دانلود مقاله فیلمنامه بایسیکل‏ران

اختصاصی از رزفایل دانلود مقاله فیلمنامه بایسیکل‏ران دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

داستان این فیلمنامه، واقعی است و نویسنده در اواخر دهه چهل، طرحی از همین داستان را، در ورزشگاهی واقع در میدان خراسان تهران شاهد بوده است. این واقعه به اشکال دیگر در شهرهای مختلف، چون دزفول و اراک نیز به وقوع پیوسته است.

بیمارستان اول، روز.
نقره، زن افغانی در حال جان دادن است. به سختی نفس می‏کشد. جمعه، پسر کوچک او مضطرب است و او را باد می‏زند. گاهی توی دهان مادرش فوت می‏کند (تنفس مصنوعی غلط و ناقص). نسیم، مرد افغانی مهاجر، برای زنش دکتر می‏آورد. دکتر اول، گوشی را روی سینة نقره می‏گذارد.
دکتر اول: زنت کلکسیون مرضه. (نقره، زیر گوشی تکان تکان می‏خورد. جمعه و نسیم او را سخت نگه می‏دارند.) این مریضی‏ها ناشناخته است. مال دورة بی پولیه. یه مدت که زیاد گشنه بمونی، همه جور میکربی امکان رشد پیدا می‏کنه. ببرش یه بیمارستان مجهز. فقط یه جا هست که شاید دردتو دوا کنند. (روی نسخه آدرس آن ‏جا را نوشته است.) پول و پله داری؟ اگه نداری نرو.

تفریحگاه عمومی، روز.
درون یک بنای استوانه‏ای شکل (دیوار مرگ)، یک موتورسوار، با موتوری که چراغش روشن است، به شکل خطرناکی می‏چرخد. از دید مردمی که بالای گودال به تماشا ایستاده‏اند، به آتشگردانی شبیه است. تماشاچیان برای او پول می‏ریزند.

بیمارستان دوم، روز.
دکتر دوم، فشار خون نقره را اندازه می‏گیرد. موتورسوار و نسیم و جمعه نیز حضور دارند. نقره، گویی در حال جان دادن است.
دکتر دوم: من از خدا می‏خوام روی زنت تحقیق کنم. ولی اگر مُرد، من جوابگو نیستم. این مرض ناشناخته است اینجا رو امضا کن!
نسیم، خودنویس دکتر دوّم را می‏گیرد و اسمش را می‏نویسد: «نسیم دوچرخه‏سوار» و خطی زیر اسم می‏کشد که امضای اوست. عنوان فیلم، همان نوشتة بدخط اوست. حالا نسیم و دوست موتورسوارش جلوی حسابداری بیمارستانند.
حسابدار: شبی هزار تومن پول تخته، به تو تخفیف دادیم، شد شبی پونصد تومن. شبی سیصد تومن پول سرویس و اکسیژنه. پول آزمایش و عمل و ویزیتم سوا نوشته می‏شه. پول هر شبم پیش پیش می‏گیریم. چقدر بیعانه می‏دین؟
(نسیم به زنش در انتهای راهرو نگاه می‏کند. نقره بال بال می‏زند. جمعه پسرش توی دهان او فوت می‏کند و دستهایش را بالا و پایین می‏برد. دوست نسیم از جیبش مشتی اسکناس تاکرده درمی‏آورد. نسیم نیز از هر جیبش مقداری پول افغانی درمی‏آورد. حسابدار پول های او را با تعجب نگاه می‏کند. هر چند برگ از اسکناس‏ها مربوط به یک دوره از دولت های مستعجل افغانستان است.) اینا دیگه چیه؟
نسیم: هزار و دوصد افغانی و پنجاه پوله .
حسابدار: تبدیلش کن بیار! (پول های دوست او را می‏شمارد.) این مال امشب. یه خرده‏ام اضافه‏تره. فعلاً بستریش می‏کنم تا پولو بیاری.
نقره را با برانکار به تختی می‏رسانند. نسیم و موتورسوار و جمعه به دنبال او هستند. پرستاران به بینی نقره ماسک اکسیژن وصل می‏کنند. نقره، رفته رفته آرام‏تر می‏شود. این عمل به چشم نسیم معجزه‏ای است. روی دعا به آسمان می‏برد.

تفریحگاه عمومی، ظهر.
موتورسوار پیاده می‏شود. تماشاچیان از بالکن گودال پایین می‏آیند. بچة یکی از تماشاچیان هنوز پول خرد به گودال پرتاب می‏کند. موتورسوار با موتورش از دریچة کف استوانه بیرون می‏آید. نسیم و جمعه بر ترکِ موتور سوار می‏شوند.
موتورسوار: نریزین بابا! اگه برای منه که حقوقم ثابته. (به نسیم) دیروز یکیش خورد توی سرم، هنوز درد می‏کنه.

جلوی یک قهوه‏خانه، روز.
از راه می‏رسند. موتورسوار موتور را روی جک می‏زند. نسیم و جمعه به موتور تکیه می‏دهند.
موتورسوار: وایسین اومدم. می‏رم پول‏ها رو تبدیل کنم، نشونی ایازم بگیرم.
نسیم: زود برگرد! چاه رو باید تا شب تحویل بدم.
موتورسوار می‏رود. چند مشتری از قهوه‏خانه خارج می‏شوند.حاشیة خیابان مملو از تریلی است. آن سوی خیابان مردی ریزنقش سرش را زیر چرخ یک تریلیِ پارک کرده می‏گذارد. پسربچه‏ای که همراه اوست، کمی از تریلی فاصله می‏گیرد و مراقب اطراف می‏شود. حواس نسیم و جمعه به مرد و بچه جلب می‏شود. رانندة تریلی سر می‏رسد و سوار ماشین می‏شود. نسیم از جا نیم‏خیز می‏شود. راننده، ماشین را روشن می‏کند. پسربچة همراه مرد، هنوز عکس العملی نشان نمی‏دهد. شاگرد رانندة تریلی، دوان دوان خود را به ماشین می‏رساند و سوار می‏شود. رانندة تریلی چراغ راهنمایش را می‏زند که راه بیفتد. نسیم و جمعه از بهت چشم‎هایشان باز مانده است. نسیم، ناخودآگاه جیغ می‏زند. اما قبل از او پسربچه خود را جلو تریلی می‏اندازد و دست تکان می‏دهد و به زیر چرخ‏ها اشاره می‏کند. شاگرد راننده سرش را از شیشه بیرون می‏کند، چیزی نمی‏بیند. در را باز می‏کند و پایین می‏آید. پسربچه مردِ زیر چرخ را به شاگرد راننده نشان می‏دهد. موتورسوار از قهوه‏خانه بیرون می‏آید.
موتورسوار: پولو تبدیل کردم. نشونی ایازم برای شب گرفتم.
نسیم هنوز بهت زده است و با دست، مرد ریزنقشِ زیر تریلی را به او نشان می‏دهد. شاگرد راننده و راننده، او را از زیر ماشین بیرون می‏کشند. راننده نیز به کمک او می‏آید. شاگرد راننده داد و فریاد می‏کند و به گوش مرد می‏زند. عده‏ای از راننده‏ها و مشتریان قهوه‏خانه دور آن‏ها جمع می‏شوند.
راننده: مرد حسابی جا قحطیه؟
مرد ریزنقش: بدبختم. بیچاره‏ام. زنم داره می‏میره. ولم کنین! بذارین خودمو بکشم راحت شم.
شاگرد راننده دوباره می‏خواهد او را بزند که راننده مانع می‏شود و یک اسکناس به او می‏دهد.
راننده: برو سراغ یه کار آبرودار! برو امیدوار باش!
شاگر راننده: شانس آوردی گیر یه آدم خداشناس افتادی والا من می‏دونستم و تو.
نسیم و جمعه که بر ترک موتور نشسته‏اند از آن‏جا دور می‏شوند.

بیمارستان دوم، روز.
جمعه در کنار تخت مادرش است. نقره به سر او دست می‏کشد. هنوز بدحال است. نسیم و موتورسوار کنار حسابداری ایستاده‏اند. حسابدار پول ها را می‏شمارد.
حسابدار: دیگه داشتن زنتو جواب می‏کردن. دکتر گفته اگه تا چند روز دیگه پول نیاری وجراحی نشه، مردنش حتمیه. (نسیم اشک از چشم پاک می‏کند.) فعلاً با آمپول نیگرش داشتن. اینکه دوباره کمه! (روی کاغذ حساب می‏کند.) پول سه روز تخت و اکسیژنه.
نسیم: هنوز یه کار خوب گیر نیاوردم.
موتورسوار: تازه مهاجره. نابلده. دنبال یه کار می‏گرده.
حسابدار: تا دو روز دیگه جور کردی که کردی، والا من بی‏تقصیرم. می‏ذارنش دم در.
نسیم: دیروز شش متر چاه کندم. زمینش سنگیه. متری پنجاه تومن بیشتر به افغانی‏ها نمی‏دن. (رو به دوستش) با چاه کنی گذارم نمی‏شه.
موتورسوار: بریم تا شب.

ساختمانی نیمه تمام، روز.
از موتور پیاده می‏شوند. نسیم با طناب، خود را می‏بندد. جمعه به دست های تاول زده‏اش تف می‏اندازد و با همة توان، چرخ چاه را کنترل می‏کند. دوربین با نسیم به ظلمت چاه می‏رود.

گود آجرپزی، شب.
موتورسوار وارد گود آجرپزی می‏شود. صدای پارس چند سگ که دیده نمی‏شوند صحنه را اشغال می‏کند. یک کامیون، زوزه کشان دور می‏شود. موتور در غبار آن ناپیدا می‏شود. یک تریلیِ کانتینردار پارک کرده است.

قهوه‏خانه گود، شب.
در یک گوشة دنج در محوطة پشتی قهوه‏خانه عده‏ای رانندة ترکیه‏ای گُله به گُله نشسته‏اند. دو نفر از آن ها دومینو بازی می‏کنند. چند نفر از آن ها ویدیو نگاه می‏کنند. در تصویر تلویزیون، عده‏ای زن و مرد در حال رقصند. یکی از مشتریان از ورود نسیم و دوستش به تشویش می‏افتد. جمعه به تماشا می‏نشیند. موتورسوار در گوشه‏ای با ایاز که تُرک می‏نماید، صحبت می‏کند. نسیم نگاهش را از موتورسوار به تلویزیون می‏دهد.
ایاز: این طور که معلومه تو به یه شانس احتیاج داری. با عملگی و چاه کنی، پول تخت بیمارستانم درنمی‏آری، باید یه کار خطرناک بکنی. دلشو داری؟
موتورسوار: پرجرئته، ولی اهل کار خلاف نیست.
ایاز: هیچکی اهل کار خلاف نیست. آدم، دزد که از شیکم ننه‏اش نمی‏آد؛ بعدشه که مجبور می‏شه. تریلی می‏تونی برونی؟
موتورسوار: دوچرخه سازه. یه بارم تو یه مسابقة دوچرخه سواری برنده شده. چند روز پا می‏زده. اون بار که از مرز، قاچاقی رد شدم به من پناه داد. آدمای بدبخت زود همدیگرو گیر می‏آرن.
ایاز: نمی‏دونم والله. تو این یکی، من سر رشته ندارم. گفتم: شاید وضع زنش بی‏ریخته؛ خواستم یه کاری براش بکنم. خواستی همین، صبح با من راهی‏اش کن. (برمی‏خیزد) می‏رم روغن ماشینو عوض کنم‌ (می‏رود، اما برمی‏گردد) شب که پیش ما می‏مونی؟
نیمه شب است. در یک دخمه، جمعی به خواب رفته‏اند. ایاز خرّ و پف می‏کند. جمعه از سرما مچاله شده است. نسیم پالتوی خاکستریش را به روی او می‏کشد. موتورسوار از کنار بخاریِ هیزمی، خود را به کنار نسیم می‏رساند و دراز می‏کشد.
نسیم: برمی‏گردم سر چاه کنی. یه کار دیگه واسم گیر بیار!
موتورسوار: مثل سگ جون می‏کنی، ولی چه فایده. نباید بهت بگم، ولی زنت با این دست تنگی رفتنیه.
نسیم چشم بر هم می‏گذارد.
روز است. چاه می‏کند. جمعه، سطل به سطل از چاه خاک می‏کشد. چرخ چاه سخت می‏چرخد، سنگین است. جمعه تقلا می‏کند و کمک می‏خواهد. چرخ، او را از زمین بلند می‏کند و دور خود می‏چرخاند و به ته چاه می‏فرستد. نقره بال بال می‏زند و خون بالا می‏آورد. نسیم در جایش می‏نشیند. سپیده از پنجره تو زده است. بخاری دیگر خاموش است. سر موتورسوار، خِفت افتاده است. جمعه زیر پالتو از سرما مچاله شده است. نسیم، موتورسوار را تکان می‏دهد.
نسیم: پاشو! می‏خوام با ایاز برم. اما جمعه رو نمی‏برم.
موتورسوار می‏نشیند. حواسش کم‏کم سر جا می‏آید. چشم‏هایش را می‏مالد و از عطش خواب، خود را می‏خاراند و به پنجره نگاه می‏کند.
موتورسوار: ایاز نیم ساعت پیش اومد سراغت. گفتم نمی‏آد. باید رفته باشن.
برمی‏خیزد و روی زیرشلواری آبیش، شلوار رویش را می‏پوشد. و از پنجره، بیرون را نگاه می‏کند. نسیم نیز برمی‏خیزد. در بیرون، چند ماشین پلیس، تریلی کانتینردار را محاصره کرده‏اند. ایاز و دو نفر دیگر با دست‏های بالا ایستاده‏اند. پلیس‏ها سعی می‏کنند صدایی برنخیزد. یک دسته از آن‏ها به سمت قهوه‏خانه می‏آیند. موتورسوار، جمعه را کول می‏گیرد. نسیم، پالتویش را برمی‏دارد و از در پشتی می‏گریزند.

خیابان‏ها، روز.
در یک باریکه از آفتاب، صفی از کارگران چاه کن تشکیل شده است. موتورسوار می‏ایستد و نسیم و جمعه از ترک آن پیاده می‏شوند.
موتورسوار: ظهر بهم یه سری بزن! یه فکر دیگه به کله‏ام زده.
موتورسوار می‏رود. یک وانت پر از ماسه توقف می‏کند. مردی از سمت شاگرد، شیشه را پایین می‏کشد و سرش را بیرون می‏کند.
مرد: چاه کن متری پنجاه تومن.
همة کارگران به باربند هجوم می‏برند. مرد از ماشین پیاده می‏شود.
مرد: چاه نفت که نمی‏خوام بکنم، دو نفر بسه، بقیه پائین.
کسی پایین نمی‏آید. عده‏‏ای همدیگر را هل می‏دهند. یکی از آن‏ها محکم خود را به میله‏ها می‏چسباند.
مرد: حالا که این طوری شد متری چهل تومن. هر کی متری چهل تومن می‏کَنه، وایسه.
بعضی از آن ها پیاده می‏شوند و غُر می‏زنند. نسیم و جمعه و چند نفر دیگر هنوز روی باربند پر از ماسه ایستاده‏اند.
مرد: دو نفر بیشتر نمی‏خوام . سی آخرش. هر کی متری سی تومن می‏کَنه بمونه، بقیه پائین.
جمعه و نسیم و یکی دو نفر دیگر هم پایین می‏پرند. حالا سه نفر که از دیگران درمانده‏ترند، بالای باربند ایستاده‏اند. دو نفر از آن‏ها یکی دیگر را هم هل می‏دهند و ماشین حرکت می‏کند. کارگران جا مانده برای آن دو نفر نرخ شکن سنگ می‏پرانند. نسیم و جمعه توی صف ایستاده‏اند. چاه کن‏ها برای ایستادن در آفتاب همدیگر را هل می‏دهند.
نسیم: جمعه!
جمعه: هان؟
نسیم: امروز کار گیرمون نمی‏آد. (جمعه چیزی نمی‏گوید.) اون یارو یادته؟
جمعه: کدوم یارو؟
نسیم: اونی که زیر ماشین خوابیده بود؟

خیابان‏ها، روز.
جلوی یک قهوه‏خانه، نسیم زیر یک تریلی دراز کشیده است و سرش را زیر چرخ گذاشته است. جمعه هوای او را از آن سوی خیابان دارد. رانندة تریلی سوار می‏شود و ماشین را روشن می‏کند. جمعه می‏دود و خود را جلوی ماشین می‏اندازد. راننده او را می‏بیند. جمعه به زیر چرخ اشاره می‏کند. راننده از ماشین پیاده می‏شود. کمک راننده‏اش نیز از آن سوی خیابان به راننده ملحق می‎شود و نسیم را از زیر چرخ با چَک و لگد بیرون می‏کشند.
راننده: پاشو ببینم نفله!
شاگر راننده: اوسا، کلک پوله، بدش دست من (توی گوش او می‏زند.)
نسیم: زنم توی بیمارستان داره می‏میره.
راننده: (او را از دست شاگردش درمی‏آورد و مشغول زدن می‏شود) پدرسوخته! ما رو خر گیر آوردی. دیروز همین بساطو یه جای دیگه راه انداخته بودی.
پاسبانی سوت کشان سر می‏رسد. دست او را می‏گیرد. نسیم می‏گریزد. جمعیت و پاسبان سر به دنبالش می‏گذارند. جمعه به دنبال جمعیت در پی نسیم می‏رود.

میدان تمرین اسب‏دوانی، روز.
مردی که او را «معرکه‏‏گیر» می‏خوانند در میانة زمین، اسب سفیدی را می‏دواند. نسیم به همراه او می‏دود. کنار زمین، جمعه و موتورسوار ایستاده‏اند.
معرکه‏گیر: (در حال دواندن اسب با نسیم که به همراه او می‏دود صحبت می‏کند.) ما شیش ماه دیگه یه مسابقة دوچرخه‏سواری داریم. اما داخلیه. تابعیت این‏جا رو بگیر، یا شناسنامه جعلی جور کن، من واسه‏ات ردیف می‏کنم.
نسیم: من عجله دارم. زنم داره می‏میره. به خرج عملش احتیاج دارم.
معرکه‏گیر: پس بگو یه پول گنده می‏خوای، زودم می‏خوای. . . من بایس بشینم فکر کنم. این طوری که نمی‏تونم. برو شب بیا، ببینم چیکار می‏تونم بکنم.
نسیم: من اسبو می‏دوونم!. تو بشین فکر کن!
معرکه‏گیر: چند قدم آن طرف‏تر می‏نشیند و سیگاری روشن می‏کند. نسیم، اسب را از جلوی مرد معرکه‏گیر می‏چرخاند. موتورسوار و جمعه در زمینة پشت سر او ایستاده‏اند.
معرکه‏گیر: اگه می‏تونی تندتر بگردونش! (به جمعه) ببینم، این بابای تو راست راستی قهرمان دوچرخه‏سواری افغانستان بود؟
جمعه: (جلو می‏رود. موتورسوار نیز می‏آید و کنار او می‏نشینند.) «آته‏ام» سه روز و سه شو سرِ «بای‏سکل» پای زده.
معرکه‏گیر: خوبه خوبه. با این جور آدم‏ها می‏شه دوباره یک سیرک راه انداخت. (فریاد می‏زند.) من یه موقع یه سیرک داشتم.
نسیم: چی گفتی؟ (جلو می‏‏آید. نزدیک است بایستد.)
معرکه‏گیر: هیچی، بچرخ! بچرخ! دارم راهشو گیر می‏آرم. . . حاضری یه سیرک یه نفره راه بندازی؟
موتورسوار: محتاجه. هرچی بگی می‏کنه.
معرکه‏گیر: این یارو داره منو سر شوق می‏آره. (بلند می‏شود و می‏رود) ببینم، چند شبانه روز می‏تونی روی دوچرخه دَووم بیاری؟
نسیم: می‏تونم.
معرکه‏گیر: ده روز؟ ( نسیم سر تکان می دهد.) باور نمی‏کنم. ولی باشه. . . من بایس با یکی مشورت کنم. شب بیا پیشم جواب بگیر.

محل مسابقة موتورسواری، عصر.
موتورسواران از همدیگر سبقت می‏گیرند. داوری امتیازات را یادداشت می‏کند. در یک جایگاه کوچک، چند آدم متشخص نشسته‏اند. معرکه‏گیر، خودش را نزدیک مردی می‏کند که از این پس او را شرط‏بند اول می‏خوانیم.
معرکه‏گیر: یه دقه خصوصی کارت دارم.
شرط‏بند اول: باز تو بی‏وقت مزاحم شدی؟
معرکه‏گیر: خوشحالت می‏کنه. . . می‏تونم به اینای دیگه بگم اونا رو خوشحال کنم.
شرط‏بند اول: (برمی‏خیزد و از جایگاه فاصله می‏گیرد.)
معرکه‏گیر: یه آدم مستأصل گیر آوردم. برای شرط‏بندی جون می‏ده. یه روزی قهرمان بوده.
شرط‏بند اول: بهت کلک نزده باشه.
معرکه‏گیر: نه، نه، واقعاً درمونده است. قهرمان دوچرخه‏سواری استقامت بوده. رکوردش سه روزه. حالا زنش داره می‏میره. حاضر هفت شبانه روز یه نفس دور بزنه.
شرط‏بند اول: چه جوری راه می‏اندازی که کسی نفهمه من تو برنامه دست دارم؟
معرکه‏گیر: توی انبار سیرک قبلی راه می‏اندازم. تو اجازه‎شو از صاحب زمین بگیر، بقیة کارها با من.

انبار متروکة سیرک قدیمی، شب.
با چراغ زنبوری، داخل انبار را می‏گردند. معرکه‏گیر، یک دسته بلیط گیر می‏آورد.
معرکه‏گیر: این بلیط اون سیرک باشکوه هندیاست. چه نونی توش خوردیم. یه روزی برای خودم آدمی بودم. حالا شدم آدم مردم. (دوچرخه‏ای را از لای آشغال ها بیرون می‏کشد.) یه تویی رویی عوض کنم، روغنکاری بشه، حرف نداره.
زنگ دوچرخه را به صدا در ‏می‏آورد. صدای زنگ‏زدگی خفه‏ای می‏دهد. جمعه، لای آشغال ها یک ماسک گیر آورده است و آن را به صورت زده است.
نسیم: بذار زمین مال مردمه.
معرکه گیر: ولش کن بذار بازی کنه! یه موقع صدتا از این بچه‏ها دور و بر من می‏لولیدند. خودم می رفتم دم سیرک، مشتری جمع می‏کردم. (توی حس می‏رود؛ گویی برای سیرک قبلی مشتری جمع می‏کند.) بشتابید! سیرک باشکوه هند. غفلت موجب پشیمانی است. برنامة بندبازی، رقص مرگ، کشتی در قفس شیر.

انبار متروکة سیرک قدیمی، روز اول.
از نمای دیگر، معرکه گیر در حال جلب مشتری است. دیالوگ‏هایش ادامة همان دیالوگ‏های صحنة پیش است. نسیم، سوار دوچرخه است و داخل محوطه دور می‏زند. عده‏ای از مردم جمع شده‏اند و روی نیمکت‏ها و پیت حلبی‏های اطراف انبار نشسته‏اند. تعدادی آدم کنجکاو از همان دم در، داخل را نگاه می‎کنند.
معرکه‎گیر: (با فریاد) این مرد افغانی، معجزه می‏کنه. اسمش نسیمه، ولی طوفان می‏کنه. تمام دنیا رو با همین دوچرخة زپرتی گشته. توی هندوستان یه قطارو با چشماش نیگر داشته. توی چین رو یه انگشت دو تا گاو رو بلند کرده. حالا تو این جا قراره هفت شبانه روز روی این دوچرخه زندگی کنه و دور بزنه. هرکی قبول نداره، مهمون ما باشه و تموشا کنه. روز اول بلیطش نصفه بهاست.
دوچرخه‏سوار، تک زنگی می‏زند. معرکه‏گیر از یک فلاکس قراضه، مایعی سیاه رنگ داخل یک لیوان می‏ریزد و به دست نسیم می‏دهد. او با یک دست، دوچرخه را می‏راند و با دست دیگر لیوان را سر می‏کشد. پالتوی خاکستریش را به تن کرده است. معرکه‏گیر بر سردر انبار متروکه یک تابلوی قدی را نصب می‏کند که روی آن، عبارت «سیرک افغانستان» نوشته شده است و تصویر یک دوچرخه‏سوار بی‏هویت روی آن نقاشی شده است. دو طوّاف شلغم‏فروش و لبوفروش با گاری‏هایشان وارد می‏شوند.
معرکه‏گیر: (جلوی آن‏ها را می‏گیرد.) برای جنس فروختن دو تا بلیط باید بگیرین.

میدان مسابقة موتور سواری، روز اول.
موتورسواران از حلقة آتش می‏پرند. شرطبندان بزرگ در جایگاه مخصوص هستند. مردم نیز به تماشا آمده‏اند.
شرط‏بند اول: یه سوژة خوب. خبر آوردند از دیروز یه افغانی سوار دوچرخه شده که هفت شبانه روز دور بزنه. چی فکر می‏کنی؟
شرط‏بند دوم: (فکر می‏کند.) به دلم افتاده که نمی‏تونه.
شرط‏بند اول: من روش دو میلیون می‏ذارم که بتونه. اون باید بتونه. حاضری روش شرط ببندیم؟
شرط‏بند سوم: من تا سوژه رو نبینم باور نمی‏کنم.

انبار متروکه، روز اول.
شلوغ‏تر شده است. چند طوّاف در اطراف جنس می‏فروشند. مردی در کنار زمین سلمانی می‏کند. جماعتی از افغانی‏ها و دیگران به تماشا ایستاده‏اند. نسیم سوار بر دوچرخه دور می‏زند. بعضی با صدای بلند، لبو، شلغم، باقلا، تخمه و آش می‏فروشند. کسی قهوه‏خانة سرپایی راه انداخته است. زنی برای دخترش بادکنک می‏خرد.
دختربچه: مامان! این آقا برای چی دوچرخه سوار شده؟
زن: برای این که مردم تفریح کنن.
شرطبندان با ماشین‏هایشان از در بزرگ وارد می‏شوند و در گوشه‏ای به تماشا می‏ایستند.
معرکه‏گیر: (با فریاد) قهرمان افغان از دیروز روی این دوچرخه زندگی کرده. هرکی حالشو داره مهمون ما باشه تا شاهد یه رکورد جهانی باشه. به ریختش نیگا نکن. قهرمان‏های روسیه رو شکست داده.
دوچرخه‏سوار، دو تک زنگ می‏زند.
معرکه‏گیر: (به جمعه) قضای حاجت داره. آفتابه رو بده بهش.
جمعه، آفتابه‏ای را به پدرش می‎دهد و نسیم زیر پالتو روی همان دوچرخه‏ای که می‏راند، ادرار می‏کند. جماعت، هو می‏کنند و متلک می‏گویند. بعضی روی می‏چرخانند. جمعه تحقیر می‏شود. آفتابه را از دست نسیم می‏گیرد و دور می‏شود. در همین اثنا یک زن کولی به همراه دخترش وارد جمعیت می‏شود و بساطش را زمین می‏گذارد.
زن کولی: سیخ کباب، قندشکن، چخماق، بادبزن، آتیش گردون، کفبینی‏ام می‏کنیم.
حواس معرکه‏گیر، متوجه زن کولی می‏شود . دوچرخه‏سوار، تک زنگی می‏زند.
معرکه‏گیر: (به جمعه) گشنشه.
شرط‏بند دوم: از حالا داره گیج گیجی می‏ره. دو میلیون می‏ذارم که نمی‏تونه. من رو حرف دلم شرط می‎بندم. ولی بعدش روش برنامه می‏ریزم.
شرط‏بند اول: یه داور صدا کن! (به سومی) رو تو حساب کنیم؟
شرط‏بند سوم: من رو حیوون و ماشین شرط می‏بندم. به حیوون بیشتر می‏شه اعتماد کرد. آدمو می‏شه خرید.
شرط‏بند اول: (در گوش نوچه‏اش) بفرست سراغ آمبولانس! از فرمانداری‏ام اجازه بگیر!
مینی بوسی داخل انبار می‏ایستد و عده‏ای نوجوان با لباس راه راه زندانیان و سرهای تراشیده، همراه با چند محافظ و مربیشان پیاده می‏شوند. در دست هر یک گلی است. معرکه‏گیر به استقبالشان می‏رود. شرطبندان بیرون می‏روند. نوجوانان زندانی، دور زمین به صف می‎ایستند. معرکه‏گیر برای مربی دارالتأدیب صندلی می‏گذارد. مربی روی صندلی می‏رود.
یک محافظ: (به معرکه‏گیر) یه دقه درها رو ببند، کسی در نره!
مربی: (رو صندلی، سخنرانی می‏کند.) شما رو آوردیم این جا که درس زندگی بگیرین. تو زندگی شما به یه جایی می‏رسین که دو راه جلوی روی شماست. دزدی و کار خلاف، و مبارزه‏ای سالم برای زنده موندن. اون جاست که باید یکی رو انتخاب کنین. یکی عین این مرد راه شرافتمندانه زندگی کردنو انتخاب می‏کنه؛ یکی عین تو (به یک نوجوان زندانی) راه دزدی رو.
نوجوان زندانی: مادرم داشت می‎مرد آقا.
مربی: همسر این مرد هم داره می‏میره. ولی اون راه شرافتمندانه رو انتخاب کرده. یا مثلاً تو (به نوجوان دیگر)، تو یک نمک نشناسی. کسی رو که به تو اعتماد کرده بود و تو رو توی خونه‏اش راه داده بود، با چاقو زدی و شبونه از خونه‏اش فرار کردی.
نوجوان دوم: بهم نظر بد داشت آقا.
مربی: تو به همه بدبینی. باید خودتو عوض کنی. حالا همگی، این مرد شرافتمند و مبارز رو گلباران می‏کنیم.
نوجوان‏ها به سر دوچرخه‏سوار گُل می‏ریزند؛ چنان که گویی به او سنگ می‏زنند.
مربی: (در گوشه معرکه‏گیر) من می‏تونم برات مشتری بیارم خیلی جاها هست که بودجه برای فعالیت فوق برنامه دارن نمی‏تونن جذبش کنن.
معرکه‏گیر: ما از خدامونه. شما بیار، باهاتون نصف بهاء حساب می‏کنیم.

بیمارستان، شب اول.
جمعه به سراغ حسابداری می‏رود. پول را روی پیشخوان می‏گذارد. حسابدار او را می‏بیند. می‏خواهد حرفی بزند که جمعه می‏دود و دور می‏شود. وقتی جمعه به اتاقی می‏رسد که نقره در آن بستری است، نقره را از روی تخت به زمین گذاشته‏اند و ماسک اکسیژن را از بینی او برداشته‏اند و دوباره در حال جان کندن است. جمعه در دهان او فوت می‏کند. دو پرستار سر می‏رسند و او را روی تخت می‏گذارند و ماسک اکسیژن را به صورتش وصل می‏کنند. کم‏کم حالش طبیعی می‏شود. برای نقره، درون یک ظرف سوپ و مرغ می‏آورند و روی میزی می‏گذارند. جمعه به جای او با ولع مشغول خوردن می‏شود. نقره به او نگاه می‏کند و به موهایش دست می‏کشد. جمعه به او می‏خندد و به خوردن ادامه می‏دهد و با بستة قند و نمک بازی می‏کند.
جمعه: (با دهان پر) غم آته‏رو نخور! کُلگی سِیلِش می‏کنن. سر بای‏سکل کار می‏کنه. ( نمای کوتاهی از تصویر نقره: شوهرش نسیم، درون یک اتاقک شیشه‏ای در حال ساختن دوچرخه‏ای است که دسته‏هایش مثل دو بال بلند پرواز است و زین آن به عقابی می‏ماند. تماشاچیان با اعجاب او را می‏نگرند.) بوبو ! خداحافظ.

انبار متروکه، شب اول، برهوت و جاده، زمان گذشته.
چراغ‏های زنبوری روشن است. گل‏ها زیر چرخ‏ها پلاسیده و له شده‏اند. نسیم می‏چرخد. انبار، خلوت شده است. موتورسوار با موتورش آن‏ جاست. طوّافان هستند. زن کولی آن‏ جاست و سلمانی سر معرکه‏گیر را اصلاح می‏کند. پاهای نسیم بر رکاب، حرکات موزونی دارد. برای لحظه‏ای دستش را روی یک چشمش می‏گذارد تا آن را استراحت دهد؛ خواب یک چشمی.
ـ نمای کوتاهی از وی و دوچرخه‏سواران مسابقه، در حالی که شماره‏ای به پشت دارد در یک برهوت رکاب می‏زند.
دستش را از روی این چشمش برمی‏دارد و چشم دیگر را استراحت می‏دهد.
ـ نمایی از داخل یک مینی‏بوس حامل مهاجران افغانستان، در حالی که یک هلیکوپتر روسی از شیشة آن وارد قاب تصویر می‏شود و مینی‏بوس جلویی را به آتش می‏کشد و از تصویر بیرون می‏رود. زن و مرد افغانی از مینی‏بوس عقبی پایین می‏آیند و می‏گریزند. نسیم و جمعه و نقره در میان آن‏ها هستند. نقره، بال ‏بال می‏زند. معرکه‏گیر، لیوان آبی را به او می‏دهد. نسیم صورتش را با آب می‏شوید و با انگشت، آب چشم و ابرویش را می‏گیرد.
ماشین آمبولانسِ ارسالیِ شرط‏بند اول از راه می‏رسد. مرد پرستاری که آن را می‏راند، درهای عقب آمبولانس را رو به محوطة دوچرخه‏سواری می‏گشاید. داخل آمبولانس، انواع وسایل آزمایشگاهی و یک برانکار است. دکتر اول که او را در اولین بیمارستان دیده‏ایم، از آمبولانس پایین می‏آید و دوچرخه‏سوار را می‏بیند.
دکتر اول: (به پرستار مرد) همین کارا رو می‏کنن که مریضی‏های ناشناخته می‏گیرن.
ماشین دیگری می‏آید و داوری که او را قبلاً در مسابقة موتورسواری دیده‏ایم از آن پیاده می‏شود. نوچة شرط‏بند اول برای او میز و صندلی و سایه‏بانش را می‏آورد. داور، گرمکن را می‏پوشد و کرونومترش را به گردن می‏آویزد و سوت می‏زند که چند تماشاچی باقی مانده کمی عقب‏تر بایستند. روی دفترچه‏اش چیزی می‏نویسد و زل می‏زند به دوچرخه‏سوار. از توی همان ماشین، یکنفر برقکار با لباس کار، چند پروژکتور را اطراف محوطه نصب می‏کند و نور آن را به دوچرخه‏سوار می‏اندازد. نور، چشم نسیم را می‏آزارد و به اعتراض زنگ می‏زند. معرکه‏گیر آفتابه را به دست او می‏دهد. پرستار مرد، دوان دوان با لولة آزمایشگاه می‏رود و آفتابه را کنار می‏زند و لولة آزمایشگاه را به دست دوچرخه‏سوار می‏دهد.
پرستار مرد: لطفاً این تو! پیشابو بریزین بیرون، ته ادرار رو بریزین تو لوله!
آشی، هو می‏کند و سلمانی می‏خندد. پرستار مرد، لولة آزمایشگاهی ادرار را از نسیم پس می‏گیرد.
لبو فروش: نریزه زمین، کیمیاست.
شلغم‏فروش: می‏خوان طلاشو بگیرن.
داور به اعتراض سوت می‏زند. پرستار مرد به کمک دکتر اول با مهارت و سرعت، ادرار را در لوله‏های مختلف می‏ریزند و با دواهای رنگی دیگر مخلوط می‏کنند. هرکدام به رنگی در می‏آید. جمعه از راه می‏رسد و بر ترک جلوی دوچرخه سوار می‏شود. نسیم، او را بو می‏کند.
نسیم: بوبو چطور بود؟
جمعه: از روی چپرکت مانده زمین.
بستة قند را باز می‏کند و قند به دهان پدرش می‏گذارد. بعد بستة نمک را باز می‏کند و به دهان پدرش می‏ریزد. نسیم به سرفه می‏افتد. شرط‏بند دوم با نوچه‏هایش از راه می‏رسد و کنار داور می‏نشیند. داور، خشک و رسمی با او سلام و علیک می‏کند. نسیم که به سرفه افتاده است زنگ می‏زند. معرکه‏گیر برایش در لیوان، مایعی می‏ریزد. پرستار، دوان دوان می‏آید و خودش در یک ظرف آزمایشگاهی، مایعی رنگی را به او می‏دهد.
پرستار مرد: (به معرکه‏گیر) شما لطفاً نه چیزی بهش بدین، نه چیزی ازش بگیرین! اون به تقویت احتیاج داره.
دوچرخه‏ سوار، لیوان شربت تقویت را سر می‏کشد.
شرط‏بند دوم: (به داور) رقیب من داره دوپینگ می‏کنه. اون حق نداره بهش چیزی بده. از کجا که توش مرفین نباشه، بهش انرژی بده؟!
داور: بالاخره باید یه چیزی بخوره. تو هم بیا نظارت کن!
شرط‏بند دوم: (به اعتراض از جایش برمی‏خیزد) منم دکتر می‏آرم، یکی در میون بهش غذا می‏دیم.
آمبولانس دوم می‏ایستد و درش را به همان ترتیب رو به محل دوچرخه‏سواری می‏گشاید. دکتر بیمارستان دوم ـ که از نسیم امضا گرفته بود ـ به همراه یک پرستار زن آمده‏اند.

درون آمبولانس اول:
دکتر اول: (به پرستار مرد) وضع ادرارش خوبه. اگه بشه وقتی بهش غذا می‏دی یه «ب کمپلکس» بهش تزریق کنی، انرژی‎اش بیشتر می‏شه.

درون آمبولانس دوم:
پرستار زن: دکتر تا کی اینجائم؟
دکتر دوم: (مشغول مخلوط کردن دو محلول است) ما باید اونو بندازیم زمین. این محلولو بخوره شب دیگه اینجا نیستیم.
دوچرخه‏سوار زنگ می‏زند. داور به آمبولانس دوم اشاره می‏کند. پرستار زن، محلول ساخته شدة دکتر دوم را به دوچرخه‏سوار می‏رساند. نسیم محلول را سر می‏کشد.
ماشین دیگری از راه می‏رسد و داور تعویض می‏شود. حالا همه خوابیده‏اند، جز داور و جمعه که جلو دوچرخة پدرش نشسته است. کم‏کم او هم سرش را می‏گذارد که روی چرخ بخوابد. نسیم نیز دهن‏دره می‏کند. جمعه پایین می‏پرد و روی زمین می‏خزد و از سرما به خود مچاله می‏شود. نسیم، پالتویش را درمی‏آورد و روی پسرش می‏اندازد. جمعه از سرما عین گربه زیر پالتو چهارچنگولی می‏شود. داور نیز دهن‏دره می‏کند و برای این که خواب را دور کند، رادیوی ترانزیستوری را روشن می‏کند. موسیقی تندی پخش می‏شود. رکاب دوچرخه سوار، سریع‏تر می‏چرخد. هوا چنان سرد است که های دهان نسیم پیداست.

انبار متروکه، روز دوم.
عده‏ای صبحانه می‏خورند. معرکه‏گیر، خواب آلوده به استقبال مینی‏بوس سالخوردگان رفته است. موتورسوار، هندل می‏زند و با موتورش به همراه دوچرخه می‏چرخد.
موتور‏سوار: کاری نداری؟
نسیم، نای جواب دادن ندارد. سر را به علامت نفی تکان می‏دهد. سالخوردگان مرد و زن، بعضی بر چرخ‏ها و بعضی با عصا دور زمین می‏نشینند. مربی دارالتأدیب به همراه آن‏هاست.
زن‏ کولی: سیخ کباب، قندشکن، چخماق، بادبزن، آتیش گردون، کفبینی‏ام می‏کنیم. مادر طالع می‏بینم.
مربی دارالتأدیب که این بار کت و شلوار شیکی پوشیده است، پشت بلندگوی دستی صحبت می‏کند. یکی از پیرمردها سمعکش را با دست‏های لرزان و بی‏رمق، توی گوشش می‏گذارد.
مربی: این مرد به ما درس پایداری می‏ده. به این که در سخت‏ترین لحظات بایستی به زندگی امیدوار بود. طول عمر آدمیزاد، مجهولی است که امیدواری اونو معلوم می‏کنه.
از دید نسیم، مشتی پیرمرد و پیرزن حلوایی. یکی از آن‏ها به رعشه افتاده است. حواس نسیم متوجه او می‏شود و در هر چرخش، نگاهش را به او تیز می‏کند. پیرمرد مشغول جان دادن است. روی صورت خستة نسیم، یأس می‏نشیند.
زن کولی: (کف دست پیرزن را می‏بیند.) کف دستت نوشته یه عمر بدبختی و دربدری کشیدی. بچه‏هات یا شوهرت بی‏وفان. ولت کردن و رفتن سی کار خودشون. حالا خیلی ناامیدی. گاهی دلت می‏خواد بمیری. گاهی هم دلت یه عمر طولانی می خواد. دلت می‏خواد جوون بشی و همه چیزو از سر بگیری.
مربی: خوشبختی در درون ماست. چشمهامونو ببندیم به خودمون تلقین کنیم که ما خیلی امیدواریم (پیرزن‏ها و پیرمردها چشم‏هایشان را می‏بندند. پیرمرد در حال احتضار، رعشه‏های ریزی گرفته است.) ما خیلی امیدواریم. همة ما برای زندگی بهتر مثل این مرد دوچرخه‏سوار بایستی مقاومت کنیم. چشم‏هامونو ببندیم و زیر لب بگیم ما خیلی امیدواریم.
سالخوردگان، زیر لب زمزمه می‏کنند. محتضر، چشم می‏بندد و جان می‏دهد. زن کولی جیغ می‏کشد.
زن کولی: یکیشون مُرد.
دکترها و داور به وسط زمین می‏ریزند. نزدیک است دوچرخه بیفتد. نسیم زنگ می‏زند. مربی سعی می‏کند مرگ پیرمرد روی دیگران تأثیر نگذارد.
مربی: نیگا نکنین. به چیزهایی که ناامیدتون می‏کنه، نیگا نکنین. لبخند بزنین. زندگی زیباست.
پیرمردی، نخودی اما بی‏صدا می‏خندد. یکی از آن ها سمعک و عینکش را برمی‏دارد که دیگر چیزی نفهمد. پرستارها پیرمرد را با برانکارد از زمین بیرون می‏برند.

انبار متروکه، شب دوم.
چراغ‎ها روشن می‏شود و چند سایه در هم می روند. دوچرخه بر کف زمین می‏چرخد. مرد کوری که عینک دودی دارد، آکاردئون می‏زند. زن کولی برای معرکه‏گیر کف بینی می‏کند.
زن کولی: خط‏های کف دستت می‏گه تو زن‏های زیادی رو بدبخت کردی. یه گله بچه داری که از حال و روز هیچ کدومشون خبر نداری. حالا هم چشمت پی یکی دیگه است. (خودش را می‏پوشاند.) مرده شور چشم‎های هیزتو ببرن.
جمعه: (دست دختر کولی را گرفته است.) خانوم می‏آی کف دست ننة منو ببینی؟
زن کولی: ننه‏ات نمی‏‏میره، نترس. زن‏ها سگ جونن. فکر می‏کنی چی کف دست ننه‏ات نوشته؟ اگه عمرش به دنیا باشه، یه چندتا خواهر برادر واسه تو. (به دخترش) دست این پسره ‏رو ول کن بیا این‏جا! (کف دست جمعه و معرکه‏گیر را نگاه می‏کند.) اینم یکی مثل اونای دیگه. مردها مثل همند، به بچگی شون نیگا نکن دختر! بچگی شونو از ما زن‏ها به ارث بردن.
یک کامیون با بار آجر وارد می‏شود. معرکه‏گیر بلند می‏شود تا جلویش را بگیرد. کامیون عقب عقب تا کنار زمین می‏آید و کمپرسش را می‏زند. آجرها جلوی دوچرخه سوار خالی می‏شود و مسیر او عوض می‏شود. نوچة شرط‏بند دوم با یک کاغذ سر می‏رسد.
نوچة شرط‏بند دوم: (کاغذی را نشان می‏دهد) اجازة ساختمون گرفتیم. اینجا اتاق خوابشه.
نوچة دوم: چهاردیواری اختیاری.
معرکه‏گیر و موتورسوار و نوچه‏های شرط‏بند اول، آجرها را از جلو دوچرخه‏سوار کنار می‏زنند تا راه او باز شود. یک کمپرسی دیگر ماسه خالی می‏کند. حالا دوچرخه‏سوار، زنگ زنان دور طوّافان می‏چرخد و داور روی میز می‏رود تا او را کنترل کند. عمله‏ها و بناها مشغول کار می‏شوند. دو نوچة شرط‏بند دوم به عمله‏ها و بناها کمک می‏کنند. مرد کور، آکاردئون می‏زند. معرکه‏گیر، او را به کناری هل می‏دهد.
معرکه‏گیر: لامصب، وقت گیرآوردی؟!

خانة شرط‏بند اول، نیمه شب.
شرط‏بند اول، دستپاچه و خواب آلود، روبدُشامبرش را درمی‏آورد. با شورت و زیرپوش است و کت و شلوار می‏پوشد. معرکه‏گیر و نوچه‏های شرط‏بند اول حضور دارند.
معرکه‏گیر: یه کاری بکن! الان می‏افته.
شرط‏بند اول: دیگه دیر شده. بیارش بیرون! مگه نمی‏شه یه گوشة دیگة این شهر بچرخه؟
معرکه‏گیر: وسط شهر کی بلیط می‏خره؟
شرط‏بند اول: دو میلیون من داره می‏ره، تو فکر روزی هزارتا بلیطی. (لباس‏هایش را پوشیده است.) بیارش بیرون! از طوّاف ها سرقفلی بگیر! منم می‏فرستم ازت بلیط بخرن.
بیرون می‏دوند.

انبار متروکه، خیابان‏ها، صبح روز سوم.
یک ساختمان تا سقف بالا آمده است. دوچرخه‏سوار توی یک اتاق دیوار چیده شده گیر افتاده است و می‏چرخد. معرکه‏گیر از دم در، همه را به بیرون می‏خواند. نوچه‏های شرط‏بند اول، دیوار چیده شده را خراب می‏کنند و دوچرخه سوار بیرون می‏آید. در خیابان، ماشین شرط‏بند اول و دو آمبولانس از عقب چرخ‏های طوافی به آرامی حرکت می‏کنند. جلوی همه، نسیم که بر ترک جلوی دوچرخه‏اش جمعه نشسته، رکاب می‏زند. دوست موتورسوارش دور او می‏چرخد. تعداد زیادی افغانی کارگر منتظر کارند و در باریکة آفتاب ایستاده‏اند که چشمشان به جماعتِ در حرکت می‏افتد. به دنبال آن‏ها راه می‏افتند. حالا گویی تظاهرات افغانی‏هاست. بیلچه ها و کلنگ‏هایشان را در هوا تکان می‏دهند.

کنسولگری روسیه، همان زمان.
نگهبانان کنسولگری روسیه از انتهای خیابان، جماعت افغانی در حرکت را می‏بینند. تابلوی «سیرک افغانستان» در دست معرکه‏گیر است. یکی از نگهبانان، خود را پای بی‏سیم می‏رساند.
نگهبان: افغانی‏ها دارن می‏آن کنسولگری رو بگیرن.
نگهبانان دیگر، درها را می‏بندند و مسلح می‏شوند.

فرمانداری، لحظه‏ای بعد.
فرماندار در دفتر کار خویش مشغول کار است. تلفن زنگ می‏زند.
منشی: (از پشت گوشی) از کنسولگری روسیه تماس گرفتند که افغانی‏ها با بیل و کلنگ، تظاهرات راه انداختند و قصد دارن اون جا رو تسخیر کنن.
فرماندار: با نیروهای انتظامی تماس بگیر! ماشین منم حاضر کن برم سر محل!

خیابان‏ها، میدانی در شهر، روز سوم.
فرماندار، درون ماشین خود از جلوی کنسولگری روسیه عبور می‏کند. خبری نیست.
فرماندار: (به راننده‏اش) این‏جا که خبری نیست.
راننده: (به جلو اشاره می‏کند) اونجا یه عده جمعن. گمونم همون افغانیه است که قراره ده روز روی دوچرخه پا بزنه. قبلاً اجازه گرفتن.
ماشین فرماندار به میدان می‏رسد و آن‏ها را دور می‏زند و می‏ایستد. فرماندار بیرون می‏آید. از دید او، نسیم بر دوچرخه دور می‏زند. ته ریشش بلندتر شده است. زیر چشم هایش سیاهی می‏زند. پیشانیش را به دستمال بسته و مسیرش را عوض می‏کند و از سمت خلاف دور می‏زند. در اطراف میدان از بالکن‏های مشرف، عده‏ای به تماشا ایستاده‏اند. طوافان، لبوفروش، شلغم فروش، باقلافروش، آش فروش، پیراهن فروش، سلمانی، جگرکی، سیرابی فروش و زن کولی و دیگران با بساطشان بازارچه‏ای راه انداخته‏اند. تابلوی «سیرک افغانستان» به تیری نصب شده است. داور زیر سایه ‏بانش نشسته است و افغانی‏ها و دیگران به تماشا ایستاده‏اند. بعضی بر صندلی‏ها و نیمکت‏ها و پیت‏های حلبی نشسته‏اند. معرکه‏گیر کلافه است و بهانه می‏گیرد و جوان ترقه فروش را عقب می‏زند. همان وانتی که چند روز قبل برای بردن چاه‏کن آمده بود، سر می‏رسد.
مرد: دو تا چاه‏کن می‏خوام متری سی تومن. (کسی به او اعتنا نمی‏کند. افغان‏ها مشغول تماشا هستند.) سی نبود؟ سی و پنج. . . سی و پنج؟ متری چهل آخرش.
دو سه نفر به سمت او می‏روند. یک خبرنگار غربی از نسیم عکس می‏گیرد. تصویر نسیم بر دوچرخه، در حالت های مختلف، عکس می‏شود. خبرنگار غربی دنبال زوایای دیگر می‏گردد. درون آینة سلمانی، یک ماشین سیاه رنگ می‏ایستد.
رانندة فرماندار: جناب! ماشین کنسولگریه.
مردی که مترجم است بی سیم به دست از ماشین کنسولگری بیرون می‎آید و به سمت فرماندار می‏رود.
مترجم: آقای فرماندار؟
فرماندار: شما؟
مترجم: مترجم کنسولگری. جناب کنسول، توی ماشین هستن. از شما دعوت کردن برای مذاکره به ماشین تشریف بیارین.
فرماندار: همین جا خوبه. کاری هست بفرمائین.
مترجم به زبان روسی به وسیلة بی‏سیم با درون ماشین صحبت می‏کند. کنسول از داخل ماشین دودی رنگ که او را در خود مخفی کرده چیزی جواب می‏دهد. کم‏کم، توجه افغانی ها جلب می‏شود و دور مترجم و فرماندار جمع می‏شوند. بعضی از افغا‏نی‏ها برای خبرنگاری که عکس می‏گیرد بیل وکلنگ بلند می‏کنند و ژست شعار می‏گیرند.

فرمت این مقاله به صورت Word و با قابلیت ویرایش میباشد

تعداد صفحات این مقاله  37  صفحه

پس از پرداخت ، میتوانید مقاله را به صورت انلاین دانلود کنید