تحقیق قرآن در تاریخ اسلام

اختصاصی از رزفایل تحقیق قرآن در تاریخ اسلام دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

فرمت فایل : WORD (قابل ویرایش)

تعداد صفحات:39

چکیده:

معنی لغوی وحی
قبلا یادآور شدیم که قرآن از طریق وحی بر پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) نازل گردیده ولی چون کلمه وحی در قرآن و جز آن، دارای معانی گوناگونی است به همین مناسبت درباره آن، گزارش کوتاه زیر در توضیح معنای لغوی وحی نگارش می شود :
1ـ الهام فطری به انسان
 مانند الهام خداوند به مادر موسی (علیه السلام) که به وی شیر دهد و او را میان صندوقی قرار داده، و به دریا افکند تا از شر فرعون ـ که دامنگیر اطفال ذکور بنی اسرائیل گردید ـ مصون ماند، و قرآن کریم نیز به این قضیه اشاره کرده و از کلمه وحی استفاه نموده است :
« و اوحینا الی ام موسی ان ارضعیه و القیه فی الیم ... »
2ـ الهام غریزی به حیوان
 از قبیل الهام خداوند به زنبور در ساختن لانه  خود، چنانکه قرآن می گوید : « و اوحی ربک الی النحل ان اتخذی من الجبال بیوتا و من الشجر و مما یعرشون»
3ـ اشاره سریع و مرموز
 چنانکه خداوند درباره زکریای پیامبر (علیه السلام) می گوید : « فخرج علی قومه من المحراب فاوحی الیهم ان سبحوه بکره و عشیا»
ضمن این آیه، نوشته اند که زکریا ـ بدون اینکه هیچگونه سخنی با قوم خو بمیان آورده باشد ـ  مقصد و منظور خود را به آنان تفهیم کرد.
4ـ اشاره با جوارح و اعضاء
 چنانکه شاعر گوید :
نظرت الیها نظره فتحیرت         دقائق فکری فی بدیع صفاتها
فاوحی الیها الطراف انی احبها        فاثر ذاک الوحی فی وجناتها
5ـ وسوسه و فتنه انگیزی شیطان
 چنانکه قرآن در این مورد می گوید :
« وکذلک جعلنا لک نبی عدوا شیاطین الجن و الانس یوحی بعضهم الی بعض زخرف القول غرورا» یا می بینیم که قرآن در جای دیگر گوید :
« ... و ان الشیاطین لیوحون الی اولیائهم لیجادلوکم ... »
بدیهی است که وحی خداوند متعال به انبیاء (علیهم السلام) بر طبق هیچیک از معانی مذکور نیست بلکه وحی دارای همان رابطه نهانی پیامبر با خداوند می باشد که حقایق مربوط به جهان و مردم را از آن طریق دریافت می کند و رسولان خداوند، آنرا نیز به مردم ابلاغ می نمایند.
6ـ القاء امری به فرشتگان
 تا آنرا فورا فرمان برند. قرآن کریم در این مورد می گوید : اذ یوحی ربک الی الملائکه انی معکم فثبتوا الذین آمنوا ...
اصولا القا هر امری به دیگری با کیفیت خاصی که در قرآن مطرح است، مانند القاء آیات کتب آسمانی بوسیله جبرائیل بر پیغمبر (صلی الله علیه و آله) که از آن به وحی تعبیر شده است ـ با معنی وحی خداوند متعال به خود پیغمبر (صلی الله علیه و آله) تناسب و ارتباط نزدیکی دارد، وحی بهر دو صورت یعنی وحی به جبرائیل (علیه السلام) و وحی به پیامبر، هر دو ایجاد وظیفه و رسالت می نماید یعنی فرشته موظف است با نقلی راستین، وحی الهی را به پیامبر برساند، و پیامبر نیز با امانت ویژه خود، آنرا به مردم ابلاغ کند. و آیه «فاوحی الی عبده ما اوحی» ناظر به همین نکته است، زیرا منظور این است که خداوند به بنده خود جبرائیل به پیغمبر رسانده است. و مفهوم وحی در این آیه با مدلول «تنزیل» در آیه « و انه لتنزیل رب العالمین، نزل به الروح الامین، علی قلبک لتکون من المنذرین» جدائی ندارد.
7ـ سخن گفتن خداوند با انبیاء
 چون در خود قرآن یادآوری شده است که سخن گفتن باریتعالی با بشر را جز بعنوان وحی بگونه دیگری نباید تلقی کرد چنانکه می فرماید : « و ما کان لبشر ان یکلمه الله الا وحیا ... »
باید از ذکر این نکته دریغ نکنیم که اصل معنی لغوی وحی، اشاره سریع و نهانی است، و مرحوم محدث قمی می نویسد : وحی در زبان تازی باین معنی است که انسان، مطلبی را بطور نهانی به دیگری القاء نماید. و اصل وحی بمعنی سخن پوشیده است، ولی بعدا به هر سخنی اطلاق گردید که بطور پنهانی به دیگری القاء شود و بدو اختصاص یابد به گونه ای که دیگران از آن آگاه نشوند.
این نکته که اساس نخستین مفهوم واژه وحی را تشکیل می دهد با هریک از معانی که قبلا گزارش گردید مناسباتی دارد، و به عبارت دیگر : معنی لغوی وحی نسبت به معانی دیگری که از قرآن و یا کلام عرب منظور شده است بیگانه نیست، چون سخن یا اشاره سریع و پنهانی ـ که معنی اصلی لغت وحی است ـ درتمام معانی دیگر وحی راه دارد. پس به این نتیجه می رسیم که رابطه غیبی و نهانی میان خداوند و برگزیدگان او ـ یعنی انبیاء و فرشتگان بهر صورتی برقرار شود ـ وحی نام دارد. و این رابطه منحصر به انزال کتب بر انبیاء نیست بلکه این رابطه ممکن است به سه صورت زیر برقرار شود :
1ـ القاء معنی و مقصود بر قلب پیامبر بدون واسطه فرشته وحی.
2ـ سخن  گفتن با پیامبر از پس پرده، چنانکه خداوند از وراء شجره، با موسی
 ( علیه السلام) سخن گفت و موسی (علیه السلام) هم ندای الهی را شنید.
3ـ القا امری به فرشته وحی تا او وحی الهی را از جانب خداوند به یکی از انبیاء ابلاغ نماید؛ و باید آنچه به وی تکلیف شده است بهمان صورت و با حفظ امانت به پیامبر اعلام و القاء کند، اعم از آنکه این فرشته بصورت فردی از انسان عادی تجسم یابد و یا بگونه دیگری؛ و القاء فرشته به پیامبر نیز وحی نام دارد.