگ لغزان، فرو خواهد ریخت ( بر قلب ها اثر نخواهد گذاشت). پس در بی تأثیری کلام، نخست باید در خود تردید کنیم. در روش ها، در منش ها و رفتار و حتی در دانش خویش و به تعبیر لطیف و گویای امیر بلاغت :
شامل 18 صفحه فایل word قابل ویرایش
دانلود مقاله چگونه باورهای دینی را در جوانان نهادینه کنیم؟
