پایان نامه کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی
202 صفحه
چکیده:
مولانا در تصویری که از ایمان ارائه می‌کند، اقرار زبانی را مساوی با ایمان نمی‌داند بلکه تنها نقش حکایت‌گری برای آن قایل است، به عبارت دیگر از دیدگاه او اقرار زبانی صرفاً شاهد و گواهی بر ایمان است. از نظر مولوی، ایمان اضطراری و ایمانی که غرض از آن رسیدن به بهشت و نجات از دوزخ است و ایمان تقلیدی ایمان واقعی نیست و در این ایمان مؤمن طاعتش معلول به اغراضی است. در حالی که غرض مؤمن حقیقی، همان محبت الهی است.
در این پایان نامه که با استفاده از منابع کتابخانه‌ای نگاشته شده است، بعد از بیان نظرات مختلف دربارة ایمان به بررسی دیدگاه مولانا در این زمینه پرداخته شده است و در این جهت از آراء و نظریات موجود برای تبیین نظریه مولوی استناد گردیده است تا ضمن روشن شدن نظر وی، تطبیق و مقایسه‌ی دیدگاه مولوی با دیگر دیدگاه‌ها نیز انجام گیرد. از نظر مولانا، کسی که به امید بهشت و ترس جهنم، تسلیم خدا می‌شود، هنوز از خواندن کتاب تقلید فارغ نشده است و چون محبت الهی را نچشیده، و به حکم وظیفه و برای رسیدن به بهشت یا نجات از دوزخ عبادت می‌کند، این عبادت برایش آسان نیست. از نظر وی هر کس بنا به درجه‌ی فهم و تسلیمی که نسبت به متعلقات ایمان دارد، مؤمن است.
واژگان کلیدی: مولانا، ایمان، مراتب، ماهیت، جایگاه
ایمان از دیدگاه مولانا
